Waarschijnlijk vertel ik je niks nieuws als ik zeg dat muziek heel makkelijk herinneringen oproept. Ik heb zelf met sommige nummers dat ik bij het horen van de eerste noten weer even een 4 jarig Sonjaatje ben die in haar groene nachtponnetje aan de keukentafel zit en limonade drinkt uit een smurfenbeker terwijl de regen langs de ramen naar beneden rolt. Een leven zonder muziek kan ik me niet voorstellen, muziek is voor mij soms pure magie.
Vanmiddag zorgde muziek ook voor een magisch moment op mijn werk.
Op de afdeling waar ik werk woont ook onze lieve Vera. Vera is een dame van bijna 90 in een gevorderd stadium van dementie. Zij is een lieverd die het fijn vind wanneer je haar stap voor stap uitlegt wat er gaat gebeuren, vaak is ze aan het einde van de zin alweer vergeten wat je aan het begin van de zin nou eigenlijk ook al weer zei, toch zal ik haar altijd vertellen wat we gaan doen.
Vera praat wel, en ze praat ook wel graag, maar het zijn eigenlijk allemaal losse woorden, er is vaak geen samenhang in de woorden die zij uitspreekt. Korte zinnetjes lukt soms nog wel, zo kan zij heel goed vragen waar haar man is, of vragen of je even bij haar komt. Maar vaak zijn het dus losse woorden die uit haar mond komen rollen. Met veel improvisatie voeren we vaak iets dat wel wat weg heeft van een gesprek maar wat het eigenlijk niet echt is.
Vandaag kwam collega Corrie naar de afdeling om muziek te luisteren met de bewoners die op dat moment aanwezig waren. Ik zat even bij een Janneke, een dame die wat onrustig was en baat heeft bij een op een aandacht. We zaten hand in hand wat te keuvelen en te grinniken terwijl de muziek door de kamer klonk. Janneke genoot zichtbaar van de muziek en de onrust nam af. Ineens hoorde ik iets achter me, en dus keek ik om.
Achter mij zat onze lieve Vera en ik wist niet wat ik hoorde! Ze zat mee te zingen met de muziek, kippenvel kroop van mijn kruin tot aan mijn kleine teen want Vera zong het hele refrein mee, zonder te aarzelen. Toen het refrein afgelopen was keek ze me met waterige oogjes aan en zei "ik moet bijna huilen" en "ik moet aan mijn moeder denken" Ik vertelde Vera dat ik ook wel een beetje moest huilen, want wat was dit een bijzonder en ontroerend moment! Vera, die geen samenhangende verhalen meer kan vertellen maar wel mee zong met dit lied en me ook heel goed kon vertellen wat de muziek met haar deed. Vera vertrouwde me ook nog toe dat dit lied thuis ook vaak gedraaid werd.
Hand in hand, af en toe meebewegend op de muziek, luisterden we samen verder naar the Holy city van Vera Lynn. Met de tranen in haar ogen keek Vera me aan en een prachtige glimlach verscheen op haar gezicht want het ontroerde haar niet alleen, maar blijkbaar genoot ze ook van de muziek.
De afgelopen tijd heb ik het best even moeilijk met de druk en drukte op mijn werk in combinatie met mijn opleiding. Maar dit was wel weer een moment dat ik me realiseerde dat ik wel echt het aller mooiste beroep van de wereld heb.
