“Wat gebeurt er allemaal?!” Ada staat tegen het wandmeubel in haar appartement aan en kijkt me met paniek in de ogen aan. Op een van de stoelen ligt een stapel nieuwe kleding, Ada heeft net met haar kinderen nieuwe winterkleding gekocht in de stad en de tassen waar de kleding in heeft gezeten liggen op de grond. Op haar bed liggen twee grote bossen bloemen en een van haar kinderen babbelt honderduit over hoe leuk het was om samen nieuwe kleding te kopen. Chaos in de kamer, de drukte van het winkelen en het gebabbel om haar heen maken dat het overzicht voor Ada even weg is.

Ze strekt haar armen naar me uit, haar manier om aan te geven dat ze een knuffel wil geven of ontvangen. In dit geval was het duidelijk dat ze een knuffel wilde ontvangen, en ik sla mijn armen om me heen terwijl ik vraag wat er aan de hand is. “Er gebeurt zoveel, ik kan het niet overzien!” Tranen wellen in haar ogen op, een van haar kinderen probeert er wat overheen te praten, stelt vragen gevolgd door een “dat weet je toch nog wel?” Maar Ada weet het niet meer, de paniek is nu even te groot.

Ik pak een nieuwe broek van de stapel, “wat een mooie broek, Ada! Die heb je net bij de boetiek in Alkmaar gekocht!” vertel ik haar. “In Alkmaar, in de stad! Je bent nu ook in Alkmaar, in de Nieuwpoort” en bij het noemen van de naam van het huis waar ze woont zie ik een sprankeling in Ada’s ogen verschijnen. “Ja, de Nieuwpoort, daar woon ik hè?” vraagt ze wat onzeker. Ik vertel haar dat ze daar inderdaad woont. Dat het bijna tijd is om te eten, dat we dat doen in de huiskamer en dat Gea daar ook zal zijn. “Oja, Gea! Dat is mijn vriendin” en langzaam zie ik de paniek plaats maken voor herkenning. 

Ondertussen hebben de kinderen de nieuwe kleding opgeruimd en er ontstaat weer ruimte en overzicht, zowel in het appartement van Ada als in haar hoofd. Ik zie iets van opluchting op haar gezicht en in haar lichaam dat zich langzaam ontspant. Een glimlach verschijnt op haar gezicht als een van haar kinderen haar mooie nieuwe donkergroene jas laat zien. “Wat een mooie! Is die voor mij?” vraagt ze. Wanneer een van de kinderen beaamt dat zit zo is geeft ze nog even duidelijk aan dat het wel weer tijd werd voor een nieuwe jas, de oude was toch wel een beetje armoedig aan het worden. 

Deze woorden zijn voor mij genoeg om te weten dat Ada er weer is. Het overzicht is terug en er is weer ruimte om zichzelf te zijn. Ada met een duidelijke mening over van alles. Onze lieve Ada die het ene moment een sterke zelfverzekerde dame van bijna 100 is en het andere moment angstig om een knuffel vraagt om gerust gesteld te worden. Ik blijf het bijzonder vinden dat warme oprechte aandacht zoveel kan betekenen voor iemand die soms zo in de war kan zijn, en op dit soort momenten ben ik altijd weer even extra dankbaar voor het mooie beroep dat ik heb.