Een dag die in het teken staat van zorg en verpleging. Dat dit op 12 mei valt is geen toeval, het is namelijk de verjaardag van Florence Nightingale.
Als je het mij vraagt is een beroep in de zorg het mooiste dat er bestaat. Ik vind het een eer dat mensen mij zo dichtbij in hun leven toelaten en dankbaar dat onze lieve bewoners met ieder hun eigen mooie karakters mij toestaan hen te komen helpen met de dingen die zij zelf niet meer of niet meer volledig, zelfstandig kunnen doen.
Wanneer er muziek in de huiskamer aan staat en ik sta te dansen bij de tafel van 4 dames en ik zie hen lachen om mijn malligheid dan geniet ik.
Het vastpakken van de hand van een zeer fragiele dame die hierop haar ogen opent en met glinsterende oogjes toch nog een glimlach op haar gezicht kan toveren ontroert me.
Een dame die van mij haar medicatie krijgt waarbij vertel wat het is en dat ze het in mag nemen en me even later boos terug roept omdat “die zuster” (ik dus) het gewoon heeft neergegooid en niks heeft gezegd maken me nederig, want hoe moet zij zich wel niet voelen? In haar beleving is het echt zo gegaan en in haar plaats zou ik ook boos zijn.
Een van onze dames die ik voor het slapen gaan extra stevig instop, want oh dat vind ze toch zó fijn, doet me denken aan mijn eigen vroege jeugd waarbij ik het ook heerlijk vond om onder een laken en een deken stijf ingestopt te worden.
Op mijn werk is mijn naam niet Sonja maar zuster, en ik vind dit echt de mooiste naam die er bestaat. “Zuster, is het raam goed dicht?”, “Dankjewel dat je nog even bij me kwam kijken, zustertjelief”, “Doe ik het goed, zuster” Ik kan niet omschrijven wat dat ene woordje met me doet.
