Blog Layout

Bootcamp, maar dan anders

Week 2 van onze bootcamp is aangebroken. 3 Dagen school en 1 dag stage, deze week in omgekeerde volgorde. In de loop van deze week kakte de hele klas een beetje in door de waanzinnige hoeveelheid informatie die we de afgelopen week binnen kregen. Dat geeft niks en dat mag ook allemaal. We hebben echt topdocenten die het allemaal helemaal niks uitmaakt als het even een dagje minder gaat, of wanneer we het allemaal niet meer opnemen. De bootcamp is vooral bedoeld als een soort snelstart zodat we in ieder geval een klein beetje een idee hebben van wat we tegen gaan komen. Het echte werk begint vanaf 1 oktober.

Maandag

Gisteren kreeg ik een appje van een collega/klasgenoot. Hij woont praktisch bij me om de hoek en vond het geen probleem om me even op te pikken. Was ook wel zo gezellig! 


Zondagavond lag ik echt belachelijk vroeg in bed, om half zes zou namelijk mijn wekker gaan. En omdat ik zéker 8 uur slaap nodig heb om goed uitgerust te zijn dook ik er dus extra vroeg in. Nog even een uurtje lezen en om half tien ging zowel mijn licht als het licht op mijn nachtkastje uit. Redelijk goed geslapen gelukkig, en fris als een hoentje stond ik maandag om half zes al op. Om kwart over zes werd ik opgehaald en om zeven uur begon onze “dienst” 


Ik liep vandaag mee met S., en we begonnen onze ronde bij een  bijna 100 jarige mevrouw, en zij  maakte een hele diepe indruk op me. Zonder op details in te gaan vond ik de kwetsbaarheid van deze “opoe”, zoals ze zichzelf glimlachend noemde, ontroerend. Zo goed en zo kwaad als het ging, want mevrouw  hoort bijna niks zonder hoorapparaat, vertelde ik wie ik was en dat ik vandaag mee zou kijken met S., als ze dat niet erg vond. Gelukkig vond ze dat niet, “je moet het toch allemaal leren he, meiske” En dus observeerde ik mijn collega tijdens de ADL, Algemene Dagelijkse Levensverrichtingen. 


Het was zó bijzonder om bij die mevrouw te mogen zijn, zo bijzonder dat ze mij in haar kwetsbaarheid toeliet om iets te leren! Op dat moment kon ik mijn gevoel even uitzetten, maar toen ik ’s avonds met mijn ouders belde en vertelde over mevrouw moest ik even huilen. Niet omdat ik het niet aankan, niet omdat ik er verdrietig van wordt, maar gewoon om de bijzondere ervaring. En om het feit dat ik dit vreselijke mooie en dankbare werk mag gaan doen! 


Ik zou een boek kunnen schrijven van alle indrukken die ik die dag heb opgedaan, maar ik heb er bewust voor gekozen om alleen mevrouw B. te noemen omdat deze lieverd de meeste indruk heeft gemaakt die dag.

Dinsdag

Dinsdag is onze vaste lesdag, bootcamp of geen bootcamp. We begonnen de dag met rekenen, man, viel dát even tegen! Hele leuke docent, dat wel, maar de opdracht die we kregen was minder fijn. “Ga allemaal de instaptoets maar maken” En dus ging de hele klas even testen of we het rekenen nog een beetje onder de knie hebben. Over het algemeen deed ik het nog best redelijk, maar toén kwamen de breuken aan bod. Mijn score was echt om te janken, ik moest het met een 1,7 doen. Daar valt nog een hoop eer te behalen! 


Na rekenen hadden we zorgkunde en communicatie, kan er eigenlijk niet zoveel over vertellen. In de middag gingen we naar onze eigen werklocatie om te werken aan praktijkopdrachten. Onze opdracht voor vandaag was onderandere een observatieopdracht. We moesten gedurende 10 minuten in of om het huis iemand observeren en noteren wat we aan non-verbale communicatie zagen en hier moesten we vervolgens een verslag van maken, vind ik leuk! 


Nog even verder kunnen werken aan mijn stageopdrachten en om vier uur zat de dag er weer op. Ik heb me voorgenomen om in de avond uren niks meer aan school te doen als dat niet nodig is, de vrijdagen plan ik helemaal vrij om aan opdrachten te kunnen werken. Voelt nog niet echt lekker omdat ik vroeger altijd meteen mijn schoolwerk maakte op de dag dat ik het had opgekregen. Maar dat komt ook wel weer goed.

Woensdag

Vandaag kwamen een diëtist en een logopedist om ons het een en ander te vertellen over voeding voor ouderen en slikproblemen bij ouderen. Als ik heel eerlijk ben vond ik dit tot nu toe de minst interessante dag. Daar kwam ook nog bij dat ik echt even in een dipje zat wat slaap betreft, ik was woensdag dood en doodmoe. Gelukkig bleek ik daar niet de enige in te zijn, de hele klas zat te gapen en te knikkebollen. 


De dames die voor de klas stonden hadden er gelukkig wel begrip voor, en konden zelfs ook meelachen wanneer iemand weer eens de slappe lach om helemaal niks kreeg. We hebben echt zo’n fijne groep, we zijn allemaal zo op ons gemak bij elkaar! Ik kan het niet vaak genoeg zeggen hoe blij ik ben met de plek waar ik nu mag leren en werken, wat een verademing dat ik hier gewoon lekker mezelf kan zijn!

Donderdag

Als ik er zo aan terug denk weet ik eigenlijk niet eens hoe de les van donderdag heette. Het was wel een hele leuke les waarbij we een hoop gepraat hebben, het was een ochtend waarbij iedereen toch weer iets meer over zichzelf wilde en durfde te vertellen. Het was leuk, vertrouwd en gezellig. We hebben gelachen en waren geraakt door elkaars verhalen. 


In de middag kwamen 3 dames van de organisatie waar ik voor werk om ons het een en ander uit te leggen over het werkportaal. Allerlei handigheidjes met betrekking tot persoonlijke gegevens, het halen van (extra) certificaten, opzoeken van gegevens van bijvoorbeeld diëtisten en artsen. Alles met betrekking tot werk en opleiding. Onder het genot van een paar bakken koffie om wakker te blijven, want wat zijn er moe met z’n allen, hebben we een hoop dingen opgestoken. 


Toen ik thuis kwam lag er een fijn pakketje voor me klaar. In overleg met de leiding van mijn organisatie hebben mijn klasgenoten en ik zelf werkkleding besteld. Ik vind het wel zo fijn dat ik mijn werkkleding op hoge temperatuur kan wassen, de zakken voor al mijn zooi zijn ook wel zo handig. Spijkerbroek eronder en gaan!

Vrijdag

Vrijdag is huiswerkdag. Ik plan mijn hele dag vol met alle opdrachten die ik de afgelopen dagen heb gekregen. Om te zorgen dat ik mezelf niet voorbij ren doe ik aan het einde van een school of stagedag niks aan school en doe ik alleen waar ik zin in heb. Beetje Netflixen, wat lezen, een lekkere wandeling. Gewoon even ontspannen. 


Maar de vrijdag is dus thuis volle bak aan de gang, en vandaag zou ik me op mijn rekenwerk storten. Optellen en aftrekken lukt nog wel, simpele deel en vermenigvuldigsommen draai ik mijn hand niet voor om. Zodra het moeilijker wordt dan dat dan kom ik er op dit moment even niet uit. Lang leve YouTube! Aardig wat filmpjes gezien, ik weet zowaar weer hoe ik een staartdeling moet maken, en ik kon mijn werk maken. Zelfs voor het onderdeel breuken haalde ik vandaag een voldoende (bedankt pap, voor je uitleg bij de colafles opdracht!) 


Veel te lang aan gezeten, na rekenen moest ik namelijk nog aan zorgkunde. Ik weet wat er komen gaat voor dat vak, ik heb de anatomie en fysiologieboeken al driftig door zitten kijken, maar voor dit moment staat het onderdeel wonen op het programma. Saai. Simpel. Voorspelbaar. Maar het moet gebeuren dus las ik netjes de theorie en maakte ik mijn opdrachten. Klaar mee, zondag het laatste beetje. Vanavond heerlijk onder het genot van een rood wijntje en gezellig flakkerende kaarsjes naar the Voice zitten kijken. Even lekker ontspannen, heeeeeeel belangrijk!

door Sonja 6 november 2024
Waar ik al bang voor was werd vanmorgen werkelijkheid, Amerika heeft wederom gekozen voor iemand die met mooie praatjes weer genoeg Amerikanen wijs heeft weten te maken dat hij echt het beste voor heeft met zijn land, en zelfs met de wereld. Onze wereld is weer een stukje onveiliger geworden.
door Sonja 5 november 2024
Wanneer Diamante van Zucchero door de boxen klinkt, zie ik het gebeuren. Tranen wellen op in haar ogen en wanneer ik vraag waarom ze huilt sluit ze haar ogen waardoor opgewelde tranen gedwongen worden om de ruimte op te zoeken en over Gea’s wangen naar beneden rollen. “Mijn vader en moeder” komt er voorzichtig uit. “Waar zijn mijn vader en moeder? Ik zie ze nooit meer.”
door Sonja 26 oktober 2024
Liggend in bed, het is pas half negen in de ochtend, dringen de tranen zich aan hem op. Steeds wanneer hij opnieuw begint te huilen slaat hij onmiddellijk zijn handen voor zijn gezicht en ogen. Alsof hij wil zorgen dat ik zijn tranen niet zie. Maar ik zie ze wel. Ik besluit even bij hem te blijven en zorg te bieden in de vorm van een luisterend oor, want dat is minstens zo belangrijk als het helpen met wassen en aankleden.
Share by: