Het is avond en onze ruim 90 jarige Grietje dwaalt zoals iedere avond door het huis. Huiskamer in, huiskamer uit. Appartement in, appartement uit. Soms loopt ze even naar de grote hal om vervolgens weer de afdeling op te komen. Het gebeurt zelfs wel eens dat wij een telefoontje krijgen van haar echtgenoot, Grietje loopt regelmatig ook naar zijn huis toe. Grietje dwaalt wat af…

Mijn collega’s en ik hebben de eerste zorgvragers naar bed gebracht en we zitten even lekker aan een kopje koffie terwijl Grietje langs ons heen de huiskamer inloopt, ze vertelt dat ze even bij de andere dames bij de tv gaat zitten. Binnen een minuut komt ze de huiskamer weer uit want ze is moe en gaat naar bed. 

Gelukkig voor Grietje kan ze nog een hoop dingen gewoon zelf, het onthouden is alleen erg lastig want ze leeft met een vorm van dementie. Ik zeg tegen haar dat we even de koffie opdrinken en dat zij alvast haar nachthemd aan kan trekken, ik beloof haar dat ik naar haar toe kom zodra onze koffie op is. En dat doe ik dus ook, zodra ik mijn koffie op heb loop ik naar het appartement van deze pittige tante.

Wanneer ik Grietje’s appartement in ga zie ik haar heen en weer lopen. Ik vertel dat ik haar, zoals beloofd, kom helpen om naar bed te gaan. “Wat fijn dat je er bent, zuster, ik weet het allemaal even niet meer. Wat moet ik nu doen?” Ik zeg haar dat het bedtijd is en dat ze zich klaar gaat maken voor de nacht. En hoewel zij het soms moeilijk vind om geholpen te worden, want er is niks met haar aan de hand, zoals ze me ooit eens vertelde, stond ze het wel toe. Stap voor stap doen we de dingen die gedaan moeten worden om te gaan slapen.

“Het valt niet altijd mee om zo oud te zijn, zuster” vertrouwt ze me toe. En ik weet niet precies meer hoe we er terecht zijn gekomen, maar ineens hebben we het over de onvermijdelijke dood. De dood waar ik met mijn 46 jaar nog niet aan moet denken. Grietje zit op haar praatstoel en vertelt me moederlijk dat zij er ook ooit zo over dacht. Het leven was zo mooi, te mooi om te verlaten. “Maar als je ouder wordt dan komt er een moment van acceptatie en berusting” verteld Grietje me met een glimlach op haar gezicht. Terug kijkend op haar leven kan ze zeggen dat het een mooi leven was, ze heeft mooie herinneringen gemaakt. 

Ondertussen is Grietje klaar om naar bed te gaan. Ze gaat lekker liggen, ik dek haar toe en bedank haar voor dit mooie gesprek. “Dankjewel voor de hulp, zustertje-lief, morgen gezond weer op!” Kippenvel kruipt over mijn hele lichaam terwijl ik met een glimlach op mijn gezicht de deur van Grietje ‘s appartement achter me dicht doe. Zomaar heel spontaan ontstond hier een gesprek over de dood. Een mooi en luchtig gesprek, de dood is nu eenmaal onderdeel van ieder mensenleven. Dankjewel lieve Grietje, voor dit mooie gesprek en deze wijze levensles.