“Kan je even meelopen, ik weet even niet wat ik met haar aan moet” Peter kwam naar de huiskamer op de afdeling en stelde me deze vraag.

Peter is de echtgenoot van onze Els. Els is een pittige dame die goed weet wat ze wil. Els is ook passief, wat inhoudt dat zij niet meer zelfstandig kan wat voor jou en mij zo normaal is zoals douchen of naar het toilet gaan. Voor passieve mensen hebben wij als “zusters” hulpmiddelen zodat we deze mensen goed kunnen helpen zonder onszelf te overbelasten en op een manier die veilig is voor de zorgvrager. Super handig!

Het nadeel is alleen dat het in het geval van Els niet meer mogelijk is om naar het toilet te gaan, ook niet met de beschikbare hulpmiddelen. Dit is, in combinatie met het feit dat Els meestal incontinent is, reden dat zij incontinentiemateriaal gebruikt. Maar soms…. Soms voelt Els dus wel dat zij aandrang heeft en wil dan, zeer begrijpelijk, naar het toilet. 

En dat is waarom Peter vanmiddag naar mij toe kwam. Els wilde naar het toilet en  Peter wist bij God niet hoe hij hiermee om moest gaan. We spraken af dat ik even met Els zou gaan praten en dat Peter daar niet bij zou zijn. Ik kan vertellen dat dit geen makkelijk gesprek was. 

Want hoe pijnlijk is het wanneer je iemand twee keuzes voor kan leggen. Keuze 1 is op bed op de ondersteek en keuze 2 is het incontinentiemateriaal. En hoe moeilijk ook, ik moest Els deze keuze wel voorleggen. Els koos ervoor om niet op de ondersteek op bed te gaan, wetend dat Peter dan op haar “moest wachten” Het werd dus keuze 2.

“Je hebt incontinentiemateriaal om, Els, en je kan het gewoon laten komen” 

Hoezo gewoon?! Hoe gewoon is het wanneer je als volwassen vrouw niet naar de wc kan maar dat je “het in je broek moet doen” En ik heb dagelijks met mensen en menselijke uitscheiding in incontinentiemateriaal te maken, daar is niks vreemds aan. Op het moment dat ik Els de keuzes voorlegde realiseerde ik me weer even dat het voor ons als zorgverleners dan wel heel normaal is, maar dat dat voor onze bewoners niet altijd zo is. Normaal zou zijn om naar het toilet te gaan, normaal zou zijn om dat zelf te doen. 

Wat heeft onze Els veel in moeten leveren, en wat is ze een ongelooflijk dappere vrouw. Want dag in dag uit laat ze zich helpen. Soms met wat gemopper, want wat is het een gedoe zoals ze dan zegt, maar ze doet het wel. Het lijkt me heel erg moeilijk om te beseffen wat er met je gebeurt, ook al is het maar af en toe. Afhankelijk zijn van zorgverleners voor de dagelijkse dingen die je vroeger zonder na te denken deed, en nu niet zelfstandig meer kan. 

En ook voor Peter een diepe buiging. Iedere dag bezoekt hij zijn lief, ook al doet het hem pijn om haar zo te zien. Ook Peter is vreselijk dapper, want je moet het maar “even” doen, je vrouw met wie je zoveel jaren hebt geleefd achterlaten in een zorginstelling. 

Dankbaar ben ik voor dit moment, dat me weer even deed beseffen dat onze bewoners in een situatie zitten waarvoor zij zelf niet hebben gekozen maar wat zij wel allemaal accepteren. Trots ben ik dat deze mensen me zo dicht in hun leven toelaten dat ik ze mag helpen met de dingen die zij zelf niet meer kunnen.