Soms he.... Soms wil ik te veel, soms wil ik te snel. En dan kom ik mezelf weer even tegen. Vrijdag hikte ik aan tegen wat ik de komende tijd allemaal "moet" en vliegt het me allemaal even naar mijn keel. Kan ik wel aan al die eisen en opdrachten voldoen? Het antwoord is natuurlijk gewoon ja, maar dat kostte me even moeite om tot die conclusie te komen (met speciale dank aan mijn studiegenoten die in het zelfde huis als ik werken, I love you!) Het is zo gek om naast de school en werkgerelateerde dingen ook weer zoveel over mezelf te leren.

Afgelopen week liep ik 2x mee met collega's die me wat minder lieten doen en wat meer lieten toekijken. Daar zit voor mij een leerdoel in, ik zal meer initiatief moeten gaan tonen want ik wil de dingen die ik kan ook zelf doen. Voor morgen heb ik dus een plan gemaakt.

Bij het verdelen van de routes ga ik aangeven welke route ik wil lopen en wil ik bij 1 bewoner de ADL zo zelfstandig mogelijk gaan doen, uiteraard met mijn begeleider in de buurt voor als het even niet lukt. Aan het begin van mijn dienst ga ik aangeven dat ik feedback wil over hoe ik bewoners benader. Bloedje spannend want ik ben meer een volger dan dat ik uit mezelf dingen doe, maar ik zal het toch moeten leren. En... ik word niet boos op mezelf als mijn plan niet lukt want ik mag dit leren.

Na de peptalk van mijn klasgenoten die in “mijn” huis werken was ik wel klaar voor de dienst van vandaag. Mijn plannetje ging even niet zoals ik in mijn hoofd had, want collega H. met wie ik mee zou lopen vandaag had al een route voor ons bedacht. In dit geval geen probleem want H. laat me meestal lekker veel doen, zo ook vandaag. Wel lukte het om te vragen of ze me vandaag feedback wilde geven over mijn omgang met bewoners. 

De eerste bewoner die we gingen helpen was een van de mannen op onze afdeling en ik kreeg meteen de kans om hem helemaal zelf te douchen. Met wat aanwijzingen, want de wens van de bewoner staat voorop en ik ken zijn wensen nog niet, maar ik geloof dat meneer wel tevreden was over hoe ik hem heb geholpen. 

Later op de ochtend, na de ADL, gingen we naar een dame met  hoge nood. Die nood was zo hoog dat het mis ging. We hielpen haar met de BEA naar het toilet, deden haar broek omlaag en daar vielen 2 dikke bruine cadeautjes pardoes op de grond. Mevrouw vond het behoorlijk vervelend maar kon er, tegen alle verwachting in, hartelijk om lachen. Omdat mijn collega H. weet dat ik nog erg moet wennen aan menselijke uitscheidingen in welke vorm dan ook, liet ze mij even iets anders doen. Het schijnt allemaal uiteindelijk wel te wennen, maar ik was stiekem wel opgelucht dat ik even iets anders kon doen. 

Omdat we de dames van wonen en welzijn vandaag moesten missen deden wij naast onze eigen taken ook hun taken. We wasten af, deelden koffie en thee uit, gaven de bewoners hun ontbijt en voor de lunch brachten we ze naar beneden. Het was aanpoten, maar wel heel leuk om allemaal te doen. 

Vorige week schreef ik al over de taak die ik van onze verpleegkundige toebedeeld had gekregen. Iedere dienst die ik draai ga ik na de lunch even langs bij een dame met dementie die behoorlijk passief is. Even een praatje, even proberen of ze zich even lekker wil wassen of misschien wel douchen. Dat lukte vandaag niet, toch heb ik een tijd bij haar gezeten voor een praatje. Ze vertelde me over haar 4 kinderen, liet me de woonkamer inlopen om te vertellen over de schilderijen die daar hangen en die ze zelf ooit gemaakt heeft en vertelde me haar 3 namen en roepnaam. 

Ik vroeg haar hoe zij zou willen dat ik haar zou noemen, haar antwoord hierop was dat ze het heel fijn zou vinden als ik haar Suzie Q noem. “Maar wel als er niemand bij is, want anders gaan ze het allemaal doen” Geen idee of ze dit alleen tegen mij zegt of ook tegen mijn collega’s, maar ik vermoed dat ik als enige de eer heb om haar bij de voornaam te noemen. Later legde ik haar uit dat ik de komende tijd iedere dienst even bij haar kom voor een praatje en hier raakte ze helemaal emotioneel van, ze vertelde me dat ze dat echt heel fijn zou vinden. 

Ik hoop dat ik hier ook de gelegenheid voor heb vanaf het moment dat ik niet meer boventallig sta.

Met weer een mooie positieve feedback op zak ging ik weer moe maar voldaan naar huis.

Gaaaaaaaapppp. Ondanks dat ik gisteravond mooi op tijd naar ben ging (wat heb ik ook een disclipline he...) kon ik vandaag maar moeilijk uit bed komen. Prikkende ogen en nog half in dromenland sleepte in mezelf mijn bed uit voor een tweede vroege weekenddienst. Mijn vermoeidheid zou me de hele dag achtervolgen in de vorm van regelmatig een flinke gaap, maar ik was op de afdeling gelukkig niet de enige die hier last van had.  

Samen met collega H. liep ik dezelfde route als gisteren, halverwege liep ik mee met een andere collega. Eenmaal klaar liepen we nog even naar boven om te kijken of we de collega's van de afdelingen 5 t/m 8 konden helpen, een van hen gaf aan dat dit niet nodig was. Achteraf bleek dit niet te kloppen, maar hier hoefde ik me niet druk om te maken. Voor de collega om wie het ging krijgt het verhaal nog wel een staartje, want helemaal netjes was het niet wat er vandaag gebeurde. Mijn collega en ik gingen naar beneden om onze bewoners een lekker bakkie koffie of thee met een gebakje te brengen, iedere zondag zijn ze weer blij met deze traktatie en ook vandaag heb ik weer een hoop blije gezichten gezien. 

Rond kwart voor twaalf brengen we de bewoners van onze afdeling altijd naar beneden voor de lunch. Het is iedere keer weer gezellig druk in de gang met alle bewoners die naar beneden willen. Terwijl de bewoners gezellig beneden eten, eten wij boven op de afdeling gezellig in de woonkamer. Lekker even ontspannen en gezellig wat kletsen, ik heb echt hele leuke collega's! Rond een uur halen we de bewoners weer op wat wederom voor gezellig rumoer op de afdelingen zorgt. Nog even een bakkie rondbrengen, bewoners die graag een middagdutje doen helpen we in bed, en dan is er voor mij als leerling de gelegenheid om even een praatje te gaan maken met de bewoners. 

Gisteren beloofde ik Suzie Q dat ik vandaag weer even langs zou komen, maar mevrouw was zo diep in slaap dat ze me niet gehoord heeft en dus liet ik haar maar lekker slapen. Woensdag weer een dag.  

Ik dacht dat een van de dames op de afdeling het wel fijn zou vinden als ik even bij haar kwam zitten, en dat klopte wel. Ze zat heerlijk in de deuropening van haar balkon te genieten van de herfst en toen ik zei dat ik even een praatje met haar kwam maken wist ze niet hoe snel ze binnen moest komen. 

Ze vertelde nog maar eens een keer dat ze vroeger in Overijssel heeft gewoond, en zo kwam het van pas dat ik een tijd in die omgeving heb gewoond. We konden samen even lekker een bietje plát proaten, ze vond het prachtig! Ze vroeg me of ik het naar mijn zin heb in het huis waar ik werk, ik vertelde dat ik zo vreselijk blij ben dat ik nu eindelijk dit werk kan doen omdat ik zo graag mensen help. En daar kreeg ik toch weer een prachtig compliment. "Je bent zo'n lieve zuster" zei ze glimlachend, "en ik vind het altijd zo fijn als je je hand even op mijn arm of schouder legt als je met me praat"  

Een klein gebaar kan soms voor iemand zo vreselijk veel betekenen, ik vind het zo fijn om er met zulke kleine dingen voor iemand te mogen zijn. Mijn wens voor de toekomst is dat ik dit altijd zo zal blijven willen doen, dat mijn werk vooral mensgericht is en niet handelingsgericht. Want ondanks de drukte zou het mogelijk moeten zijn om met kleine gebaren iemand een goed gevoel te geven. 

Suzie Q, is uiteraard niet de echte naam van de bewoner die graag wil dat ik haar bij haar voornaam noem. Vanwege privacy noem ik hier niet de namen van onze bewoners.