“De rozen voor de uitgeleide staan op het aanrecht in het water” vertelde mijn collega me aan het begin van mijn aller eerste avonddienst op mijn nieuwe werkplek. Ik keek haar een beetje appelig aan, rozen voor de uitgeleide? Ik weet van mijn oude werkplek wel wat een uitgeleide is, maar dat had niks met rozen te maken. En zoals bij alle dingen die anders zijn legde mijn collega ook hier over uit wat de bedoeling was.

Op mijn aller eerste werkdag, anderhalve week geleden, ontmoette ik mevrouw de Bruin. Dit zou meteen ook de laatste keer zijn dat ik mevrouw zou zien, afgelopen week kwam zij namelijk te overlijden. Ik heb mogen meemaken hoe de zorg voor een stervend persoon er op mijn nieuwe werkplek gaat, maar ook dat de zorg ná het overlijden ook doorgaat. Tot het moment dat de kist in de rouwauto verdwijnt. 

De uitgeleide vond ik heel bijzonder, en ondanks dat ik mevrouw niet gekend heb moest ik een traantje wegpinken. Want niet alleen de zorgmedewerkers namen afscheid, ook voor de bewoners van mijn afdeling was ruimte voor afscheid. De afgelopen dagen hebben zij bij mevrouw al afscheid genomen, en ook gisteren was er een moment van afscheid voor de bewoners. En dat is het moment dat de rozen erbij komen. 

Er waren stoelen voor onze mensen neergezet waar zij konden zitten als de mevrouw in haar kist voorbij kwam. Iedere bewoner had een roos gekregen die zij op de kist mochten leggen. De uitvaartverzorgers en een familielid richtten nog een liefdevol woord naar de aanwezigen en gingen toen in de lift naar beneden, waar wij als zorgverleners ook heen gingen voor een aller laatste afscheid. 

Daar was het allerlaatste eerbetoon aan mevrouw, mijn collega richtte een troostend woord tot de familie. Toen mevrouw eenmaal naar buiten was gereden, waar de rouwauto klaar stond, was het nog niet klaar. Tot mijn verbazing bleven alle collega’s, die uit het hele huis naar beneden waren gekomen, staan tot het moment dat mevrouw in de auto was gezet. Collega’s van mijn afdeling zochten elkaar nog even op om het nog even over mevrouw te hebben, en pas daarna kwam het moment dat iedereen weer naar hun afdeling vertrok om de dienst voort te zetten. 

Wat een warmte en wat een liefde voor deze overleden dame. Wat een prachtige manieren van afscheid nemen van een mevrouw die geliefd was bij de zorgcollega’s én bij de bewoners. En ondanks dat ik mevrouw dus niet gekend heb maakte deze uitgeleide een diepe indruk op me.