Vandaag hadden we in de ochtend een bijeenkomst over werken in een team en in de middag een bijeenkomst over welzijn in de zorg. Die twee sloten wat mij betreft perfect op elkaar aan. Niet in alle opzichten, maar zeker als het om ons als leerlingen ging. We zijn leerlingen, we komen net kijken in een hele nieuwe wereld en we moeten voor onszelf de tijd nemen om hier in te komen. We kunnen nog niet alles weten, nog lang niet! Maar we hoéven ook niet alles te weten, en we mogen ons zelf dat toestaan. En wanneer er iets aan de hand is, in welk opzicht dan ook, kunnen we altijd bij iemand terecht. Er staat een heel team om ons leerlingen heen om ons te helpen, de steunen en te begeleiden. 

Wat ik tijdens de bijeenkomst over welzijn in de zorg heel fijn vond is dat ons heel duidelijk werd gemaakt dat in onze opleiding het stuk "welzijn" heel belangrijk is. Het gaat er niet alleen om dat wij onze bewoners helpen bij de dingen die ze zelf niet meer kunnen, het gaat er óók om dat onze bewoners goed in hun vel zitten. En dat betekent dat we de tijd mogen nemen om onze bewoners te helpen, een praatje te maken tijdens de zorg, in vrije momenten een bewoner op te zoeken voor gewoon een gezellig praatje. De zorginstelling waar ik voor werk heeft welzijn heel hoog in het vaandel en zij werken hier keihard aan om dit op de juiste manier uit te voeren in de dagelijkste zorg. Waarmee ik uiteraard niet de illusie heb dat we hier altijd tijd voor zullen hebben, ik besef me dat theorie en praktijk heel ver uit elkaar kúnnen liggen.

Inderdaad... School! Te beginnen met rekenen, waar ik uiteindelijk op mijn toetsen toch nog wel goede cijfers haalde. We hadden een aantal opdrachten gekregen die ik netjes (met een beetje hulp van YouTube en mijn paps) af had, wat niet iedereen in de klas kon zeggen. Samen met een aantal klasgenoten kon ik de eindtoets gaan maken en ook die sloot ik met een goed cijfer af. Voor de volgende rekenles in principe geen huiswerk, maar als we willen kunnen we gewoon doorwerken zodat we zelf aan kunnen geven wanneer we examen willen doen in plaats van wachten tot het tweede jaar. Ik denk dat ik gewoon maar door ga en snel mijn examen ga doen, dan heb ik dat maar afgesloten.  

In de middag splitste de klas weer op, de ene helft naar de locatie waar ik werk en de andere helft naar hun locatie. Die middagen zijn bedoeld om aan onze praktijkopdrachten te werken, we zijn dan in huis zodat we collega's en zorgvragers bij onze onderzoeken kunnen betrekken. Inmiddels begint het allemaal een beetje in te dalen, ik word wat vertrouwder met wat we allemaal moeten doen en begin wel het idee te krijgen dat ik goed bezig ben met de dingen die ik doe. En het is ook gewoon heel leuk om op deze manier dingen te leren. Ik zal zodra ik mijn opdrachten wat verder heb uitgewerkt eens een voorbeeld plaatsen van wat ik nou zoal moet doen. 

Mijn laatste stagedag is hiermee aangebroken en daarmee sluit ik een periode af waarin ik definitief mijn oude werk achter me kan laten en breekt er een periode aan waarin ik heel veel ga leren. Een periode waarin ik mezelf regelmatig tegen zal komen, af en toe aan mezelf zal twijfelen. Maar vooral een hele mooie periode waarin ik een fantastisch vak mag gaan leren! Inmiddels is ook bekend wie mij gedurende mijn tijd op de derde verdieping in het huis waar ik werk gaat begeleiden op de werkvloer. Ze hadden denk ik geen betere mentor kunnen kiezen! Vanaf het eerste moment betrok ze me bij de dingen die ze zou gaan doen of al aan het doen was.  

Onze ronde begon bij een meneer die we gewoon bij zijn voornaam mogen noemen. Omdat hij zichzelf gedeeltelijk zelf nog kan wassen deed hij dit ook en hielpen wij hem met dat wat zelf niet meer lukt. Ondertussen gezellig een praatje gemaakt en in no time hadden we meneer in zijn stoel geholpen zodat hij op tijd klaar was om opgehaald te worden om te gaan sporten.  

Vervolgens gingen we naar een meneer die nog half lag te slapen maar wel af en toe even een beetje wakker was. Deze bewoner heeft de ziekte van Parkinson en hierdoor zijn de spieren verstijfd, wat de ADL wel lastiger maakt. Normaal gesproken helpen we deze meneer met 2 verzorgenden, nu stond mijn collega G. er alleen voor. Maar wel met een paar handjes extra van een leerling, ik dus! En dus hielp ik haar om deze meneer weer fris en fruitig klaar voor een nieuwe dag te maken. Net als 2 weken geleden met een andere bewoonster raakte me de kwetsbaarheid van deze man me enorm. Zal hij de dingen die om hem heen maar vooral met hem gebeuren nog bewust meemaken? Wat vind hij er van dat hij zo afhankelijk is? Ik heb het er met mijn collega over gehad dat ik het erg vind voor deze meneer, en zij gaf aan dat daar helemaal niks mis mee is zolang de zorgvrager er maar niks van merkt. We zijn allemaal mensen en het is niet raar dat het ons raakt om mensen zo kwetsbaar en afhankelijk te zien. Dat stelde me gerust, ik hoef mijn gevoel dus niet weg te stoppen of uit te zetten. 

Afgelopen week heb ik tijdens een van de workshops die we hebben gehad de term NIVEA voorbij zien komen. Nivea is in dit geval niks uit de huidverzorgingslijn maar is een afkorting: Niet Invullen Voor Een Ander. Ik vind dit wanneer ik iemand verzorg waarbij allerlei vragen zich aan me opdringen wel een hele mooie om me aan vast te houden. Ik ga dus niet invullen hoe deze meneer zich zou kunnen voelen, want ik weet het niet.  

Later op de dag belde  die lieve dame bij wie ik 2 weken geleden mijn vuurdoop had. Ze wilde even geholpen worden bij de toiletgang. Eenmaal terug in de woonkamer vroeg mijn collega of ze het fijn vond als ik even bij haar zou blijven voor een praatje. Nou, dat vond ze wel hoor! Mevrouw kwebbelde er gezellig op los en bood me tussendoor heel lief wat lekkers uit de koektrommel op tafel aan. Met mijn ontbijt nog ergens tussen mijn oren (geloof me, ontbijten om kwart voor zes in de ochtend is niét fijn!) heb ik dit maar afgeslagen. Het viel mij op dat mevrouw vaak herhaalde wat ze eerder al had verteld, ik kletste gewoon maar lekker met haar mee. Ze vertelde over haar 7 kinderen, haar broer en zwager. Na een kwartiertje was het tijd om op te staan omdat we om elf uur een cursus zouden hebben. Mevrouw  vond het zo fijn dat ik even de tijd nam om bij haar te zijn en lekker met haar te kletsen. Eerlijk, ik vond het lastig om haar helemaal alleen achter te laten maar dat hoort er nu eenmaal bij. 

Time flies when you're having fun! 4,5 weken geleden stapte ik voor het eerst school binnen om aan mijn opleiding te beginnen. Een maand land 3 dagen in de week naar school en 1 dag stage, ook wel bootcamp genoemd. Vandaag sloten we deze periode af met een ontspannen dagje, te beginnen met het evalueren van deze periode. Later in de ochtend deden we toch nog even een leuke oefening waarbij we tóch weer iets meer over onszelf vertelden. We moesten kenmerken over onszelf opschrijven, en punten waarbij we wel wat hulp kunnen gebruiken. Vervolgens mochten wij op post-its opschrijven hoe we elkaar daarbij konden helpen. 

Een van mijn klasgenoten had opgeschreven dat ze soms veel piekert, en ik had op mijn post-it voor haar opgeschreven dat ik haar zou willen helpen door met haar te praten. Een van onze docenten vroeg daarop hoe ik er voor zou zorgen dat ze uitgerekend naar mij zou komen om te praten waarop ik antwoordde dat ik hoopte dat door mijn manier van met mensen omgaan mensen zich niet geremd voelen om naar me toe te komen. En toen gebeurde het.... 

Een van de dames uit mijn klas begon door te zeggen dat ze mij heel erg toegankelijk vindt, dat wie ik ben uitnodigt om dingen te vertellen. Een andere klasgenoot beaamde dit en voegde er aan toe dat ik het goed zou doen als sociaal werker. En zo gingen er een aantal nog even door. Ik kreeg het er warm van, maar kon toch ook een hele brede glimlach niet onderdrukken. Wat is het fijn om van mensen die ik nog maar zo kort ken te horen hoe positief ze over mij zijn! Mijn dag kon dus eigenlijk al niet meer stuk, deze mooie woorden neem ik de rest van mijn leven met me mee. 

Na dit alles gingen we even voor de leuk een pubquiz doen, lekker even lachen en dollen met elkaar. Nog even lunchen met z'n allen en daarna hadden de dames docenten een speurtoch door het gebouw georganiseerd. We hadden werkelijk met ons allen geen idéé hoeveel mensen er bij de organisatie waar ik voor werk aan het werk zijn om te zorgen dat de zorg ieder moment van de dag door kan gaan. Van ICT tot CIK. Van HR tot alarmering en via het facilitair meldpunt door naar afdeling finance. Leuk om al die mensen te ontmoeten en te horen wat zij allemaal doen om ons ons werk te kunnen laten doen.  

En toen was het tijd voor de échte afsluiting van de bootcamp. Een van onze docenten had met haar dochter 2 kwarktaarten gemaakt, een gewone en een vegan (dankjewel!) Nog even napraten en nu zit het er op. Vanaf komende week werk ik 3 dagen in de week en ga daarnaast 1 dag ik de week naar school. En uiteraard thuis nog het nodige schoolwerk doen. Ik heb er zin in, ik ben er klaar voor en ik kan niet wachten! Mijn droom komt echt uit!