Gisteren kreeg ik een appje van een collega/klasgenoot. Hij woont praktisch bij me om de hoek en vond het geen probleem om me even op te pikken. Was ook wel zo gezellig!
Zondagavond lag ik echt belachelijk vroeg in bed, om half zes zou namelijk mijn wekker gaan. En omdat ik zéker 8 uur slaap nodig heb om goed uitgerust te zijn dook ik er dus extra vroeg in. Nog even een uurtje lezen en om half tien ging zowel mijn licht als het licht op mijn nachtkastje uit. Redelijk goed geslapen gelukkig, en fris als een hoentje stond ik maandag om half zes al op. Om kwart over zes werd ik opgehaald en om zeven uur begon onze “dienst”
Ik liep vandaag mee met S., en we begonnen onze ronde bij een bijna 100 jarige mevrouw, en zij maakte een hele diepe indruk op me. Zonder op details in te gaan vond ik de kwetsbaarheid van deze “opoe”, zoals ze zichzelf glimlachend noemde, ontroerend. Zo goed en zo kwaad als het ging, want mevrouw hoort bijna niks zonder hoorapparaat, vertelde ik wie ik was en dat ik vandaag mee zou kijken met S., als ze dat niet erg vond. Gelukkig vond ze dat niet, “je moet het toch allemaal leren he, meiske” En dus observeerde ik mijn collega tijdens de ADL, Algemene Dagelijkse Levensverrichtingen.
Het was zó bijzonder om bij die mevrouw te mogen zijn, zo bijzonder dat ze mij in haar kwetsbaarheid toeliet om iets te leren! Op dat moment kon ik mijn gevoel even uitzetten, maar toen ik ’s avonds met mijn ouders belde en vertelde over mevrouw moest ik even huilen. Niet omdat ik het niet aankan, niet omdat ik er verdrietig van wordt, maar gewoon om de bijzondere ervaring. En om het feit dat ik dit vreselijke mooie en dankbare werk mag gaan doen!
Ik zou een boek kunnen schrijven van alle indrukken die ik die dag heb opgedaan, maar ik heb er bewust voor gekozen om alleen mevrouw B. te noemen omdat deze lieverd de meeste indruk heeft gemaakt die dag.