Twee jaar geleden stapte ik zo groen als gras de zorg in. Ik wist niks en ik kan me nog als de dag van gisteren herinneren hoe ik op mijn aller eerste van 4 stagedagen verlegen als een klein kind op een drukke verjaardag achter mijn nieuwe collega de kamer in liep van mevrouw Voeteling. Het voelde alsof ik een rol in een verhaal speelde, het kon toch niet zo zijn dat ik daar een kamer in liep waar een dame op leeftijd nog lag te slapen?
Nog onwerkelijker werd het voor me toen we mevrouw gingen helpen met wassen en aankleden. Of eigenlijk namen we alles helemaal over, want mevrouw kon dat op haar hoge leeftijd van toen 96 niet meer zelf. Daar stond ik dan, ongemakkelijk toe te kijken terwijl mijn collega mevrouw uitkleedde, waste en schone kleding aandeed. Ik deinsde enigszins terug door de zware geur van urine bij het verwisselen van het incontinentiemateriaal en ik weet nog dat ik vol verbazing heb staan kijken naar de afmetingen van de luier die mevrouw omdeed. Ik weet ook nog dat ik meteen dacht aan een van de eerste dingen die we op school hadden besproken, dat wat bij de meeste mensen bekend is als luier heet in de zorgwereld incontinentiemateriaal. Dat ene woordje bleef door mijn hoofd gaan als een auto die vast zit op een rotonde.
En dat ene zorgmoment staat me nog bij als de dag van gisteren en zal ik waarschijnlijk nooit meer vergeten. Inmiddels is mevrouw Voeteling er niet meer, maar in mijn herinnering zal zij altijd blijven bestaan.
Vorige maand sloot ik mijn tweede leerjaar af, over een maand start het aller laatste stukje van mijn opleiding. De komende 6 maanden moet ik 10 examens afleggen en in februari hoop ik dan mijn diploma in ontvangst te mogen nemen. Ik kan oprecht wel huilen van geluk als ik bedenk dat ik mezelf over een paar maanden IG-er mag noemen en ik kan niet onder woorden brengen hoe trots ik ben dat ik deze geweldige maar ook moeilijke uitdaging ben uitgegaan. Want ik verbrandde wel alle schepen achter me, ik gaf mijn vaste baan op en ging iets doen wat volledig onbekend was. Ik zou weer naar school gaan, huiswerk moeten maken en voor toetsen moeten leren. Ik zou mezelf heel kwetsbaar gaan voelen omdat ik volkomen blanco in een voor mij totaal onbekende wereld zou gaan werken. Mijn leven stond echt wel even op zijn kop, en ik heb de afgelopen 2 jaar echt wel momenten gehad waarbij ik me af heb gevraagd waar ik aan was begonnen.
Maar nu is alles anders. Ik sta nu aan het begin van mijn derde jaar, het grootste deel is achter de rug. Op mijn afdeling en in mijn werk heb ik mijn draai helemaal gevonden en ik voel me steeds meer een echte zorgprofessional. Ik kan, mag en durf steeds meer dingen zelfstandig doen. Een aantal verpleegtechnische handelingen voer ik zelfstandig uit, en onder begeleiding van een paar fijne collega’s worden dat er steeds meer. Sommige handelingen vind ik spannender en daar heb ik wat meer tijd voor nodig, en dat mag. Met de juiste begeleiding gaat dat helemaal goed komen.
Afgelopen weekend kreeg ik feedback van een collega waar ik door geroerd was, deze feedback gaat me denk ik de komende moeilijke en spannende periode erg helpen. Het gaf me vertrouwen in mezelf en als mij als onderdeel van een zorgteam. Vertrouwen in de overgang van leerling naar gediplomeerd IG-er. Ik ben heel erg dankbaar voor de collega’s die mij zo enorm helpen met mijn groei en ontwikkeling en inmiddels begint het vertrouwen in mezelf en dat ik straks zonder zijwieltjes en dus zelfstandig kan werken te groeien en te groeien.
