Nog niet eerder overleed er een zorgvrager terwijl ik aan het werk was, en ik vond het best spannend dat de kans heel groot was dat ik dat afgelopen week tijdens een van mijn avonddiensten waarschijnlijk mee zou maken. Onze lieve Irene, die wel ook wel Prinses Irene noemden, was afgelopen week gevallen en zou ten gevolge van deze val komen te overlijden. Maandag had ik met een collega al de nodige zorg opgestart om te zorgen dat mevrouw tijdens haar laatste dagen comfortabel zou zijn, en toen ik 3 dagen later de avonddienst in ging was mevrouw al gesedeerd en zou niet meer wakker worden.

Ik vond het maar spannend allemaal, en niet wetend wat me te wachten stond en wat ik zou moeten regelen als het moment daar was ging ik aan het begin van mijn eerste van 2 avonddiensten even naar de verpleegkundige om het er over te hebben. Want het benoemen wat ik in mijn hoofd heb, en wat handvatten waar ik me aan vast zou kunnen houden als het moment daar zou zijn, zou me helpen om met een helder hoofd die spannende avond te beginnen. Super fijn dat ik gewoon uit kan spreken dat ik het spannend vind, en dat dit er gewoon mag zijn. Ik groei daarvan en krijg daardoor het vertrouwen in mezelf dat ik kan doen wat ik moet doen.

Die eerste avonddienst liepen mijn collega en ik om beurten bij mevrouw binnen om te kijken hoe het mevrouw ging, maar ook om te kijken of we misschien iets konden betekenen voor de zoon en schoondochter. Ik vind het heel bijzonder en eervol om ook in die laatste fase van een mensenleven voor iemand te mogen zorgen en er te mogen zijn voor de geliefde van de persoon die gaat sterven.

Aan het begin van mijn tweede avonddienst kwam onze arts me even opzoeken. Vorige week stond ik op een andere gang waar ook een meneer zou komen te overlijden. Er gebeurde die dag iets waardoor ik even overmand werd door alles wat er in hoog tempo en in zeer korte tijd werd overlegd, besloten en in actie gezet. Dezelfde arts en de verpleegkundig specialist vertelden me toen rustig en begripvol wat er allemaal stond te gebeuren en wat mijn taak hierin zou zijn. Ik vond het ook  heel prettig dat de arts aan het begin van déze avonddienst even naar me toe kwam en vertelde dat mevrouw nu echt wel in het laatste stukje zat. Ik was dus enigszins voorbereid dat mevrouw deze avond heel goed zou kunnen komen te overlijden.

En inderdaad, in bijzijn van haar zoon overleed onze lieve Prinses Irene deze avond. Mijn collega en ik hadden de bijzondere eer om mevrouw de laatste zorg te bieden. Mevrouw vond het altijd heerlijk om “mooi gemaakt” te worden, dus voor haar laatste reis maakten we haar mooi op. Een beetje rouge op de wangen, lippenstift op de lippen en wenkbrauwpotlood voor de “wenkies” en tot slot de haren nog even in de krul. Schoondochter wilde opgehaald worden zodra we mevrouw aan zouden kleden, en dus haalde ik haar op toen we toe waren aan het bijzondere kledingstuk dat mevrouw zou dragen. Omdat zij een groot deel van haar leven in het buitenland heeft gewoon zou zijn kleding die kenmerkend voor dat land was dragen. Toen we klaar waren zag mevrouw we oogverblindend uit. 

Ik vond het een ongelooflijke eer dat zoon en schoondochter wilden dat mijn collega en ik hun moeder en schoonmoeder de laatste zorg zouden geven. Het is al heel bijzonder om in de laatste jaren van een mensenleven te mogen zorgen voor iemand die niet alles meer zelf kan. Het raakt me diep wanneer ik in de laatste dagen mag zorgen voor iemand die gaat overlijden en ik kan niet de juiste woorden vinden om uit te leggen hoe bijzonder ik het vind om na het overlijden de laatste zorg te mogen geven. Voor mij als zorgverlener is met die laatste zorg de cirkel rond.

Lieve Prinses Irene, ik heb u niet zo lang gekend maar u heeft een blijvende indruk op me gemaakt met uw gevatte opmerkingen en uw humor. Ik zal u missen!