Vandaag liep ik gezellig weer eens een dagje met mijn begeleidster G. en we begonnen bij een lieve dame die het nog steeds lastig vind dat ze onze hulp nodig heeft. Gezellig even wakker gemaakt, mevrouw uit bed gehaald en op de douchestoel gezet om even lekker te poedelen. Ging allemaal prima tot mevrouw begon te huilen, en ik ben dat van deze toch wel potige dame helemaal niet gewend! 

Bleek dat ze op de douchestoel een bruin ongelukje had gehad… “En ik ben vandaag nog jarig ook” snikte ze. Na haar gerust gesteld te hebben en nog even gefeliciteerd met haar bijna 90 jarige verjaardag ruimde ik het ongelukje dat door het gat in de stoel op de grond was gevallen vakkundig op, niks meer te zien en alles weer schoon en fris. Nog even mijn oude handschoenen uit, handen wassen en nieuwe aan en ik kon weer verder met mevrouw helpen bij de douchebeurt. Inmiddels had ze zichzelf al lekker even ingesopt en hoefde ik haar alleen nog even af te spoelen terwijl we gezellig aan het kletsen waren. Haar verdriet was gelukkig al weer snel als sneeuw voor de zon verdwenen. Uiteraard heb ik mevrouw nog even uitbundig gefeliciteerd met haar bijna 90 jarige verjaardag, later op de ochtend werden er 2 grote dozen gebak bezorgd voor de zorg en bewoners van onze afdeling, we hebben gesmuld! 

De volgende dame die ik mocht helpen was een immer glimlachende dame van bijna 100 jaar. Met de actieve lift hielp ik haar in de douchestoel, die uiteraard na de vorige douchebeurt eerst goed ontsmet was, en zette ik haar lekker onder de warme douche. Heel bijzonder om te merken dat ik er nu al zo anders tegenaan kijk als in het begin. Toen ik deze mevrouw op mijn aller eerste werkdag in de zorg bloot zag, zag ik alleen maar een hele kwetsbare oude dame en die kwetsbaarheid raakte me zo erg! Inmiddels zie ik al onze bewoners als gewoon oude mensen die wij mogen helpen met de dingen die ze zelf niet meer kunnen. Natuurlijk zijn er wel momenten dat ik een bewoner als heel kwetsbaar zie, maar dat ik niet meer vanaf het moment dat ik een appartement in loop tot het moment dat ik er weer weg ga.

De volgende bewoonster die ik mocht helpen was een dame bij wie haar kwetsbaarheid erg opvalt. Zonder teveel in detail te treden zijn er aan deze mevrouw een aantal dingen die haar er heel kwetsbaar uit laten zien, en als ik haar dan op bed help en een heel mager vrouwtje met heel veel vel, geen prothese in haar mond en die af en toe mompelt dat ze het allemaal niet meer weet dan kan ik haar niet anders zien dan kwetsbare oudere dame. Dat wil natuurlijk niet zeggen dat ik haar zielig vind. Collega G. en ik hielpen haar samen, wasten haar en verschoonden het verband. Kleren aan en ze was klaar voor de dag. 

En zo hielp ik vanmorgen 4 bewoners met opstaan, wassen of douchen en aankleden. Steeds een stukje zelfverzekerder, een heel verschil met 2 weken geleden toen ik even een dipje had en even dacht dat ik het allemaal niet zou kunnen. De veranderingen in mezelf met betrekking tot de bewoners en tot mijn werk gaan zo snel en kunnen in korte tijd zo verschillen met hoe ik met bepaalde dingen omging. 2 Maanden geleden vond ik het nog heel gek om blote oude mensen te zien, inmiddels is het de normaalste zaak van de wereld. Poep en pies vind ik niet meer vies of raar, maar hoort er gewoon bij. Ik ben inmiddels wel heel benieuwd hoe ik hier over een jaar zal lopen.

Zelfverzekerd liep ik de kamer in van een mevrouw die meestal liever met rust gelaten wordt, en maakte haar wakker. Zoals altijd gaf ze meteen aan dat ze niet uit bed wilde en ik antwoordde dat dat goed was maar dat ik haar wel even wilde wassen. Ze gaf geen tegengas dus liep ik kordaat de kamer door om handdoeken en washandjes te pakken. Toen ik bij haar terug kwam gaf ze aan dat ze even naar de wc moest en dus besloot ik dat ik haar dan ook maar in de badkamer zou gaan wassen, en dat lukte! Duidelijk uitleggend wat ik ging doen en wat de volgende stap zou zijn waste ik mevrouw van top tot teen, en deed haar na het wassen weer een pyjama aan want dat wilde ze graag. Geen probleem mevrouw, ik ben super trots op u dat u het met mij aandurfde om even gewassen te worden. En ook wel een beetje trots op mezelf dat het lukte. Hoogtepuntje van mijn dag!

Vandaag liep ik met een van mijn senior werkbegeleiders L. en zij liet me aan het begin van onze dienst 4 bewoners kiezen die ik helemaal zelfstandig mocht gaan helpen met de ADL. Wat. Een. Feest! 

Ik wilde twee dames die ik al vaker had geholpen wel helpen. Een van hen zou ik net als gisteren, even lekker helpen met douchen. Het liefst doucht mevrouw iedere dag en als daar tijd voor is doen we dat met liefde met haar. En net als gisteren ging het prima, alleen nu deed ik het echt helemaal alleen zonder dat er iemand met me meekeek. Ik kan je vertellen dat het heel goed voelt als mensen er op vertrouwen dat je iets prima zelf kan. Alleen de steunkousen wilden vandaag voor geen meter, toevallig kwam net op het moment dat ik daar aan toe was mijn begeleidster even om het hoekje loeren. Laten we het er maar op houden dat het daar door kwam ;-) Mevrouw was tevreden en dus was ik het ook, op naar de volgende bewoonster!

Ik hielp deze mevrouw op bed met wassen, en ook dat ging eigenlijk beter dan ik had verwacht! Het was wel even emmeren met een zeker kledingstuk, maar dat trok ik later weer netjes recht. Omdat ik even de kamer uit moest deed ik de bedhekken (die alléén omhoog mogen als dat in het zorgplan staat!) omhoog en haalde ik L. op om me te begeleiden met het bedienen van de actieve lift. Zodra ik hier 3 positieve feedbacks op heb mag ik dit zelfstandig doen. Vandaag ging het niet echt lekker, het is toch anders wanneer je het zelf doet. Uiteindelijk kwam het natuurlijk gewoon goed, maar echt vloeiend ging het allemaal niet. Ben heel benieuwd naar de feedback hierop, keep you posted! Mevrouw zat netjes in haar stoel (“Zo, Opoe zit weer” zegt ze steevast zodra ze in haar stoel gezet is), nog even haar hoorapparaten in en de bril na het schoonmaken op haar neus en ze kon aan tafel voor haar ontbijt. 

Na half tien zou ik even naar een bewoonster om te kijken hoe het met haar gaat, en omdat het nog geen half tien was zou ik eerst even naar  de passieve dame op de afdeling gaan. Ook nu gaf ze meteen te kennen dat ze niet uit bed wilde, en ik gaf aan dat dat niet hoeft als ze dat niet wil. “Zal ik u wel weer even lekker wassen, net als gisteren?” En voor ik het wist zat mevrouw op de bedrand om naar de badkamer te lopen voor een wasje! Tijdens het wassen had mevrouw het er steeds over dat ze iemand hoorde zuchten. Ik luisterde met haar mee en bedacht me dat ze misschien het water in de buizen van de verwarming wel eens zou kunnen horen, en ja hoor! Toen ik haar er op wees herkende ze het geluid wel. Erg lang bleef dit alleen niet hangen, al snel begon ze toch weer te vragen wat dat gezucht nou de hele tijd was. Ik blijf het toch heel gek vinden hoor, wat er gebeurt met iemand met dementie. Het ene moment weet iemand iets nog prima en het volgende moment is ze het weer kwijt. Het lijkt me zo eenzaam om al je herinneringen kwijt te raken…

Tijdens de lunch kwam een collega even naar me toe, die had even een luisterend oor nodig. Ik vind dat dus een hele eer he, als iemand naar mij toe komt met zijn of haar verhaal. Later gaf een andere senior begeleider dan met wie ik liep me een dijk van een compliment. Ze vertelde me dat ze me een beetje de moeder van de afdeling vind. Toen ik daarop doorvroeg, wat maakt nou dat ze me zo ziet, vertelde zij maar ook een aantal andere collega’s dat ze me altijd zo oprecht geinteresseerd vinden in anderen. Volgens hen ben ik een warm en toegankelijk persoon. Nou heb ik juist altijd het idee over mezelf mijn luisterskills wel wat verbeterd kunnen worden, maar anderen denken hier dus blijkbaar anders over. Tijdens de laatste schooldag zeiden mijn klasgenoten ook al dat ik zo fijn in de omgang ben. Heel fijn om te horen en heel goed voor mijn zelfvertrouwen. Ik neem deze mooie woorden de rest van mijn leven met me mee!

In de middag waren 2 collega’s en ik even bij een mevrouw die steeds wat verder in dementie weg zakt. Een van ons zei iets en dat verstond ze verkeerd, ze dacht dat we het hadden over een tuinboontje. De hele tijd had mevrouw het vervolgens over een tuinboontje. In iedere willekeurige zin die ze uitsprak kwam een tuinboontje voorbij. Toen collega M. haar haar pilletje voor in de middag gaf zei ze met een hoog stemmetje terwijl ze giechelde:” Oooh, maar dat is toch geen tuínboontje?! Dat is paracetamól!” En daar had ze natuurlijk groot gelijk in, onze lieve mevrouw!

Tijdens mijn werkdag heb ik de hele dag berichtjes in de klassen-groepsapp voorbij zien komen over de hoeveelheid huiswerk voor dinsdag, dus ik besloot in de avond nog even aan school te gaan zitten. Een klein beetje paniek had ik wel, want het is echt heel veel. Maar na wat overleg met wat klasgenoten kwam ik er wel weer uit wat er allemaal moet gebeuren. Ik denk dat ik zondag aan het einde van de dag wel kan zeggen dat het allemaal wel meeviel, de hoeveelheid. Komend weekend ga ik er gewoon lekker eens even voor zitten. Ik heb een planning gemaakt, een beginnetje aan anatomie en fysiologie en heb er nu wel vertrouwen in dat ik alles voor dinsdag netjes af heb. 

Mijn laatste meeloopdag, en ik liep deze dag mee met collega P. We gingen als de brandweer en in no time hadden we bijna al onze bewoners geholpen met het starten van de dag. Als laatste zouden we een van de heren op de afdeling helpen, toen we de kamer binnen liepen hoorden we hem al. Hij lag behoorlijk te reutelen, collega’s hebben maar even een arts ingeschakeld omdat meneer bekend is met longontstekingen. Ik moest zelf weglopen bij meneer, het lukte me niet om mijn maag in bedwang te houden bij het horen van het reutelen. Afleiding zoeken in de muziek die opstond hielp niet, een grijns opzetten (nu was dat mondkapje wel handig!) onderdrukte het kokhalsreflex ook niet. Om te voorkomen dat ik in bijzijn van meneer over mijn nek zou gaan besloot ik de kamer maar uit te gaan en een collega te vragen om te helpen (collega P. bleef bij hem, maar omdat deze meneer met 2 mensen geholpen moet worden haalde ik er iemand bij) Ik baalde er echt van dat ik het niet onder controle kreeg maar zette het van me af. Volgende keer beter. 

En toen was het tijd voor mijn derde bezoekje van vandaag aan een hele lieve maar erg inactieve dame op de afdeling. Ik was rond negen uur al even bij haar, maar ze wilde nog even een uurtje blijven liggen. We spraken af dat ik een uurtje later dus weer terug zou komen, en toen ik later bij haar terug kwam was ze er van overtuigd dat ik net ook al geweest was en dat ze echt nog wel even wilde slapen. Om een uur of 11 was ik voor de derde keer bij haar en toen gaf ze aan dat ze vandaag zou gaan douchen! Ik wist niet was ik hoorde en snel legde ik alles klaar om haar te kunnen helpen. Voorzichtig schuifelde mevrouw achter haar rollator naar de badkamer, en ze ging rustig zitten. Mevrouw wist zelfs nog van onze afspraak dat ze vandaag een schone pyjama aan zou krijgen! 

Ze genoot van de douchebeurt, ik mocht haar haren 2x wassen en ze waste zichzelf voor zover mogelijk. En ze bleef maar herhalen dat ze zo blij was dat ik haar kwam helpen. Wat een feest was dat. Na het douchen nam ik even lekker de tijd om haar haren te fohnen, ik herkende haar bijna niet meer terug. En ook nu, dankbaarheid alom dat ik haar zo had geholpen. Mevrouw wilde vandaag niet uit bed blijven, en dat geeft ook niks. Samen liepen we terug naar bed en stopte ik haar weer lekker in. Ze pakte me bij mijn armen beet, keek me met een lieve glimlach aan en zei: “Je bent een lieve zuster” 

Met moeite hield ik het droog, wat vind ik het een geweldige eer dat ik samen met deze fantastische dame mag proberen haar weer wat actiever te krijgen. Samen werken aan persoonlijke hygiene en een stuk maatschappelijke zorg. 3 Dagen achtereen hebben we samen gewerkt, 3 dagen achtereen wastten we en lachtten we. 3 Dagen achtereen vertrouwde ze me wanneer ze het zelf even niet meer wist. Geduld, liefde en vriendelijkheid leveren zoveel moois op. En ze verdient het, want wat is ze een mooi en lief mens!