Vorige week was het herfstvakantie en gingen we naar onze werklocatie in plaats van school. Het was heel fijn om iedereen na 2 weken weer even te zien. Lekker even bij kunnen kletsen en lekker  gelachen  bij Nederlands vanwege een filmpje van Draadstaal. Op locatie geoefend met de Doff 'n Donner (AKA de paardenlul, zoals een van onze bewoners dit steunkousen hulpmiddel noemt) en dat ging eigenlijk helemaal zo slecht nog niet (dat het vorige week bij een bewoner in een keer lukte bleek achteraf wel een kwestie van geluk, dat dan weer wel) 

Verder bespraken we de komende schoolperiode, komende week komen de nieuwe opdrachten online en kan ik weer lekker aan de slag Het was een relaxed dagje (want iedereen heeft de praktijkopdrachten al ingeleverd) waarbij we het eigenlijk over van alles hebben gehad.

’s Avonds toen ik op de bank zat hoorde ik een vrolijk ge-pling uit mijn telefoon komen, dat geluid gaf aan dat ik een bericht op Teams had. Meteen maar even kijken en daar zag ik de melding staan dat ik een van mijn praktijkopdrachten terug had gekregen! Met trillende handen, want wat is het spannend, opende ik mijn opdracht en juichend sprong ik op van de bank. Van de 100 te verdienen punten voor mijn verslag over eigen regie en zelfredzaamheid had ik….. 100 punten! 

Die zag ik even niet aankomen, en ik maakte letterlijk even een vreugdedansje. Niet veel later kreeg ik de uitslag van mijn eindopdracht die uit een aantal toetsen bestond. Van de 100 punten had ik er 90 binnen geharkt (streber als ik ben baalde ik in de eerste instantie dat ik daar ook niet 100 punten voor had, maar ik kon dat gelukkig snel relativeren) Ik ben heel erg benieuwd naar de punten die ik voor de overige 3 opdrachten binnen hark!

Ik ben best gedisciplineerd als het op tijd naar bed gaan aankomt, ook gisteren lag ik optijd en stopte ik op tijd met lezen om te gaan slapen. Toch was ik vanmorgen niet voor de wekker wakker, normaal gesproken ben ik een minuut of 5 voordat dat ding begint te zingen wel wakker. Teken dat ik te weinig rust heb gehad, de komende 2 dagen zal het opstaan dan ook waarschijnlijk wel lastig blijven. 

Samen met collega M. begon onze route bij een mevrouw bij wie we de medicatie aan zouden reiken en de steunkousen aan zouden trekken. Vorige week gaf ik aan dat een van mijn leerpunten is om zelf meer initiatief te tonen, en dat is wat ik deed. Zonder er bij na te denken vroeg ik collega M. of het goed was dat ik de kousen bij mevrouw aan zou doen en dat mocht. Mevrouw zelf vond het ook geen probleem en zou me aanwijzingen geven als dat nodig was. Het ging allemaal nog niet zo soepeltjes moet ik eerlijk toegeven, maar oefening baart kunst. Mevrouw was evengoed blij dat ik haar had geholpen en dat maakt mij weer blij. 

De volgende bewoner was een dame die ik al eens zelf had geholpen met douchen en aankleden. Om toch een klein beetje tempo te houden, ik denk althans dat dat de reden was, hielp mijn collega deze dame met douchen en hielp ik haar met aankleden. En het onderbroekengrapje kwam uiteraard weer even voorbij, dit vergeten kledingstuk gaat me nog wel even achtervolgen denk ik, maar dat vind ik eigenlijk gewoon hartstikke leuk. Het schept toch iets van een band ofzo.

Ook kwam ik vandaag weer bij de bewoner met het stoma. De eerste keer dat ik er kwam vond ik vreselijk moeilijk omdat ik niet kon voorkomen dat ik daar bijna bij stond te kokhalzen. Ik kwam er vandaag voor de 4de keer en lukte het me om naar de hele handeling te kijken zonder dat mijn maag samentrok om de inhoud er uit te gooien. Sonja – stoma: 1-0!

Later op de ochtend had ik een voortgangsgesprek met mijn begeleiders, waarbij we naar elkaar onze verwachtingen hebben uitgesproken. Fijn gesprek waarbij ik echt het gevoel had er te mogen zijn, met mijn onzekerheidjes maar zeker ook met mijn mening.

Ook vandaag liep ik met collega M. mee, en voor we aan onze route begonnen besloot ik dat het toch echt tijd was om aan te geven dat ik een van de heren op de afdeling vandaag wel zelf zover mogelijk wilde helpen. Ik vertelde haar ook heel eerlijk dat ik het lastig vind om daar zelf om te vragen, en dat ik waarschijnlijk wel zal gaan stuntelen omdat ik best nerveus was (alleen al het feit dat ik er zelf om vroeg gaf me de bibbers) Zo gezegd, zo gedaan, ik hielp meneer met de ADL. Ging niet helemaal van een leien dakje, maar dat had ik al wel verwacht. Juist omdat ik aan had gegeven dat ik waarschijnlijk we stuntelig zou zijn maakte dat ik daar mee om kon gaan. Ik lachte er maar een beetje om en maakte een grapje met meneer, en uiteindelijk lukte het allemaal prima. 

Later op de ochtend hielp ik nog even zelf een bewoonster, dat ging al een stuk beter. Ik weet ook eigenlijk wel dat ik het kan, maar soms nekt mijn onzekerheid me gewoon. Met mijn collega/klasgenoot J. besprak ik dat ook nog even. Ze gaf me nog een hele leuke tip. Wat we nu allemaal gaan doen is eigenlijk net als autorijden. In het begin doodeng, maar hoe vaker je het doet hoe makkelijker het gaat. Die tip neem ik mee! Collega M. gaf me een mooie feedback, de bewoners die ik hielp waren tevreden en ik was trots op mezelf dat ik uit mijn comfortzone was getreden. 

Tijdens de route van die ochtend kwamen we ook bij de dame met de vreselijk tere huid die op het moment zo vreselijk gewond is. Een van de wonden wil maar niet dicht en blijft problemen geven, ik schrok er wel een beetje van hoe het er vandaag uit zag. Collega M. en ik besloten dit met de verpleegkundige te bespreken, M. zou haar bellen omdat de verpleegkundige altijd door het hele huis loopt en geen vaste plek heeft. 

Net toen M. even weg was kwam de verpleegkundige naar de zusterpost om even met me te bespreken hoe mijn  projectje met een van onze bewoners gaat. We hebben hier afspraken over gemaakt, en toen we hierover uitgepraat waren besloot ik zo "brutaal" te zijn en te beginnen over de wonden van de bewoonster waar ik eerder met een collega was. Ik liet de foto's die ik voor in het dossier had gemaakt zien en ook de verpleegkundige schrok ervan. Samen gingen we nog even naar mevrouw toe om het een en ander te bekijken en te bespreken en was de conclusie dat de verpleegkundige dit verder op zou pakken omdat het zo echt niet langer kan. 

Aan het begin van ons gesprek over mevrouw vond ik nog dat ik me er als groentje eigenlijk niet al mee moest bemoeien, maar de manier waarop de verpleegkundige met me in gesprek ging en me betrok bij de verdere stappen was ik toch wel blij dat ik het wél gedaan had. Ik voelde echt serieus genomen, ondanks dat ik echt net kom kijken. Was best wel even een lekkere opsteker! 

Vandaag haalde ik  een dame op van de kapper, hielp ik met het uitreiken van de medicatie bij bewoners, maakte hier en daar een praatje en werkte mijn werkmap bij. Verwerkte mijn feedback formulier, sprak een collega over een onderwerp voor een opdracht voor school die ik besloot tóch in te leveren en heb ik gelachen met bewoners en collega's. Ik mailde met 3 klasgenoten/collega's en de verpleegkundige, rapporteerde ik over de ADL van vanmorgen. Kortom, het was een heerlijke dag!

Vandaag begon een beetje anders dan anders, ik liep namelijk mee met iemand die niet zo vaak bij ons op de afdeling loopt. Dat betekent dus dat ze niet alle voorkeuren van de bewoners wist waardoor het allemaal een beetje rommelig ging. Geeft helemaal niks, we waren al blij dat ze er was, maar het was voor mij wel even schakelen omdat ik het zelf ook allemaal nog niet zo goed weet. 

Van deze lieve collega wel nog een leuke uitdaging meegekregen. We moesten bij een mevrouw urine testen om te kijken of er aanwijzingen waren op een ontsteking. We houden dan een staafje in wat urine en wachten tot er verkleuringen ontstaan. Ieder vakje toont de eventuele aanwezigheid van een bepaalde stof aan (bijvoorbeeld glucose of bilirubine) Een verhoogd bilirubine gehalte kan bijvoorbeeld duiden op een urineweginfectie. 

En zo zocht ik van iedere stof die in de urine gevonden kan worden wat het is, en welke invloed het heeft op het lichaam. Even een verslag van gemaakt zodat ik het terug kan lezen en ik heb een leerzaam uurtje gehad!

Na de lunch vroeg collega F. van wonen en welzijn of ik een van de bewoonsters naar beneden naar de gym wilde brengen. Mijn collega/klasgenoot vertelde dat ze dat een keer gezien heeft en dat ik zeker even moest gaan kijken. Dus bracht ik mevrouw  van bijna 100 naar beneden en vroeg ik de dame van de gym of ik mocht blijven kijken. Ze nodigde me uit om ook gezellig in de kring te komen zitten en mee te doen. Na nog wat bewoners geholpen te hebben met zitten begon het spektakel. 

Onder het genot van de vrolijke noten van James Last (ik hou er van!) en Herman van Veen bewogen onze ouderen lekker mee. Zwaaien met de armen, benen optillen, voeten draaien, ze deden het allemaal. Ook "onze" mevrouw van bijna 100. Ik heb echt zo vreselijk genoten van dit moment! En wat heb ik lekker gelachen om een hele lieve meneer van de PG afdeling. Meneer zat op zijn manier te sjansen met de dames en riep: "Jullie hebben allemaal mooie beentjes hoor!" 

Na nog een kopje koffie met de harde werkers gingen mevrouw en ik weer naar boven. Ik bracht haar naar haar appartement en daar vroeg ze me: "Mijn man leeft niet meer he?" En dat klopt, de man van mevrouw  leeft al een aantal jaren niet meer. "Ja, want als ik dan beneden ben hoef ik niet aan hem te denken maar als ik dan hier weer ben denk ik weer aan hem" De afgelopen tijd vraagt mevrouw regelmatig naar haar man. Soms zoekt ze hem, dan weer verwacht ze dat hij ieder moment uit zijn werk thuis kan komen. En vandaag wist ze dus weer even dat haar lieve man er niet meer is. 

En hoe moeilijk het ook was, ik ging om half vier naar huis en liet mevrouw in haar appartement achter. Het is best even schakelen na zo'n moment om gewoon weer naar huis te gaan en mijn leven te leven, wetend dat het leven van mevrouw langzaam maar zeker steeds een stukje korter wordt. Het maakt nederig, maar het maakt zeker ook vreselijk dankbaar. Leven in gezondheid en vol verstand is lang niet zo vanzelfsprekend....