Deze week mocht ik mee met de verpleegkundige naar een intake gesprek met een bijna 80 jarige dame die tijdelijk bij ons op de afdeling zal verblijven. Samen met haar twee kinderen kwam ze de afdeling oplopen, alle drie zagen ze er toch wel wat gespannen uit. Het is natuurlijk ook nogal wat voor mevrouw, maar zeker ook voor haar kinderen. 

Het gesprek zou in de kamer waar mevrouw de komende tijd verblijft, gevoerd worden. Omdat ik nog maar net kom kijken besloot ik om wat achteraf te gaan zitten, de verpleegkundige zou het gesprek voeren en ik zou alleen maar meeluisteren. Toen we eenmaal allemaal zaten, de koffie werd verzorgd door een collega, ging het gesprek van start. De vragenlijst die voor intake gesprekken altijd gebruikt wordt kwam tevoorschijn, en de ene na de andere vraag werd gesteld. Vragen over de leefsituatie van mevrouw, over eventuele medicatie, hobby’s, geestelijke en lichamelijke gesteldheid. Je kan het zo gek niet bedenken of het wordt gevraagd. Alles om zoveel mogelijk over mevrouw te weten te komen zodat wij haar zo goed mogelijk de zorg kunnen bieden die zij nodig heeft.

Wat mij heel erg opviel, en wat ik ook heel mooi vond om te zien, was te betrokkenheid van haar kinderen. De liefde en bezorgdheid die op hun gezichten en in hun lichaamstaal af te lezen was. Maar ook de wanhoop op momenten dat mevrouw een antwoord gaf waaruit blijkt dat ze zelf vind dat alles goed met haar gaat terwijl dit eigenlijk niet meer het geval is. Dit was een moment dat ik me ging beseffen dat een verzorgende niet alleen te maken hebt met de persoon voor wie gezorgd mag worden, maar ook met familie. 

Het lijkt mij als kind van mijn ouders vreselijk moeilijk om te moeten besluiten dat het beter is om ze in een verzorgingshuis te laten wonen. Ik zou willen dat de verzorgenden in het huis waar ze heen zouden gaan alles zo goed mogelijk doen om mijn ouders zo fijn mogelijk te laten wonen in het huis waar ze terecht zouden komen. Nou dragen wij als verzorgenden natuurlijk voor onze bewoners best wel een hoop verantwoordelijkheid, maar nu ik de kinderen van deze dame zo bezorgd en ontroerd heb gezien tijdens het intake gesprek voelde ik die verantwoordelijkheid ook wel. Mevrouw verdient goede zorg en haar kinderen verdienen het om gerust te zijn en te weten dat er goed voor hun moeder wordt gezorgd.