Vandaag was mijn eerste van 3 werkdagen van deze week, en op deze dag zou ik meelopen met collega W. Afgelopen dienst kon ik mijn tag ophalen en vanaf vandaag was deze ook te gebruiken. Dat betekende dat ik vanmorgen om tien voor zeven mezelf het huis in kon laten en een sleutel voor de appartementen van onze afdeling kon pakken. Hoe gek het ook klinkt, ik voel me daardoor nóg meer thuis in het huis waar ik werken mag. Alsof ik er nu écht bij hoor. 

Op de afdeling meteen de rapportages bekeken en rond half acht gingen we onze route lopen, te beginnen bij een mevrouw die vooral veel slaapt. Deze dame heb ik in de weken dat ik er nu loop nog niet echt "helder" gezien, dat was vandaag wel anders! We maakten haar wakker, ik vertelde voor de zekerheid nog maar een keer wie ik was en wat ik kwam doen. 

Tijdens de ADL vertelde ik bij iedere stap wat we gingen doen, voor mij voelt dat heel natuurlijk en ik zou het als ik in de schoenen van onze bewoners zou staan wel zo fijn vinden als ik zou weten wat er gebeurt. En blijkbaar vond mevrouw  dat ook, want ze zei heel lief tegen me "Jij hebt charme" en even later toen we haar ontbijt klaarzetten maakte ze er zelfs een grapje bij "Je hebt charme onder je arme (N) Ik vond het een mooi compliment, en het feit dat ze grapjes met me maakte, maakte ook aardig wat indruk. 

Het is zo fijn om te merken dat bewoners reageren op hoe je ze benadert! Ik besef me heel goed dat dit niet altijd zo zal zijn, en ik geniet van ieder moment dat een bewoner laat zien dat hij of zij zich op zijn of haar gemak voelt.  

Later op de ochtend gingen we een mevrouw helpen die de laatste tijd niet zo lekker in haar vel zit. We waren benieuwd hoe mevrouw zich vandaag zou voelen. Vrolijk babbelend kwamen we haar kamer in, vroegen even hoe ze geslapen had en vertelden dat het weer buiten er goed uit zag. En daar reageerde ze aardig vrolijk op, wat een heerlijk begin van de dag voor haar! We hielpen haar met wassen en aankleden en toen bleek dat er iets niet helemaal goed gegaan was. 

Het was namelijk woensdag, en woensdag is kapperdag. En kapperdag betekent dat mevrouw eigenlijk onder de douche zou gaan zodat ze met fris gewassen haren bij de kapper komt! Maar, ik ben niet voor een gat te vangen en dus overlegde ik met mevrouw of het goed was dat ik zou kijken of de afspraak naar morgen verzet kon worden. Anders hadden we haar weer helemaal uit moeten kleden, moeten douchen en opnieuw aankleden en dat zou niet prettig voor haar zijn. Met goedkeuring van mevrouw  hobbelde ik naar beneden. Lang verhaal kort, ik zou haar ophalen en samen met de kapster het haar van mevrouw in de salon wassen. Opgelost, en mevrouw  kon dus lekker poedelen bij de kapper.  

Ik voel me steeds meer op mijn gemak in huis en ook de schroom om een bewoner te wassen of te douchen, want die was er in het begin echt wel, begint langzaamaan wel te verdwijnen. Een praatje hier en daar, een luisterend oor voor een verdrietige bewoner, ik vind het echt een eer om er te mogen zijn voor alle lieve bewoners in ons huis! 

Vandaag liep ik een route die ik nog niet eerder gelopen had, en zo mocht ik om een ruim 80 jarige meneer die altijd in is voor een grap en een grol, te helpen bij de ADL.

Zo ook tijdens de zorg, meneer ging er eens even goed voor zitten.. Hij lijkt er weinig moeite mee te hebben dat hij niet zelf meer zijn hele lijf kan wassen. Ondertussen verhalen vertellend onderging meneer de zorg die wij verleenden, mij het nodige uitleggend over zijn stoma en katheter, wat een kerel! Na het gedeeltelijk wassen hielpen wij meneer in zijn stoel zodat hij zelf de rest van zijn lijf kon wassen. Nog even verder aankleden en de dag kon beginnen voor deze lieverd. Het was gezellig meneer, tot morgen! 

Een hele lieve en zachtaardige dame zette mij heel kordaat aan het werk. Terwijl collega M. haar aan het wassen was haalde ze zonder pardon de tanden uit haar mond en vroeg me glimlachend of ik haar tanden even wilde poetsen. Zo'n lieve glimlach was uiteraard niet te weerstaan dus deed ik wat mevrouw me vroeg. De "dankjewel, lieverd" klonk de rest van de dag uiteraard door mijn hoofd. We hielpen mevrouw in haar stoel en zette haar in de woonkamer waar zij zelf lekker verder zou tutten met de spulletjes die ze in een toilettas naast zich heeft staan. U zag er uit om door een ringetje te halen, mevrouw!

Tijdens het delen van de medicatie kwam hoorde ik dat er iemand in de gang achter me reed, en toen ik me omdraaide zag ik dat het de mevrouw was die ik wel verwachtte. Met iets in haar hand, iets belangrijks vertelde ze me. Toen ik vroeg wat dat dan was liet ze me 2 kokertjes zien wat lippenstift met lipgloss bleek te zijn. Of ik dat even voor haar wilde doen, het antwoord was uiteraard ja. Fijn om iemand met zoiets kleins een goed gevoel kan geven. 

Al onze bewoners zijn schatten, eerlijk waar. De ene is wat makkelijker dan de andere, maar stuk voor stuk zijn het prachtige mensen met een heel leven achter zich. Achter elk gedrag zit een oorzaak, wat niet wil zeggen dat alles maar kan en mag, maar een boze reactie heeft meestal niks te maken met degene die die dag de zorg verleent. De dankbaarheid die ik in onze bewoners zie vind ik zo mooi om te zien! Vandaag benoemde een bewoner dat ze het zo vervelend vindt als ze ons moet bellen als ze ergens hulp bij nodig heeft. Ik heb haar op het hart gedrukt dat ze dat vooral moet blijven doen, dat ik haar met heel veel liefde help en dat ik zeker weet dat dit voor mijn collega's ook geldt. De glimlach die ik als antwoord kreeg is voor mij meer dan goud waard. 

Met weer een nieuwe collega liep ik vandaag dezelfde route als gisteren, zo leer ik de bewoners weer een stukje beter kennen. En zo kwam ik ook vandaag bij een mevrouw die vandaag opgehaald zou worden door haar dochter, we hielpen haar dus een beetje optijd. Mevrouw waste zich, en ondertussen poetste ik haar tanden (handig man, zo'n kunstgebit!) Ik droogde haar af en hielp haar met aankleden. Niet zo moeilijk zou je zeggen, maar het ging toch niet helemaal zoals het hoorde. 

Na een lachsalvo van mevrouw kon ze me vertellen wat er niet goed was gegaan, ik was vergeten om haar een onderbroek aan te trekken! Gelukkig kon mevrouw er om lachen, en ik deed gewoon maar mee. Dus hup, schoenen weer uit en broek weer uit, onderbroek aan en vervolgens de broek en schoenen er achteraan. We lachten er samen nog even om en bedachten dat me dit waarschijnlijk niet meer zal overkomen. Bedankt voor uw begrip en geduld mevrouw , samen komen we er wel! 

Collega P. kwam ons ophalen omdat bij een van onze bewoners het verband verschoond moest worden. Maar omdat de huid van mevrouw  zo vreselijk dun en gevoelig is had zij liever dat collega A. dit deed. Helaas zat het verband vastgeplakt aan de wonden dus het was erg pijnlijk voor deze tere dame, en ik besloot niet alleen toe te kijken naar de handelingen die bij de wondzorg horen, maar ook op mijn knieën bij mevrouw te zitten en haar hand vast te houden terwijl ik met haar praatte. Toen we uiteindelijk klaar waren zei ze heel zacht maar duidelijk hoorbaar "dankjewel dat je bij me bleef" Lieve mevrouw, heel graag gedaan. U bedankt dat ik u heb mogen helpen.

Toen we aan het lunchen waren kwam de verpleegkundige met een psycholoog voor een bewoners overleg met collega A. en er werd gevraagd wie er allemaal bij wilden zijn. Ik had geen idee wat het precies zou zijn, maar wilde dit wel weten en dus liep ik met hen mee. Het bleek een overleg over een dame op onze afdeling die behoorlijk aan het veranderen is qua gedrag waardoor het nodig is om eens te bespreken wat wij als verzorgenden kunnen doen om mevrouw toch tot bepaalde dingen te bewegen. 

De verpleegkundige  kwam met het idee dat de klasgenoot/collega met wie ik werk haar op de dagen dat we werken bezoeken en op luchtige wijze met haar praten en kijken of wij haar ondertussen kunnen bewegen om de dingen te gaan doen die zij vroeger deed. Wanneer het niet lukt is het jammer, lukt het wel dan hebben we voor mevrouw toch iets bereikt dat beter is dan hoe het nu gaat. Wij maken daar verslag van wat de collega's van de afdeling kunnen lezen, en hopelijk vinden we op die manier een weg die voor mevrouw prettig is om weer wat actiever te worden. Ik vind het een hele spannende maar mooie uitdaging, ik hoop dat we bij mevrouw iets kunnen bereiken! 

Later in de middag zat ik even in de zusterpost aan een schoolopdracht te werken (ik heb de eerste ingeleverd, woehoeoeoe!) toen ik uit mijn ooghoek beweging zag. Daar  stond de mevrouw die in de middag vaak over de gang rijdt, op zoek naar een praatje en wat gezelschap. Vrolijk begroette ik haar en vroeg ik of ze even een babbeltje kwam maken. Ze boog haar hoofd en begon te huilen. Toen ik vroeg waarom ze moest huilen haalde ze een brief uit haar tas en zei dat dacht dat ze slecht nieuws had gekregen en dat ze haar kwamen halen. 

Ik stelde voor om samen even bij "het zitje" (een plek op de afdeling waar onze bewoners elkaar ontmoeten voor een praatje of een spelletje) te gaan zitten, maar ze had liever dat ik met haar mee ging naar haar appartement. Geen probleem, ik liep met haar mee en stelde voor dat ze bij het raam ging zitten omdat de zon zo lekker schijnt. Na het voorlezen van de brief en hier nog even over gepraat te hebben verscheen er een glimlach op haar gezicht, ze was weer helemaal gerust. 

Ik denk dat dit tot nu toe voor mij de meest bijzondere dag is geweest. Dit is waarom ik de zorg in ben gegaan, er mogen zijn om mensen te helpen op welke manier dan ook. Het feit dat ik, tot op zekere hoogte uiteraard, vrij word gelaten om dingen op de afdeling te ondernemen helpen me enorm. Er wordt op vertrouwd dat ik weet wat ik kan en dat ik hulp inroep bij dingen die ik niet kan of mag. Niemand die me in mijn nek staat te hijgen om me in de gaten te houden, iedereen krijgt de kans om zijn of haar eigen manier van zorg verlenen te ontdekken. De vragen die ik stel worden als iets positiefs gezien, en niet als iets waaruit zou blijken dat ik te bang ben om het zelf te doen. Begeleiders halen het beste in me naar boven en laten me in mezelf geloven. Ik kan niet in woorden beschrijven hoe fijn het is om zo vrij te zijn op mijn werk, om te weten dat er vertrouwen in mij is. Ik groei hierdoor en ik ben er van overtuigd dat ik over 3 jaar mijn diploma haal en een hele goede verzorgende IG zal zijn.