Mijn week begon spannend. Ik zou namelijk weer met mijn begeleider G. staan en zij had vorige week al door laten schemeren dat ze me zo veel mogelijk zelf zou laten doen. Bloed spannend, want ik wil de dingen die ik doe het liefst perfect doen. Niet echt realistisch (al helemaal niet als je net 2 maanden bezig bent aan een 3 jarige opleiding!) Maandagochtend op de zusterpost nog even met de meiden over mijn perfectionisme en toch wel enige faalangst gesproken, en toen was het echt tijd om aan de slag te gaan. 

Ik mocht zelf de route kiezen die ik wilde lopen en dat vond ik wel prettig. We begonnen bij een van de heren op de afdeling, en met hier en daar een schoonheidsfoutje ging het eigenlijk best wel lekker! Collega G. liep af en toe even weg om wat anders te doen, maar was wel in de buurt om te helpen als ik dat nodig had. Ze had wel goed ingeschat dat dat voor mij het prettigste werkt, gewoon mijn gangetje gaan en roepen als iets niet lukt. 

Na meneer gingen we naar mevrouw zijn buurvrouw, zij gaf aan dat ze wel erg pijn in haar benen had en dus besloten we samen dat ik haar op bed zou helpen met wassen en aankleden in plaats van in de badkamer. Collega G. had vantevoren wel gevraagd hoe ik het aan zou pakken omdat mevrouw met haar pijnlijke benen niet makkelijk zou kunnen staan, toen ik haar vertelde hoe ik het aan wilde pakken keek ze wel wat bedenkelijk maar ze liet me lekker mijn gang gaan. Al doende moest ik mijn plan van aanpak wel wat aanpassen, wat me uiteindelijk complimenten van G. opleverde want die zag wel dat ik zelf doorkreeg dat hoe ik het eigenlijk wilde doen niet zou werken. Mevrouw tevreden, ik tevreden en collega G. tevreden, op naar de volgende dame.

Ze was vandaag goed gemutst en ondanks het feit dat communiceren door omstandigheden lastig is hebben we het samen toch maar voor elkaar gekregen dat mevrouw fris en fruitig en met schone kleren aan de dag kon beginnen. 

Als laatste gingen we naar de overbuurvrouw van. Afgelopen weken heb ik collega’s best zien zwoegen om bij deze mevrouw met flinke oedemateuze benen de steunkousen aan te trekken. Echt veel vertrouwen dat het me zou lukken had ik er dan ook eerlijk gezegd niet in en ik verbaasde mezelf dat het in een keer goed ging! Vantevoren met mevrouw duidelijk afgesproken dat als zij het niet prettig vond of pijn had ze het meteen moest zeggen, maar dit bleek gelukkig niet nodig. 

Alle 4 de bewoners naar tevredenheid geholpen en ik was trots op mezelf. Het ging gewoon allemaal goed en ik had me dus (weer eens) druk gemaakt om helemaal niks. 

Na de ADL weer even rapporteren en klaar waren we weer! De senior werkbegeleider leerde me nog even een andere manier van rapporteren waarbij verschillende facetten aan bod kwamen. Nog niet iedereen in huis doet het zo, maar het is de bedoeling dat iedereen straks op dezelfde manier de rapportages schrijft.

Normaal gesproken zitten we op dinsdagochtend op school, maar vandaag hadden we een opdracht voor burgerschap en daarvoor mochten we naar onze werklocatie. De opdracht was om in een straal van 5 kilometer te onderzoeken wat er voor activiteiten er zijn voor de doelgroep in ons huis. In 2 groepjes van 4 gingen we aan de slag. Eerst even het internet op, en daarna op pad om de dingen die we gevonden hadden te bekijken. Is het echt wel iets voor onze bewoners? Is het betaalbaar, goed toegankelijk voor rolstoelen? 

Na ons onderzoekje gingen we op pad, na een tijdje kwamen we 2 andere groepjes van 4 tegen in het dorp en besloten we even lekker wat te drinken op een verwarmd terras, wat super gezellig was! Daarna nog even terug naar onze locatie om af te spreken wie wat ging doen voor de presentatie over 2 weken en toen zat de dag er al weer op. Lekker op tijd naar huis, 3 dagen vrij en dan 2 vroege weekenddiensten.

Dit was voor mij een hele indrukwekkende en toch wel emotionele dag. Weet je nog dat ik laatst vertelde over een dame met een vergeten onderbroek? Zij zou vandaag terugkomen uit het ziekenhuis. Een van haar dochters kwam naar ons toe om het te vertellen en vertelde erbij dat het niet goed was, ze kon alleen niet zo goed uitleggen wat dat dan betekende. Later liep ik even de kamer in van mevrouw om te kijken of ze er al was zodat ik de verpleegkundige op kon gaan halen. Ze was er nog niet, maar deze dochter vertelde wat het inhield dat het echt niet goed was. 

Mevrouw is helaas niet meer te helpen aan de lichamelijke problemen die haar parten spelen en ze heeft gekozen om niet verder te gaan met haar leven. Toen mevrouw eenmaal weer terug was in haar appartement heb ik nog even met haar gesproken. Ze is klaar voor haar laatste reis, blij dat ze geen pijn meer zal hebben en haar man weer zal zien. Deze lieve dame was de eerste die ik zelfstandig kon helpen en zal toch altijd wel een bijzonder plekje in mijn hart houden. Het liet me niet koud, dit afscheid, maar het hoort erbij. Het was fijn om deze lieverd een kort tijdje te mogen helpen.

Vandaag was ik ook bij een mevrouw met wie communiceren altijd lastig is. Mevrouw was erg in de war vandaag en vroeg naar haar man, maar hij leeft helaas al een tijdje niet meer. Ze zei ook luid en duidelijk dat ze naar huis ging, en wanneer we haar niet zouden helpen ze de politie zou bellen. Ik ben een tijdje bij haar gaan zitten en met handen en voeten, pen en papier wat met haar kunnen praten. Na een flinke huilbui leek het weer wat beter te gaan en ging ik weer aan het werk. Het blijft toch een rare gewaarwording hoor, om mensen zo in de war te zien. 

Eenmaal thuis op de bank merk ik dat ik toch wel behoorlijk moe ben, maar zeker ook voldaan. Dit is waarvoor ik de zorg in ben gegaan, mensen helpen op uiteenlopende manieren. Ik ben een gelukkig mens.

Het was even spannend om op mijn werk te komen, het waaide echt heel hard. Maar het is gelukt en vijf minuutjes later dan normaal liep ik het huis weer binnen. Vandaag liep ik weer mee met collega W. en we liepen dezelfde route als gisteren. Ik begin zowaar al wat routine te ontwikkelen! Appartement binnen, bewoner zachtjes gedag zeggen en even informeren of hij/zij lekker geslapen heeft. Spulletjes voor de ADL klaar zetten en we kunnen aan de slag! 

We begonnen vandaag bij een jarige Job waar we zachtjes zingend de kamer binnen liepen en zodra we merkten dat hij goed wakker was en ons gezang kon waarderen zongen we uit volle borst: “Lang zal hij leven in de gloria! In de glo-ri-a. In de glooooo-rieieie-jaaaaa” Een brede glimlach verscheen op zijn gezicht, de eerste bewoner hadden we blij gemaakt met iets simpels als een liedje voor zijn verjaardag. 

Het grote contrast op deze dag is toch wel de bewoonster die gisteren besloot haar leven te willen laten stoppen. De hele dag was het een komen en gaan van kinderen, kleinkinderen en achterkleinkinderen. We hebben er toch een hoop huilend zien komen en gaan, wat een verdriet. Ik gun mevrouw de rust en het afwezig zijn van pijn, hopelijk is het snel voorbij voor haar. Ik zal u missen mevrouw!

Vandaag bracht ik ook weer eens even een bezoekje een dame die er allemaal niet zoveel zin meer in heeft.. Gisteren lukte het om al pratend mevrouw even wat op te frissen, vandaag had ze daar absoluut geen oren naar. Dat maakte ze me luid en duidelijk kenbaar. Dus hielden we het even bij een praatje, en iedere keer als ze even een praatje maakt zie ik toch altijd iets sprankelends in haar gezicht. Wat zou het mooi zijn als we haar weer wat meer plezier in haar leven zouden kunnen geven…

Na de lunch haalde ik met een collega 3 dames van beneden, die hadden heerlijk zitten lunchen en gingen weer naar hun appartement. 2 Dames even lekker naar bed gebracht en toen was het rustig op de afdeling. Koffie werd verzorgd, medicatie was gegeven, verschoonronde was gelopen en dus kon ik mooi even naar mijn nieuwe opdrachten voor periode 2 kijken. Ik heb er weer zin in om onderzoeken te doen en te kijken wat ik in de praktijk tegenkom, wat er wellicht anders kan.