Mevrouw keek de woorden uit mijn mond, ik zag haar lippen meebewegen. Ik ging verder met het versje en ineens zag ik die sprankeling in haar ogen, ze herkende het! Niet het hele versje, maar een aantal woorden kon ze met me meedoen. En we deden het versje nog een keer en nog een keer. Het verdriet van even geleden was verdwenen en glimlachend keek ze me aan. Wat een prachtig geluksmomentje ontstond daar! Mevrouw was haar verdriet vergeten en zat hier nu te stralen in haar stoel. En dat is nou wat mijn werk zo geweldig maakt…
Blog Layout
Poëzie en tranen
Mevrouw Antonius zit in haar rolstoel voor het raam, zoals altijd kijkt ze rustig naar buiten en zo af en toe verschijnt er een glimlach op haar gezicht. Ik ga bij haar zitten en pak haar hand. Dat doe ik wel vaker en zoals verwacht komt ze uit haar dromerige toestand, kijkt me glimlachend aan en zegt: “Oh, lekker warm zeg!” Mevrouw vind het altijd fijn om een warme hand te voelen en haar reactie hierop is dan ook te verwachten.
Ineens laat zij haar kleine hoofdje zakken en ik zie dat ze begint te huilen. Ik streel haar hand en vraag waarom ze moet huilen. “Niemand houdt van me” Zegt ze zachtjes. “Niemand wil mij meer” vertelt ze er achteraan. Dit breekt mijn hart en ik weet eerlijk gezegd niet zo goed wat ik moet zeggen. Ik zeg maar wat ik denk dat goed is en dat is dat wij van haar houden en dat we heel blij zijn dat ze bij ons woont. Mevrouw blijft huilen. Het maakt niet uit wat ik zeg, haar verdriet kan ik niet wegnemen vandaag. Toch?
Mevrouw woonde tot een jaar geleden op de etage waar ik mijn opleiding begon, en ik kan me nog herinneren dat we vaak tijdens de ochtendzorg samen poëzieversjes op zeiden. Zou dit nu misschien ook helpen? Ik besloot een poging te wagen. Ik pakte mijn telefoon erbij, want ik ken ze ook niet allemaal uit mijn hoofd, en zocht versjes op waarvan ik dacht dat mevrouw ze wel zou kennen of herkennen. Het ene na het andere versje noemde ik op terwijl mevrouw mij vragend aankeek. Haar tranen waren in ieder geval weg, dat was al een mooie stap! Ik besloot verder te gaan met versjes en op een gegeven moment kwam ik er een tegen die iets met haar deed!
Waar ik al bang voor was werd vanmorgen werkelijkheid, Amerika heeft wederom gekozen voor iemand die met mooie praatjes weer genoeg Amerikanen wijs heeft weten te maken dat hij echt het beste voor heeft met zijn land, en zelfs met de wereld. Onze wereld is weer een stukje onveiliger geworden.
Wanneer Diamante van Zucchero door de boxen klinkt, zie ik het gebeuren. Tranen wellen op in haar ogen en wanneer ik vraag waarom ze huilt sluit ze haar ogen waardoor opgewelde tranen gedwongen worden om de ruimte op te zoeken en over Gea’s wangen naar beneden rollen. “Mijn vader en moeder” komt er voorzichtig uit. “Waar zijn mijn vader en moeder? Ik zie ze nooit meer.”
Liggend in bed, het is pas half negen in de ochtend, dringen de tranen zich aan hem op. Steeds wanneer hij opnieuw begint te huilen slaat hij onmiddellijk zijn handen voor zijn gezicht en ogen. Alsof hij wil zorgen dat ik zijn tranen niet zie. Maar ik zie ze wel. Ik besluit even bij hem te blijven en zorg te bieden in de vorm van een luisterend oor, want dat is minstens zo belangrijk als het helpen met wassen en aankleden.