Het is me gewoon gelukt! Gek gemaakt, gekleineerd en vernederd door mijn toenmalige werkgever met zijn bijzondere ideeën over Covid-19 en aanverwante zaken nam ik 3 jaar geleden het besluit om te gaan doen wat ik als jonge vrouw altijd al wilde, namelijk werken in de zorg. Aangemoedigd en gesteund door mijn geliefden waagde ik de sprong in het diepe, ik nam afscheid van een giftige werkomgeving en begon op mijn 43 ste in september 2021 aan een opleiding tot verzorgende IG/MZ. Twijfelend aan mezelf, want de laatste periode bij mijn oude werkgever hadden mijn zelfvertrouwen en eigenwaarde tot onder het nulpunt doen dalen,  begon ik aan een avontuur dat twee en een half jaar zou duren. In die periode krabbelde ik op uit een diep dal en vond mijn zelfvertrouwen terug. Sterker nog, tijdens mijn opleiding nam mijn zelfvertrouwen en eigenwaarde toe tot een niveau dat voor mij onbekend was! 

Ik leerde me suf, werkte me een ongeluk aan al die opdrachten en vroeg mijn collega’s het hemd van het lijf over alles dat er op mijn pad kwam. Op mijn afdeling vond ik mijn draai en ontdekte dat ik toch wel een duidelijk idee had over hoe ik zorg wil verlenen. Ik had zo mijn mening over de dingen die ik om me heen zag gebeuren, maar ook buiten mijn werk om vond ik mijn stem. En vooral buiten mijn werk om werd die stem niet altijd gewaardeerd, ik heb me vaak genoeg moeten verdedigen omdat ik me bijvoorbeeld stevig kan uiten over het klimaat en dierenleed. Ik ontdekte dat heb hebben van een mening gevolgen kan hebben, want ik leerde niet alleen nieuwe mensen kennen, ik heb ook mensen los moeten laten. Ik leerde kiezen en opkomen voor mezelf en mijn idealen, iets dat ik 3 jaar geleden nooit had durven dromen.

De onvermijdelijke dood kwam door mijn werk regelmatig erg dichtbij, wat tot gevolg heeft gehad dat ik de dood nu kan accepteren als onderdeel van een mensenleven en me geen paniek meer aanjaagt als ik er over nadenk. En door nog een keer een sprong in het diepe te wagen door tijdens mijn opleiding al in te gaan op een aanbod van een andere werkgever, leerde ik dat het onbekende helemaal niet zo angstaanjagend is als wat ik altijd heb gedacht. Maar het belangrijkste dat ik leerde is eigenlijk toch wel dat ik de moeite waard ben en dat ik er mag zijn zoals ik ben, ook als dat tot gevolg heeft dat ik mensen los moet laten die hier niet mee kunnen leven. 

En gisteren kwam er een einde van die leerzame, soms stressvolle maar vooral bijzondere periode waarin ik een vak leerde en op persoonlijk vlak enorm groeide.

Het hele weekend had ik lopen huilen van de spanning, maar tegelijk ook opluchting omdat ik het gered had. Want ondanks dat zachte stemmetje in mijn achterhoofd, wist ik eigenlijk wel dat ik dat examen van dinsdag zou gaan halen. En gisteren was het dus zover. Ik ging al lekker op tijd naar school zodat ik nog even wat tijd door kon brengen met mijn klasgenoten en mijn presentatietafel klaar kon maken (niet dat het nou zoveel bijzonder was, maar het idee was leuk) Een van mijn klasgenoten zou de pitch die we moesten houden zingend doen, met zijn gitaar als begeleiding. Al tokkelend op zijn gitaar liep hij door de Skybox, zo knap! 

Op een gegeven moment herkende ik Blackbird van the Beatles en het raakte me. Want gebroken kwam ik bij mijn oude werkgever vandaan. Ik pakte mijn gebroken vleugeltjes en leerde hoe te vliegen. Heel mijn leven heb ik op dit moment gewacht. Dankjewel lieve Ricardo, dat je me dit lied gegeven hebt. Ik zal dit lied voor altijd zien als mijn examen lied, het lied dat een periode afsloot waarin ik mijn gebroken stukken bij elkaar raapte en weer een geheel van maakte.

Blackbird singing in the dead of night

Take these broken wings and learn to fly

All your life

You were only waiting for this moment to arise