Ook niet als je bijna 90 bent en  gescheiden van elkaar leeft omdat dementie zijn lelijke kop op heeft gestoken je geliefde daardoor niet thuis kan wonen, zoals bij Arie en Grietje Bakker.

Grietje heeft een vorm van dementie en woont daarom bij ons op de afdeling. En dat is vaak best lastig. Overal van die zusters om je heen die je met van alles willen helpen. Niet meer zelf koken, want dat wordt voor je gedaan. Niet meer slapen met je geliefde in een twee persoons bed, waar je voordat je gaat slapen nog even de dag door kan nemen. In plaats daarvan slaap je in een eenpersoonsbed en komt er iemand van de zorg even om het hoekje kijken of het allemaal lukt met naar bed gaan.

Arie woont op een steenworp afstand van het huis waar zijn lieve vrouw woont. En dat is vaak best lastig. Want je bent dichtbij elkaar, maar toch zover van elkaar verwijderd. Ook Arie gaat aan het einde van iedere dag alleen naar bed, waar hij vroeger voor het slapen gaan hele gesprekken kon voeren met zijn Grietje.

Iedere dag komt Arie naar Grietje of gaat zij naar hem. Vanwege de kleine afstand kunnen zij elkaar makkelijk opzoeken. Arie komt naar Grietje en neemt haar soms mee naar het restaurant in ons huis, waar ze dan gezellig samen kunnen eten. Na het eten brengt hij haar als een echte heer naar haar appartement. Soms eet Grietje bij haar Arie, en ook dan wordt ze veilig naar haar appartement gebracht. Hoewel Grietje vanwege haar ziekte soms heel lelijk uit de hoek kan komen, ook naar Arie, die soms met de tranen in zijn ogen dan maar weer gaat, is het duidelijk dat deze twee mensen stapelgek op elkaar zijn.

Trots vertelde Arie me eens hoe ze elkaar hebben leren kennen en hoeveel hij er voor over heeft gehad om bij haar te zijn. Met twinkelende ogen vertelde hij me hoe leuk ze was, en nog steeds is. Grietje hoort het meestal maar gewoon aan en lacht het weg, want complimentjes en lieve woorden kan ze moeilijk mee omgaan. Ik schat zo in dat het voor haar ook moeilijk is om te laten zien hoeveel ze van haar Arie houdt, toch heb ik gisteren mogen zien dat het echt zo is. Grietje hartje Arie.

Arie zou na zijn bezoek aan Grietje weer naar huis gaan en ik kwam ze tegen op de gang. Zij de ene kant op, naar de gezamenlijke huiskamer, en hij de andere kant op, naar huis. Het duurde even voor Grietje dit door had, ze dacht dat hij nog even mee zou lopen naar de huiskamer. 

“Ga je al naar huis, Bakkertje?” vroeg ze hem toen ze doorhad dat Arie niet achter haar aan kwam.

Ik wist niet wat ik hoorde. Onze Grietje, die soms zo hard is met haar woorden, noemde haar Arie Bakkertje. Dat ene kleine woordje bevatte zoveel liefde van haar voor hem. Oude liefde roest niet, ook niet als je aan het einde van de dag afscheid van elkaar moet nemen en ieder in een eigen bed slaapt.