Ik werk met heel veel plezier in de ouderenzorg. Psychogeriatrie is waar mijn hart ligt en ik heb het geluk dat ik op een PG afdeling mag werken. Geen dag is het zelfde, iedere dag ervaar ik als bijzonder. Want ik vind het een enorme eer dat deze kwetsbare mensen mij zo dicht in hun leven toelaten, dat zij zich laten helpen met de dingen die zij zo lang zelf hebben kunnen doen. En wat geniet ik van groten of kleine geluksmomentjes met onze zorgvragers! Vanzelfsprekend hou ik rekening met de privacy van onze mensen, de namen die ik gebruik zijn niet de echte namen. De verhalen pas ik indien nodig iets aan zodat niet terug te herleiden is om wie het gaat. Maar de verhalen die ik deel zijn stuk voor stuk verhalen die ik bij het uitoefenen van mijn mooie beroep heb meegemaakt.
Moedertje, eten!
Op een doodgewone vrijdagmiddag tegen etenstijd komt er bij Ada een herinnering op die aan de ene kant mooi is, maar aan de andere kant ook heel naar. In een oogwenk zie ik Ada veranderen in een jong meisje dat tijdens de tweede wereldoorlog zoveel leed heeft moeten doorstaan, om haar na ons gesprek weer terug te zien komen in het hier en nu, met een glimlach op haar gezicht.
Flashbacks
Zorgen voor iemand die komt te overlijden terwijl je eigen moeder net twee maanden geleden overleden is, het is geen gemakkelijke opgave. Ik had flashbacks naar de laatste momenten van mijn moedertje en moest steeds denken aan de slechte zorg die zij heeft gekregen. Toch lukte het me om die nare ervaring om te zetten in iets positiefs, mam zou trots op me zijn.
Een liefdevolle avonddienst
Saskia en Serge zonden al eens dat het de kleine dingen zijn die het doen. En ze hebben groot gelijk. Tijdens mijn laatste avonddienst beleefde ik weer een paar hartverwarmende momenten die ik graag met jullie deel. Kleine dingetjes die aan je voorbij gaan als je er niet bij stil staat dat kleine dingen soms heel veel kunnen betekenen.
Samen huilen
Wanneer Diamante van Zucchero door de boxen klinkt, zie ik het gebeuren. Tranen wellen op in haar ogen en wanneer ik vraag waarom ze huilt sluit ze haar ogen waardoor opgewelde tranen gedwongen worden om de ruimte op te zoeken en over Gea’s wangen naar beneden rollen. “Mijn vader en moeder” komt er voorzichtig uit. “Waar zijn mijn vader en moeder? Ik zie ze nooit meer.”
Een plekje in de hemel
Liggend in bed, het is pas half negen in de ochtend, dringen de tranen zich aan hem op. Steeds wanneer hij opnieuw begint te huilen slaat hij onmiddellijk zijn handen voor zijn gezicht en ogen. Alsof hij wil zorgen dat ik zijn tranen niet zie. Maar ik zie ze wel. Ik ga bij hem te blijven en zorg te bieden in de vorm van een luisterend oor, want dat is minstens zo belangrijk als het helpen met wassen en aankleden.
Paniek!
Ada strekt haar armen naar me uit, haar manier om aan te geven dat ze een knuffel wil geven of ontvangen. In dit geval was het duidelijk dat ze een knuffel wilde ontvangen, en ik sla mijn armen om me heen terwijl ik vraag wat er aan de hand is. “Er gebeurt zoveel, ik kan het niet overzien!” En als ik goed observeer begrijp ik wat de paniek in haar ogen veroorzaakt
Filosoferen met meneer de Jong
Tijdens de zorgmomenten ontstaan regelmatig mooie gesprekken. Vandaag had ik tijdens zo'n moment een mooi gesprek met meneer de Jong. Over leven na de dood, afscheid nemen en het houden van hoop op moeilijke momenten. Een gesprek dat we niet hielden op een luie stoel of aan tafel, maar op een plek die niet zo gangbaar is om zulke gesprekken te voeren.
Een warme douche
Mevrouw Tesselaar wilde wel graag douchen. Gewoon even lekker de haren wassen en genieten van het warme water. Samen met een collega douchte ik deze week een van onze dames op de afdeling op een wel heel bijzondere manier. Niet met een tillift, of een douchebrancard, maar gewoon lekker liggend in haar eigen bed.
Dag jongen
“Dag jongen” Hennie staat voor het raam van haar appartement en zwaait. Ik klop op de deur en loop naar binnen, Hennie lijkt me niet te hebben gehoord. Maar ik hoor haar wel, ik hoor haar duidelijk “dag jongen” zeggen terwijl ze zwaaiend voor het raam staat. Even maakte de zorgvrager Hennie ruimte voor de moeder die zij ondanks haar aandoening nog steeds is.
Rust in de tent
Sommige bewoners zijn al naar hun appartement, trekken zich terug om het laatste stukje van de dag rustig af te sluiten. Een aantal bewoners zit na het gebruikelijke koffiemoment nog even in de huiskamer. Op de vraag of de dames willen dat ik een gezellig muziekje op zet, krijg ik ja als antwoord. Het werd een heerlijk rustmoment waarbij onrust plaats maakte voor rust.
De mens achter de zorgvrager
De afgelopen maanden heb ik mogen leren van en over een meneer die onbegrepen gedrag vertoont. Ik leerde mijn grenzen aangeven en zonder schaamte te rapporteren wanneer er iets was voorgevallen. Maar wat ik vooral heb geleerd is verder te kijken dan het gedrag. Ik leerde de meneer achter dit gedrag deze week een stukje beter kennen, en wat is hij een bijzonder mens!
Oude besjes
Ada woont al een tijd in de Nieuwpoort en was als een kind zo blij toen bleek dat haar vriendin van vroeger, met dezelfde naam, bij ons zou komen wonen. Afgelopen week beleefde ik een bijzonder moment met de twee Ada's, een moment dat mij weer even deed beseffen hoe zeer ik bof dat ik zo'n mooi beroep, met zulke lieve mensen om me heen, mag uitoefenen.
Zoeken
Soms lukt het Hennie om te zeggen wat ze denkt, maar vaak lukt het haar ook niet. Dan vindt ze de juiste woorden niet, hoe hard ze er ook naar zoekt. Haar woordenschatkist is nog aardig goed gevuld, maar het is er een rommeltje. Met als gevolg dat ze vaak de verkeerde woorden uit de woordenschatkist pakt, maar vaak ook het woord helemaal niet meer kan vinden.
Generatie zakdoek
Gen-Z, ik weet sinds kort eindelijk waar dit voor staat, namelijk generatie zakdoek! Generatie zakdoek is de generatie die groot is gebracht met zakdoeken op zak. Ik werk op een plek waar veel mensen van Generatie zakdoek wonen met als gevolg dat ik bijna dagelijks te maken heb met zakdoekjes op de gekste plekken.....
De laatste zorg
Nog niet eerder overleed er een zorgvrager terwijl ik aan het werk was, en ik vond het best spannend dat de kans heel groot was dat ik dat afgelopen week tijdens een van mijn avonddiensten waarschijnlijk mee zou maken. Onze lieve "Prinses" Irene was afgelopen week gevallen en zou ten gevolge van deze val komen te overlijden.
Ik zei toch dat ik het kon!
BH haakjes… Voor de BH dragende mens onder ons is het vast herkenbaar, soms moeten worstelen om die dingen dicht te krijgen. Met mijn 46 lentes jong heb ik ook regelmatig problemen met die rottige haakjes. Kun je je voorstellen hoe het moet zijn voor een brildragende dame op leeftijd die al niet zo goed is in dingen die nogal wat van de fijne motoriek eisen?
Dag van de zorg 2024
Dag van de zorg, een dag die in het teken staat van verzorging en verpleging. Een beetje bevooroordeeld ben ik wel wanneer ik zeg dat mijn beroep het mooiste beroep is (het is wel echt zo!) Als deze dag dan in teken staat van zorgverléners, dan zou ik als verzorgende graag aandacht willen vragen voor de zorgvrágers.
Dementerend?!
Eigenlijk is het best vreemd dat er in het geval van dementie vaak gesproken wordt over dement of dementerend. Alsof er van de persoon die iemand ooit was na de diagnose niks overblijft dan de ziekte. We noemen iemand met kanker toch ook niet kankerend, waarmee we iemand reduceren tot een ziekte? Zou het niet mooi zijn als we dit met dementie ook niet meer doen?
(Zuster) Sonja
Zuster Sonja, één persoon, maar toch ook weer niet. Want soms moet ik als verzorgende mijn spontane en amicale ik wat naar de achtergrond schuiven en een zorgvrager met wat meer afstand benaderen. Een bijzondere uitdaging, want hoeveel afstand is genoeg en hoeveel kan ik van mezelf laten zien bij het benaderen van iemand die ongeremd gedrag kan vertonen?
Een bijzondere uitgeleide
“De rozen voor de uitgeleide staan op het aanrecht in het water” vertelde mijn collega me aan het begin van mijn aller eerste avonddienst op mijn nieuwe werkplek. Ik keek haar een beetje appelig aan, rozen voor de uitgeleide? Later werd duidelijk waar de rozen voor bedoeld waren, een moment van verwondering was voor mij het gevolg.
De laatste fase?
Wat houdt zorgen voor kwetsbare ouderen in? Dat betekent helpen bij de dingen die ze niet of niet helemaal meer zelf kunnen, maar ook dat iemand genoeg eet en drinkt. Of het inschakelen van een andere discipline wanneer er iets verandert in de situatie van de zorgvrager. Maar het betekend ook "er gewoon zijn" in een periode wat wel eens de laatste fase zou kunnen worden.
Uitdaging
Soms staan we als zorgverleners met de handen in het haar. Want hoe handel je op de juiste manier wanneer iemand niks meer wil terwijl je als zorgverlener weet dat het er wel in zit?Ga je mee in de beleving van de zorgvrager, die misschien niet alles meer kan overzien? Of doe je toch wat jij als zorgverlener goed vindt? Soms is het een hele uitdaging!
Grenzen
Dat ik het mooiste beroep van de wereld heb weten jullie natuurlijk allemaal al. Toch komen er in mijn mooie werk ook wel minder mooie momenten voor. Momenten waarbij het ondanks het feit dat iemand niet altijd invloed heeft op zijn of haar gedrag, toch nodig is om grenzen aan te geven. En toch kwam ook uit een minder fraaie situatie, tóch weer een mooi moment.
Ik ben geslaagd!
Gisteren kwam met mijn laatste examen een einde aan een 2,5 jaar durend avontuur. Van het schuchtere vrouwtje van toen is niet zoveel meer over, zij heeft plaats gemaakt voor een zelfverzekerde vrouw die niet alleen een vak heeft geleerd, maar ook nog eens zelfverzekerder in het leven staat dan toen. Ik ben trots op mezelf, ik ben verzorgende IG/MZ!
Grote boodschap
Een bezoek aan het toilet, voor jou en mij de normaalste zaak van de wereld maar voor onze Els helaas niet meer mogelijk. Dat gaat meestal goed, maar soms weet Els dat niet meer en vraagt zij om geholpen te worden bij de toiletgang. Een moeilijk moment waarbij ik niet zo goed wist hoe ik dit aan moest pakken, en Els nog maar weer eens liet zien hoe sterk zij eigenlijk is.
Dag lieve Vera
15 Maanden geleden stal Vera van bijna 90 mijn hart. We hadden mooie momenten in stilte en wisselden woorden uit op een manier die wel wat weg hadden van gesprekken. Ik hielp haar met de dingen die ze zelf niet meer kon, en zij hielp mij háár te helpen. Helaas kwam gisteren plotseling het moment dat we afscheid moesten nemen van deze bijzondere dame...
Ik heb een nieuwe baan!
Begin dit jaar werd ik benaderd werd door een recruiter van een kleinschalige zorgorganisatie. In de eerste instantie hield ik de boot af, maar toen ik in een zware periode nóg een bericht kreeg besloot ik er toch op in te gaan. En niet geheel zonder resultaat, want in het voorjaar van 2024 ga ik beginnen bij Stichting NIKO in Alkmaar!
De laatste loodjes
Het klopt wel wat ze zeggen over die laatste loodjes. Over ruim 2 maanden ben ik klaar met mijn opleiding. Ik lig goed op schema, de meeste examens heb ik gedaan of zo ver mogelijk voorbereid en ik weet dat ik de eindstreep ga halen. Maar ik moet er nog wel even wat voor doen, en die laatste loodjes zijn echt best pittig!
Uit mijn comfortzone
Aan het einde van mijn tweede jaar mocht ik al katheteriseren, maar ik durfde niet. En ik wilde niet. Ik vond het eng, en ik stelde het uit. Steeds als er een katheter vervangen moest worden had ik voor mezelf wel een uitvlucht. Maar de tijd voor uitvluchten is voorbij, uitvluchten houden me weg bij mijn diploma verzorgende IG/MZ en dus stapte ik vandaag uit mijn comfortzone.
Zonder zijwieltjes
In 2021 stapte ik zo groen als gras de zorg in. Ik wist niks over werken in de zorg en moest alles nog leren. Met vallen en opstaan sloot ik vorige maand het tweede jaar af en inmiddels fiets ik steeds vaker zonder zijwieltjes. Met het vertrouwen van mijn collega's en toenemend vertrouwen in mezelf fiets ik door tot ik in februari mijn diploma in ontvangst mag gaan nemen!
Gat in mijn hoofd
“Ik heb een gat in mijn hoofd” vertrouwde Henk me toe. “Mijn geheugen laat me steeds vaker in de steek, en ik besef het me” zei hij terneergeslagen. Hij wist nog wel dat hij het geld in zijn hand had gehad maar op het moment dat hij vertelde dat hij het geld in de zakdoek had gedaan twijfelde hij hier meteen al over. Want misschien zat het wel gewoon nog in zijn portemonnee, hij wist het echt niet meer!
Een goed gesprek
Een voorgangsgesprek met mijn twee begeleiders werd voor mij een soort officiële afsluiting van mijn tweede leerjaar. Ik besefte me tijdens dit gesprek weer even waar ik vandaan kom en wat ik allemaal gedaan en geleerd heb en ik voelde me trots. Met positieve woorden en goede afspraken sloot ik jaar 2 af en begin ik in september vol goede moed aan het laatste stukje van mijn opleiding
Persoonsgerichte zorg
"Zo, dus jij wast billen” Bijna het standaard antwoord wanneer je vertelt dat je in de ouderenzorg werkt. Een klein onderdeel van mijn werk bestaat inderdaad uit deze handeling, maar een mens is meer dan een paar billen. De mensen die ik mag helpen, ondersteunen en bij wie ik het wassen soms helemaal overneem omdat zij het zelf niet meer kunnen, zijn mensen. Mensen die liefde, respect, geduld en persoonsgerichte zorg verdienen.
De kracht van muziek bij iemand met dementie
Vera is gevorderd in haar dementie waardoor zij zich moeilijk kan uiten. Een samenhangend verhaal kan zij niet meer vertellen omdat haar woordenschatkist geplunderd is en de woorden die er nog zijn flink door elkaar gehusseld zijn. Vanwege de dementie is het korte termijngeheugen zeer slecht, het lange termijn geheugen werd vandaag door muziek geprikkeld wat een magisch moment opleverde.
Afscheid
Vanmorgen mocht ik samen met mijn collega onze Nico nog een keer helpen, of eigenlijk is het inmiddels wel gewoon verzorgen want Nico ligt zogezegd op schema. De afgelopen tijd ging het met ups en downs, de man die hij ooit was verdween door zijn ziekte steeds een stukje meer. Vandaag verleende ik zorg aan een ooit hele sterke maar nu dus stervende man.
Dag van de zorg
Dag van de zorg, een dag die in het teken staat van verzorging en verpleging. Een beetje bevooroordeeld ben ik wel wanneer ik zeg dat mijn beroep het mooiste beroep is (het is wel echt zo!) Op deze dag denk ik dat het ook goed is om te benoemen dat het niet altijd alleen maar rozengeur en maneschijn is. Het is namelijk ook een zwaar beroep, een beroep waarbij de werkdruk steeds hoger wordt.
Waakmand
Mijn hart ging uit naar een hele lieve dame wiens leven al drastisch veranderd was en die een nog groter verlies te verduren kreeg. Ik wilde zo graag iets voor haar doen, maar wist niet wat. Tot ik moest denken aan een onderwerp van een gastspreker tijdens mijn opleiding, en ineens wist ik hoe ik een piepklein beetje kon betekenen voor een mevrouw die afscheid moest nemen van haar geliefde man
Twee keer afscheid binnen 48 uur
Soms is het leven zo vreselijk oneerlijk! Binnen 48 uur moest de vrouw van Jan 2x afscheid nemen van de man met wie zij decennia lang getrouwd was en lief en leed deelde. Twee dagen nadat Jan bij ons kwam wonen overkwam hem iets waar hij niet meer bovenop zou komen. Binnen twee dagen veranderde het leven van de vrouw van Jan twee keer drastisch.
Verhaal over een urinaal
Soms bega je ineens gewoon een blunder. Zo een waar je vreselijk hard om kan lachen omdat het gewoon te stom is voor woorden dat het je overkomt. Ik handelde zoals ik altijd handelde, alleen was er nu een piepklein dingetje anders dan normaal. Aan de andere kant, wie verwacht er nou dat je.... Nee, ik verklap hier nog niks, als je wilt weten wat mijn blunder was moet je maar even verder lezen :-)
Warme zorg
Dementie, stukje bij beetje ontneemt deze rotziekte alles wat iemand ooit was. Het geheugen, woorden, begrippen. Onze lieve mevrouw Antonius heeft bijna geen woorden meer, haar woordenschatkist is nagenoeg leeg. Iedere dag wordt zij geholpen terwijl ze niet meer lijkt te snappen wat er allemaal gebeurt. Op een manier die aansluit bij haar belevingswereld helpen wij mevrouw de dag te beginnen, warme zorg
Oude liefde roest niet
Oude liefde roest niet. Ook niet als je bijna 90 bent en gescheiden van elkaar leeft omdat dementie zijn lelijke kop op heeft gestoken je niet meer met elkaar in een normaal huis kan wonen, zoals bij Arie en Grietje Bakker. Grietje woont in een verzorgingshuis en Arie woont op een steenworp afstand. Niet meer altijd samen, maar nog steeds stapel gek op elkaar.
Niet bang voor de dood
“Het valt niet altijd mee om zo oud te zijn, zuster” vertrouwt ze me toe. En ik weet niet precies meer hoe we er terecht zijn gekomen, maar ineens hebben we het over de onvermijdelijke dood. De dood waar ik met mijn 45 jaar nog niet aan moet denken. Grietje zit op haar praatstoel en vertelt me moederlijk dat je anders tegen de dood aan gaat kijken als je ouder wordt.
Poëzie en tranen
Weet je nog vroeger, dat we op school altijd met poëzie album liepen te slepen? Juffen, meesters, vriendjes en vriendinnetjes schreven de leukste en liefste versjes voor je op. Leuk voor later, al zag ik er als kind nooit zo het nut van in. Hoe versjes uit de oudheid tijdens een avonddienst toch nut hadden vertel ik je in dit blog!
Tears of a nurse
Ik heb echt het mooiste werk van de wereld, ik zou voor geen goud meer iets anders willen doen dan zorgen voor mensen. Mensen mogen helpen met de dingen die ze zelf niet meer kunnen en ondersteuning bieden bij de dingen die ze nog wel kunnen. Deze mensen hebben allemaal een plekje in mijn hart, en soms gebeurt er iets met een van hen waardoor het me even niet lukt om mijn tranen te bedwingen.
Breekbaar
Ik werk met kwetsbare ouderen. De afgelopen dagen leerde ik dat kwetsbaarheid meer is dan meer risico lopen om besmet te worden met een bepaald virus. Het is niet alleen ziek worden en door de ziekte overlijden of bijvoorbeeld een ontvelling oplopen omdat je huid door ouderdom veel kwetsbaarder is. Kwetsbaarheid kan in het werk dat ik doe heel veel betekenen.
De grote, broze bewoner
Sinds een kleine twee maanden werk ik op de PG afdeling, de afdeling waar mensen met dementie wonen. Bij ons woont ook Nico, een beer van een kerel van in de 70. Ooit was Nico een hard werkende man met een eigen bedrijf, een man die kracht uitstraalde. En nu woont Nico bij ons en is er van die krachtige uitstraling niet zoveel meer over.
Alle begin is moeilijk
Vandaag is het 6 november en zit ik 2 maanden in het tweede jaar van mijn opleiding en sta ik op de afdeling waar ik heel graag heen wilde, de afdeling waar mensen wonen die een vorm van dementie hebben. Hoe de eerste twee maanden op mijn nieuwe plek zijn gegaan? Ik nodig je uit om mijn belevenissen te komen lezen!
You're beautiful, it's true
Mevrouw D. ging naar de kapper en veranderde van een Polletje Piekhaar in een dame met prachtig gekapte haren. Samen gingen we haar nieuwe kapsel bewonderen en haar reactie, die recht uit haar hart leek te komen, was werkelijk prachtig! Zoals deze dame naar zichzelf keek, zou zouden we allemaal eens naar onszelf moeten kijken.
Een bakkie troost
Hoe een simpele vraag het begin was van een heel mooie gesprek met een bijna 100 jarige grappenmaker die het soms ook gewoon allemaal maar moeilijk vind. En hoe het alleen maar aanhoren zonder een oplossing te willen zoeken ook een vorm van hulp kan zijn. Werken in de zorg is zoveel meer dan alleen maar "billen wassen"
Mantel der liefde
Deze week ging ik me door een goed gesprek tussen de verpleegkundige en een oudere dame met twee van haar kinderen beseffen dat ik in mijn werk niet alleen met de zorgvrager te maken heb, maar ook met hun kinderen. Deze week zag ik hoe moeilijk het is om als kind te zien dat je moeder het eigenlijk zelf niet meer red en opname in een verzorgingshuis de beste optie is.
Er was eens... een topsporter
“Goeiemorgen!” Mijn collega loopt bij u de kamer in en vraagt u of u vandaag een handje hulp kan gebruiken. Ik hoor u antwoorden, “ik loop nog wel in mijn blote kont hoor!” waar ik stiekem wel een beetje om moet lachen. Geen idee wat ik kan verwachten loop ik achter mijn collega aan uw kamer in, want ondertussen had u wel verteld dat u wat hulp kon gebruiken. En daar staat u, poedeltje naakt en dat lijkt u helemaal niks uit te maken.
Leven met een vorm van dementie
Vandaag was ik bij twee dames die leven met een vorm van dementie, en beide dames hadden het vandaag moeilijker dan op andere dagen. Huilen, zoeken, boos worden... Onmacht, angst en wanhoop. Ik heb een hoop gezien bij deze twee lieve dames. Het liet me niet koud, maar toch is het helpen van mensen met een vorm van dementie wat ik uiteindelijk het liefst wil gaan doen.
De dag die je wist dat zou komen
Mijn hart brak weer eens in duizend stukjes bij het zien van de breekbaarheid van een mens. Enigszins blauw van kleur, een zuurstofmasker op met daarboven een paar ogen die pure paniek uitstraalden lag daar een grote beer van een kerel nog kwetsbaarder te zijn dan dat hij normaal gesproken al is.
Deze week sloeg Covid-19 keihard toe op onze afdeling, een van onze bewoners gaat er helaas niet meer bovenop komen en samen met een collega hielp ik vandaag deze meneer met dat wat we nog voor hem konden betekenen.
Samen staan we sterk
Deze week he, dat was er een om in te lijsten. Mevrouw K. en ik hebben bergen verzet. Samen hebben we iets moois bereikt, en ik hoop toch zo dat deze week het begin is van iets moois voor deze lieve dame. Maar er was ook verdriet, helaas moesten we deze week afscheid nemen van een andere lieve dame. We zullen haar missen! Complimenten, mooie momenten, spanning en een maag die zich niet rustig hield, het kwam deze week allemaal voorbij...
Goed burgerschap
Wat een week... Werken en school. Opdrachten en terrasjes. Een feestje en een afscheid. Wat als een rustige week begon eindigde in een best emotionele weekenddienst waarbij we afscheid moesten nemen van een ontzettend dappere bewoonster die eigen regie tot het laatste moment heel belangrijk heeft gevonden. Ik zal u missen, mevrouw!
De steunkous en de paardenl*l
Wat een week! Ik deed mee met gymnastiek met onze bewoners, kwam op voor een bewoonster door naar de verpleegkundige te gaan, voelde mee met een dame met dementie die zich besefte dat haar man er niet meer is. Een collega gaf me een leuke uitdaging, ik toonde initiatief en bood een luisterend oor aan een bewoonster die het even moeilijk heeft. Maar bovenal.... ik genoot!
Suzie Q
"Je bent zo'n lieve zuster" zei een bewoonster glimlachend, "en ik vind het altijd zo fijn als je je hand even op mijn arm of schouder legt als je met me praat" Een klein gebaar kan soms voor iemand zo vreselijk veel betekenen, ik vind het zo fijn om er met zulke kleine dingen voor iemand te mogen zijn. Deze week ging ik op bezoek bij 2 hele lieve dames die allebei wel behoefte hebben aan een praatje.
Charme onder je armen
Mijn tweede week als verzorgende IG in opleiding zit er op. Een week waarin ik bewoners op een andere manier mocht helpen dan de ADL. Soms is helpen het op doen van lippenstift, een ander moment is helpen het voorlezen van een brief waar een bewoner van in paniek raakt. Helpen, dat is wat ik zo graag doe en het maakt met niet uit waarmee. Ik heb een geweldige week achter de rug waarbij mijn hulp beloond werd met lieve woorden en glimlachen door te helpen met soms hele kleine dingen.
Mijn eerste werkweek
Mijn eerste echte werkweek begin op zondagavond met een flinke huilbui. Onzekerheid: wat wordt er allemaal van me verwacht? Twijfel: kan ik dit wel? Ik wist echt even niet wat ik met mezelf aan moest, maar gelukkig wist mijn vriend de juiste dingen tegen me te zeggen zodat ik uiteindelijk toch wel weer rustig werd. Natuurlijk kan ik dit! Vol goede moed begon ik aan mijn eerste echte werkweek.
Het zit er op!
De allerlaatste bootcamp week zit erop. We hebben waanzinnig veel gezien, gedaan, geleerd en besproken. Het was leerzaam, vermoeiend, leuk en gezellig. We praatten veel over wat komen gaat, evalueerden over wat geweest is, en beseffen ons allemaal waar we aan begonnen zijn. We zijn er klaar voor, ik ben er klaar voor. Ik ga mijn droom waarmaken, ik ben Verzorgende IG in opleiding!
We zullen doorgaan
De derde week bootkamp zit er op, en het merendeel van de klas wil eigenlijk maar 1 ding. Zo snel mogelijk aan het werk op onze locaties. Met alles wat we tot nu toe gezien, geleerd en gedaan hebben we een flinterdun laagje aan kennis die we gedurende de 3 jaar BBL uit gaan breiden tot het moment dat we gediplomeerd IG-er zijn. We trappelen met z’n allen van ongeduld om aan de slag te gaan!
Bootcamp, maar dan anders
Week 2 van onze bootcamp is aangebroken. De enige gymnastiek die hierbij komt kijken is hersengymnastiek, het is wel net zo leuk om aan deel te nemen. Meestal dan... We zitten nu in de tweede week en de eerste dip hebben we al gehad, het is bést even wennen om iedere dag zo vroeg op te staan. Maar we gaan door, het went vanzelf. En het is leuk, dat maakt het allemaal een stuk makkelijker!
Back to school!
Eindelijk is het zover! Ik zit weer in de schoolbanken en ga aan het werk als verzorgende IG/MZ in opleiding. Deze week ging ik echt van start, 3 dagen school en een stagedag die niet helemaal liep zoals we hadden verwacht. Zoals een van mijn docenten dan zegt, er komt geen bloed uit, het komt goed! Die eerste week was leuk, leerzaam, gezellig maar zeker ook heel erg vermoeiend. Maar mán, wat ben ik blij!