Mijn nieuwe leven is nu echt begonnen! Twee weken geleden maakte ik al kennis met mijn studiegenoten waarvan er 8 op dezelfde locatie als ik komen te werken en afgelopen maandag ging de “bootcamp” van start. Gedurende de maand september zit ik 3 dagen op school en loop ik 1 dag stage op mijn nieuwe werkplek. Workshops, gastlessen, gezelligheid en veel nieuwe dingen leren is wat ik deze maand mag doen.
Neem contact op
555-555-5555
mymail@mailservice.com
Back to school!
Maandag
Maandag gingen we van start met een dagje ADL, Algemene Dagelijkse Levensverrichtingen. De groep van 16 werk in 3en gedeeld, 2 groepen van 4 en een groep van 8. Ik bleef samen met zeven klasgenoten bij het theorie gedeelte, uitleg van waar we bewoners bij helpen wat dagelijkse handelingen betreft werd hier gegeven. In de middag werd mijn groep in tweeën verdeeld en gingen we het skillslab in (eerlijk, dat klinkt toch geweldig!)
In het skillslab staan 2 bedden met in elk een oefenpop, aangekleed en wel. Er werd ons uitgelegd hoe we de persoon uit moesten kleden, moesten wassen en vervolgens weer aan moesten kleden. Daarna werd het bed met de persoon er nog in, verschoond. Bij het aan en uitkleden, maar zéker ook bij het wassen van de pop (die anatomisch helemaal klopt) moest ik best wel even over een drempel, en ik sprak dit ook uit. Net als tijdens de twee introductiedagen werd ook hier op zo'n manier gesproken dat het helemaal niet gek is als je die schroom voelt, en meteen sprak mijn docent uit dat je dat gevoel zodra je met bewoners aan het werk bent meestal zo weg is.
Ik vind het zo prettig dat alles gewoon uitgesproken kan worden en je gehoord wordt. Aan alle kanten wordt er gerustgesteld, er wordt regelmatig herhaald dat het niet gek is dat we niet alles meteen weten. Vragen wordt aangemoedigd en worden met geduld beantwoord. Ik voel me echt als een vis in het water.
De laatste les was douchen, ik maak geen grapje. Vroeger zou ik bij het horen van deze les al helemaal in de stress schieten, maar nu liet ik het allemaal maar gebeuren. Ik had er wel vertrouwen in dat ik niet in mijn blote kont zou komen te staan, en dat gebeurde ook niet. Er ging een tekening aan de muur wat een douche moest voorstellen en we moesten elkaar naar de douchestoel begeleiden en vervolgens de te nemen stappen vertellen. Niet heel spectaculair gelukkig. Na ook wat uitleg over incontinentiemateriaal (dat noemen we dus géén luiers!) was ook deze les voorbij. Nog even napraten met de rest van de groep en toen zat de dag er al weer op!
Dinsdag
De dinsdag zal de rest van mijn schoolloopbaan mijn vaste lesdag zijn, en dat is ook al zo tijdens de bootcamp periode. Het eerste vak dat we vandaag hadden was Nederlands en we hebben ook voor dit vak een hele leuke docent. Echt veel hebben we nog niet gedaan, maar we kregen wel al het nodige huiswerk op, via Teams uiteraard, ik hoopte maar dat ik dat thuis nog terug zou kunnen vinden om het te kunnen maken want ik moet echt nog heel erg wennen aan de digitale manier van schooltje spelen (ja ja, ik kom nog uit de tijd dat we fysieke boeken en een agenda van papier hadden!) Maar, zoals Esther altijd zegt, er komt geen bloed uit. Wat zoveel betekent als dat we ons er niet druk om hoeven te maken want het komt allemaal goed.
Het volgende vak was zorgkunde, kan ik nog niet zoveel over vertellen omdat we ook hier nog niet heel veel aan gedaan hebben. Iets met opstarten enzo, het valt allemaal nog niet mee! En de laatste les was communicatie, en dat vond ik eigenlijk wel een heel interessant vak!
De middag was ingeruimd voor het stellen van vragen over de dingen die wel allemaal nog niet snappen aan het digitale school gebeuren en om half vier was de dag voorbij. Met een vol hoofd en zware oogleden ging ik weer lekker op de scooter naar huis. Ik had me nog zo voorgenomen om mijn huiswerk echt pas op vrijdag te gaan maken, maar dat lukte me echt niet. Ik ben nog van vroeger gewend om meteen op de dag dat je het huiswerk mee krijgt, het ook te maken. Hier moet ik echt nog balans in zien te vinden, want thuis gaan de normale dagelijkse dingen ook gewoon door en ik moet er voor waken dat ik mezelf niet voorbij ren.
Woensdag
Woensdag hadden we een stagedag op onze eigen locatie. Die ging alleen iets anders dan de bedoeling was, maar dat geeft niks. Het is voor mijn locatie de eerste keer dat ze op deze manier mensen opleiden dus alles is nog nieuw en onwennig.
We hebben kennis gemaakt op de afdeling, ik sta met 3 anderen uit mijn klas op de derde verdieping, 4 van mijn klasgenoten staan een verdieping hoger en de rest van de klas staat op een andere locatie. We hebben nog lang niet iedereen gezien, maar de mensen die we hebben ontmoet hebben ons warm welkom geheten. Ik voel me op mijn nieuwe werkplek net als op school zo vreselijk welkom!
Het is zo fijn om niet op mijn tenen te hoeven lopen en gewoon mezelf te kunnen zijn! Ik ben op het moment van mijn stage net een week bezig bij mijn nieuwe werkgever en ik heb echt weer het gevoel dat ik lééf in plaats van overleef, ik voel me hier zo op mijn plek en ik voel me gewoon weer een gelukkig mens!
Omdat onze stagedag niet goed was voorbereid waren we rond half een al klaar en mochten we gaan genieten van het mooie weer. Maar wel nadat we afgesproken hadden dat we maandag om 7 uur aanwezig zijn zodat we een hele dienst mee kunnen lopen. Ik heb daar zo waanzinnig veel zin in! Oke, ik moet om zes uur de deur uit, maar dat maakt me geen *piep* uit!
Thuis nog even wat voorbereidend werk gedaan voor de workshop dementie die we donderdag zouden hebben en toen mocht ik lekker ontspannen. Moe maar zeer voldaan zat ik ’s avonds op de bank met een mok thee, de glimmen en te genieten, dankbaar te zijn voor de kans die ik gekregen heb.
Donderdag
Donderdag was een hele leuke dag. Al vrij snel nadat ik besloot de zorg in te gaan gingen mijn gedachten steeds uit naar werken met mensen met een vorm van dementie. En ik zou ik niet zijn als ik vanaf dat moment niet al een hoop informatie zou zoeken.
Vandaag zouden we meer leren over dit onderwerp, en ook vandaag kon ik alleen maar denken dat dít is wat ik wil gaan doen.
In de middag gingen we aan de slag met Gert. Gert is een GeronTologische simulator. Hier kan ik een heel stuk over schrijven, maar ik denk dat dit filmpje duidelijker is (dit filmpje komt van YouTube en is dus niet in mijn klas gemaakt). Heel gek om te ervaren hoe het is om een lichaam dat niet optimaal meer functioneert met je mee te moeten zeulen. Dat moet toch voor een mens niet makkelijk zijn, dagelijks geconfronteerd worden met de dingen die je niet mee zo goed (of soms helemaal niet!) meer kan. Maar ondanks dat hebben we ook vreselijk gelachen met de klas.
Rond een uurtje of drie waren we allemaal echt gesloopt. Zoveel informatie gehad deze week, zoveel dingen gezien en ervaren. De dag was klaar en ons weekend kon beginnen. Hoewel….
Vrijdag
Vrijdag is mijn huiswerk dag. Dit keer was ik snel klaar omdat ik in de avonden al het nodige werk had verricht, maar daar moet ik eigenlijk geen gewoonte van maken. Als ik mijn werk op vrijdag niet af heb dan kan ik het in het weekend afmaken. Ik moet echt zorgen dat ik mezelf niet gek maak, maar dat komt ook wel goed. Zal ook de nieuwigheid wel zijn, dat slijt snel volgens mijn dochter.
Er zit een monster onder mijn bed. Je denkt zeker dat ik niet helemaal lekker in mijn bovenkamer ben he? Dat ik een snuifie teveel gehad heb, of een stuk in mijn kraag. Maar ik ben zo nuchter als een babybadje en mijn psycholoog heeft me laten gaan. Ik ben bij mijn volle verstand. Er. Zit. Een. Monster. Onder. Mijn. Bed. Ik zeg het je.
Dagelijks schrijven, het valt niet altijd mee. Ik probeer het wel maar ik heb niet altijd inspiratie. Maar daar heb ik een oplossing voor, namelijk schrijf prompts. Een zeer beknopte opdracht waar ik dan mee aan de slag mag. Vandaag was de opdracht om een afbeelding te beschrijven aan de hand van mijn zintuigen. Loop je met me mee?
Op een doodgewone vrijdagmiddag tegen etenstijd komt er bij Ada een herinnering op die aan de ene kant mooi is, maar aan de andere kant ook heel naar. In een oogwenk zie ik Ada veranderen in een jong meisje dat tijdens de tweede wereldoorlog zoveel leed heeft moeten doorstaan, om haar na ons gesprek weer terug te zien komen in het hier en nu, met een glimlach op haar gezicht.
Zorgen voor iemand die komt te overlijden terwijl je eigen moeder net twee maanden geleden overleden is, het is geen gemakkelijke opgave. Ik had flashbacks naar de laatste momenten van mijn moedertje en moest steeds denken aan de slechte zorg die zij heeft gekregen. Toch lukte het me om die nare ervaring om te zetten in iets positiefs, mam zou trots op me zijn.
Lientje leerde Lotje lopen langs de Lange Lindenlaan. Maar toen Lotje niet wou lopen liet Lientje Lotje staan. Naar het waarom konden we lange tijd alleen maar raden. Ik zocht Lientje en Lotje op en bezocht samen met deze twee jonge dames de Lange Lindenlaan die zij eens samen op en neer liepen en kwam achter de reden waarom Lotje niet wilde lopen.
Saskia en Serge zongen al eens dat het de kleine dingen zijn die het doen. En ze hebben groot gelijk. Tijdens mijn laatste avonddienst beleefde ik weer een paar hartverwarmende momenten die ik graag met jullie deel. Kleine dingetjes die aan je voorbij gaan als je er niet bij stil staat dat kleine dingen soms heel veel kunnen betekenen.
Ik maakte deze taart al eens eerder, maar zoals met zoveel recepten verdween deze ook steeds meer naar onder op de stapel. Mijn meiden zijn gek op taart, en deze week was er een goede gelegenheid om deze overheerlijke karamel zeezout chocoladetaart voor ze te maken. Ik paste het recept iets aan, en nu is hij nóg lekkerder!
Wanneer Ada voor de tweede avond op rij begint te mopperen en op die een negatieven sfeer in de huiskamer schept, besluit ik dat negeren in dit geval niet de oplossing is. Dit was mopperen waar meer achter zat en dus had ik aandacht voor een dame bij wie even niks goed, en alles stom was.
Nee, rouw is niet raar. Rouwen ook niet. Rouw is wel een raar íets, vind ik. Mijn rouw begon niet pas toen mijn moeder er niet meer was, mijn rouw begon als anticiperende rouw en werd rouw toen mijn moeder er niet meer was. Ik had geen flauw idee hoeveel soorten pijn en verdriet er bij rouw komen kijken. Het is niet simpelweg verdrietig zijn, het is veel meer dan dat.
Nog niet eerder schreef ik iets dat zo persoonlijk was als dit verhaal. Warme en persoonsgerichte zorg is niet altijd vanzelfsprekend, zelfs niet wanneer iemand stervende is. Terwijl mijn moeder aan het sterven was moest ik de moeilijke beslissing nemen om uit mijn rol van dochter, en in de rol van verzorgende te stappen om dan zelf maar die warme zorg te bieden.
Waar ik al bang voor was werd vanmorgen werkelijkheid, Amerika heeft wederom gekozen voor iemand die met mooie praatjes weer genoeg Amerikanen wijs heeft weten te maken dat hij echt het beste voor heeft met zijn land, en zelfs met de wereld. Onze wereld is weer een stukje onveiliger geworden.
Wanneer Diamante van Zucchero door de boxen klinkt, zie ik het gebeuren. Tranen wellen op in haar ogen en wanneer ik vraag waarom ze huilt sluit ze haar ogen waardoor opgewelde tranen gedwongen worden om de ruimte op te zoeken en over Gea’s wangen naar beneden rollen. “Mijn vader en moeder” komt er voorzichtig uit. “Waar zijn mijn vader en moeder? Ik zie ze nooit meer.”