Mijn collega  helpt mevrouw Joustra met het eten van de warme maaltijd omdat mevrouw dat zelf niet altijd meer goed kan. Het lukt mevrouw wel om eten in haar mond te doen, maar weet vervolgens niet meer wat er dan moet gebeuren met als gevolg dat mevrouw haar mond uiteindelijk overvol heeft en niks door kan slikken. Met wat hulp en aanwijzingen kan mevrouw prima zelf eten, dus dat is wat we doen.

 “Het gaat niet goed met mevrouw Joustra” hoor ik mijn collega zeggen terwijl ik aan een andere tafel de bewoners ondersteun bij de maaltijd. Meteen sta ik op met een sterk vermoeden wat er aan de hand is. Ik controleer het medisch dossier van mevrouw en overleg even kort met mijn collega, die gelukkig al een hoop ervaring heeft. Samen handelen, bellen we, regelen we en zorgen we.

Samen met de verpleegkundige die die avond dienst heeft brengen we mevrouw naar bed. We houden onze harten wel een beetje vast voor deze dame van tegen de 90. Nog niet zo heel lang geleden ging het ineens ook helemaal niet goed met mevrouw. In een zelfde situatie als die van deze avond waren we een paar weken geleden bang dat mevrouw hier niet meer overheen zou komen, maar ze wist haar familie en het hele zorgteam te verbazen door er toch weer bovenop te komen. Nu nog een keer zo’n situatie, we vroegen ons echt af of dit het dan was voor mevrouw.

Mevrouw Joustra heeft een aantal dagen op bed gelegen. Medicatie ingeven lukte niet omdat mevrouw alleen maar sliep. Eten en drinken ging er evenmin in, niet echt bevorderlijk voor een dame op hoge leeftijd in deze situatie. Wanneer mevrouw wakker was keek ze als het ware door ons heen en kon geen antwoorden geven op de vragen die wij stelden. Het zag er echt niet best uit.

Op de dag dat mevrouw Joustra ineens zo hard achteruit ging werd zij verrast door haar zoon Nico die geheel onverwacht over was gekomen uit Nieuw Zeeland. Gelukkig heeft Nico mevrouw Joustra nog gezien op de middag dat hij in Nederland aan kwam, die avond ging het ineens helemaal niet goed met mevrouw. Het was hartverscheurend om te zien hoe deze zachtaardige lieverd toe moest kijken hoe zijn moeder in bed lag, niet wetend of ze nog wakker zou worden. Iedere dag kwam Nico langs en was uren op de afdeling. Dan weer even bij mevrouw Joustra, dan weer even gezellig iets doen met de andere bewoners. Af en toe even muziek maken op de piano die op de afdeling staat. 

Toen ik gisteren aan het einde van de ochtend bij mevrouw kwam om haar even op te frissen keek Nico me met stralende ogen aan. “Ze heeft een halve beker water gedronken!” Mevrouw Joustra lag met open ogen in bed en keek van Nico naar mij en begon te glimlachen. Aan alles was te zien dat ze iets wilde zeggen, maar helaas, het lukte niet. Het feit dat ze weer wat gedronken had was wel weer een goed teken. Samen met een collega heb ik mevrouw even gewassen en een schone pyjama aangetrokken. 

Oh, en het bed verschoond want dat moest die dag ook gebeuren. Misschien heb je je wel eens afgevraagd hoe dat nou gaat, een bed verschonen van iemand die bedlegerig is. Nou, dat doen we gewoon terwijl die persoon in bed ligt. Klinkt ingewikkeld maar dat valt best wel mee. Na dat zorgmoment was mevrouw volledig uitgeput en heeft daarna weer uren geslapen. Nico is maar even naar zijn zussen gegaan maar kwam later wel weer terug.

Mevrouw Joustra is, met heel veel respect, echt een ouwe taaie. Ze leefde weer wat op, toch durfden we niet te hopen dat ze er weer bovenop zou komen.

En toen was het ineens vrijdag. Dag 4 nadat het ineens niet goed met mevrouw ging. Vanmorgen ging ik met de verpleegkundige naar mevrouw toe om haar op te frissen. Tot onze grote verbazing was mevrouw écht héél wakker en alert. Ze had weer praatjes en vertelde van alles. Kon goed meehelpen met de zorg en koos samen met mijn collega kleding uit om aan te trekken vandaag. De pyjama ging weer uit, kleding ging weer aan want mevrouw wilde eigenlijk ook wel even uit bed. Het lukte mevrouw om zelf uit bed te komen en te gaan staan, het lukte haar om over te stappen in de rolstoel. Nog even de haren kammen en een lekker luchtje op, tijd om Nico te gaan verrassen.

Nico zat in de hal achter de piano zeer geconcentreerd piano te spelen. Mevrouw Joustra en ik kwamen dichterbij, maar Nico was een met de muziek en had niet door wat er om hem heen gebeurde. En zo stonden we een tijdje, mevrouw Joustra en ik. Zachtjes begon ze te klappen voor Nico, maar hij hoorde het niet. Ik wilde de aandacht van zijn bladmuziek, de muzieknoten en te toetsen af hebben en naar zijn moeder brengen dus besloot ik ook te gaan applaudisseren. Nico kwam uit zijn trance en keek me aan. Keek terug naar de piano en draaide met een schok het hoofd nogmaals richting mij. Richting zijn moeder dus eigenlijk, want ik stond achter de rolstoel waar mevrouw in zat. 

Grote ogen van verbazing liepen vol. “Oh, mama!” kwam er bibberend van emotie uit “Je bent eruit!” Nico ging op zijn knieën voor zijn lieve moedertje zitten en pakte haar hand vast. Bracht deze naar zijn mond en gaf er een kus op. “Wat goed van je mama!” Inmiddels werk ik bijna 4 jaar in de zorg, maar een moment als dit heb ik nog niet eerder meegemaakt. Angst en wanhoop maakten in een klap plaats voor hoop. De liefde tussen moeder en zoon was bijna tastbaar en leek als een zachte wolk om hen heen te hangen. Ik was niet snel genoeg met het optrekken van mijn muurtje en voor ik het wist stroomden de tranen over mijn wangen. 

Nogmaals grote ogen van verbazing bij Nico, maar nu omdat hij ziet dat ik ontroerd ben door dit moment tussen hem en zijn moeder. Nico geeft me een knuffel en bedankt me. Bedankt ons als team voor de goede zorgen waardoor zijn moeder er toch weer bovenop aan het komen is, al heeft dat denk ik weinig te maken met wat mijn collega's en ik doen en meer met hoe sterk mevrouw nog is. “Geniet van de mooie momenten samen” zeg ik tegen hem, en ik laat ze samen achter om dat te doen wat ik ze toewens.

Heb ik trouwens al eens gezegd dat ik het mooiste beroep van de hele wereld heb?