BH haakjes… Voor de BH dragende mens  is het vast herkenbaar, soms moeten worstelen om die dingen dicht te krijgen. Het maakt niet zoveel uit of je hem aantrekt en de haakjes op je rug vast maakt, of de haakjes aan de voorkant hebt en na het vasthaken de BH goed om aantrekt, het is en blijft soms gewoon een crime. En dan ben ik nog maar 46! Kun je je voorstellen hoe het moet zijn voor een brildragende dame op leeftijd die al niet zo goed is in dingen die nogal wat van de fijne motoriek eisen?

Ik was laatst bij mevrouw van Dijk om haar te ondersteunen bij het wassen en aankleden in de ochtend. Toen ik mevrouw haar appartement binnen kwam was mevrouw al half aangekleed, de BH netjes vastgehaakt en goed om aan. Toen ik mevrouw vroeg of zij zich al gewassen was keek zij me met grote ogen aan, dát was ze vergeten! 

“Zal ik u even helpen met wassen?” vroeg ik mevrouw, en dat vond zij goed waarop alles wat ze met moeite had aangetrokken weer uit deed zodat ze zich kon wassen. Ik gaf aanwijzingen waar nodig, maar mevrouw voerde de handelingen zelf uit. Belangrijk voor de eigenwaarde om mensen de dingen die ze nog zelf kúnnen, ook zelf uit te laten voeren. 

Als zorgverlener valt het niet altijd mee om iemand dan niét te helpen als je weet dat iemand iets zelf nog kan. Bij de gemiddelde zorgvrager gaat het namelijk allemaal niet zo makkelijk meer, en het tempo ligt ook vele malen lager dan bij iemand die een stuk jonger is. Gewend om dingen vlug te doen is het soms heel moeilijk om als relatief jonge zorgverlener alleen maar te staan, te kijken hoe het gaat en aanwijzingen te geven waar nodig, in plaats van het overnemen omdat dat nu eenmaal sneller gaat. Het gaat niet om het tempo, het gaat om de persoon die ik op dat moment kom helpen.

Vandaag was het voor mij een extra grote uitdaging om mevrouw niet te helpen en alleen toe te kijken hoe mevrouw aan het medderen was met…. Inderdaad, de BH haakjes. Het lukte maar niet. Het lukte steeds bijna maar net niet helemaal. Terwijl mevrouw het tweede haakje probeerde vast te maken schoot het eerste haakje weer los. Een paar keer maakte ik aanstalten om te helpen, maar ik zag dat mevrouw echt haar best bleef doen dus besloot niet te helpen (dat voelt zó slecht!) 

Op een gegeven moment vertelde ze me dat ze hierom zo boos kon worden op zichzelf, omdat het gewoon niet lukte. Ik vroeg haar of ik mocht helpen, maar hier wilde ze niks van weten. Ze heeft het altijd zelf gedaan dus moest het nu ook lukken. Ik heb geen idee hoe lang we daar gestaan hebben. Zij emmerend met haar BH haakjes, en ik die alleen maar toe stond te kijken en niks deed (had ik al gezegd dat dat heel slecht voelt?!)

Uiteindelijk lukte het, en met een brede glimlach zei ze: “Ik zei toch dat ik het kon!”

Hoe mooi is het als iemand een goed gevoel krijgt na een flinke uitdaging die uiteindelijk toch tot een goed einde kwam! Dat het allemaal niet zo snel gaat maakt niks uit, met een flinks dosis doorzettingsvermogen lukte het mevrouw van Dijk toch maar mooi om toch die rottige haakjes vast te krijgen en was ze trots dat het was gelukt. Een mooi begin van de dag, dacht ik zo!