Een aantal van onze bewoners heeft een katheter, een buisje dat in de plasbuis wordt ingebracht om urine af te voeren. Die urine wordt netjes opgevangen in een zakje en dat zakje zit weg gestopt onder de kleding. Dat zakje raakt op een gegeven moment vol, en dat is het moment dat wij als zorgverleners in actie komen. 

Vandaag zou een van onze bewoners met haar kinderen uit eten gaan en werd in de middag opgehaald. De dochter van mevrouw kwam naar ons toe om te vragen of wij even wilden kijken of mevrouw misschien nog even een schoon incobroekje nodig had. Samen met mijn collega hielp ik mevrouw met de BEA, een hulpmiddel voor mensen die wel even kunnen staan maar niet meer kunnen lopen, op het toilet. En als ze daar dan toch zat kon ik meteen wel even kijken of het katheterzakje misschien geleegd moest worden. Dat was het geval.

Normaal gesproken wordt een katheterzakje geleegd in een urinaal die bij de bewoner in de badkamer/toilet staat. Er stond van alles in de badkamer, van katheterzakjes tot badschuim, maar dat wat ik nodig had ontbrak. Ik ging er van uit dat de urinaal in de spoeler zou staan, want een dagelijkse schoonmaakbeurt is wel zo fris, dus liep ik naar de ruimte waar de spoeler staat. Helaas, ook daar geen urinaal. Althans…

Het is misschien goed om te weten dat er verschillende urinalen zijn. Op de afdeling hebben we een urinaal voor mannen, deze gebruiken we ook om katheters in te legen, en vrouwenurinalen. Van die laatste stonden er genoeg, dus waarom zou ik er daar niet een van meenemen?! 

Gauw terug naar mevrouw, want die zat nog te wachten, en het katheterzakje legen. Kraantje in het urinaal, kraantje openen en even wachten….

Ineens zag ik van uit mijn ooghoeken water over de vloer lopen, en in een split second ging er door mijn hoofd: “dat is helemaal geen water!”

Een beetje lullig hield ik het urinaal omhoog en gierend van het lachen keek ik na mijn constatering mevrouw en mijn collega aan. Het vrouwenurinaal bij ons op de afdeling, lieve lezers, is een urinaal ZONDER BODEM! Het is namelijk de bedoeling dat in het urinaal een zakje wordt gedaan. Het klopte dus wel dat het geen water was wat ik had zien stromen. 

Lachend maakte ik een grapje naar mevrouw, vertelde haar wat er aan de hand was en zei grinnikend “niet verder vertellen hoor!”

Eenmaal in mevrouw haar woonkamer was de dochter ook wel nieuwsgierig, want die had me horen lachen en horen zeggen het niet verder te vertellen. Uiteraard heb ik even netjes uitgelegd dat dát stukje een grapje was en vervolgens heb ik ook haar mijn blunder verteld. Ook de dochter kon er hartelijk om lachen, “nou” zei ze tegen me “dit gebeurt je waarschijnlijk niet nog een keer!"

Dat denk ik inderdaad ook, de volgende keer dat ik ook maar iets pak om een urinaal in te legen is controleren of er een bodem in zit!