Wat mij nou toch overkwam! Begin van dit jaar werd ik op LinkedIn benaderd door een recruiter van een kleinschalige zorgorganisatie bij mij in de buurt. Ik kon me niet voorstellen dat het klopte, ik zat immers nog maar in het tweede jaar van mijn opleiding. Toch vond ik het wel zo netjes om even te reageren, en ik legde uit dat ik op dat moment geen interesse had omdat ik nog lang niet klaar was met mijn opleiding. Tot mijn verbazing kreeg ik een reactie waar ik uit opmaakte dat het geen standaard bericht was geweest, maar echt voor mij bedoeld. Voor mij als tweedejaars verzorgende IG in opleiding. Hier bleef het niet bij trouwens....

Een kleine 3 maanden later vond ik nadat ik weer een blog over mijn werk had gedeeld weer een bericht van deze recruiter. Of ik geen interesse had om eens een kopje koffie te komen drinken en over de organisatie en mijn eventuele plek daarin te hebben. Omdat het op mijn werk op dat moment niet lekker ging vanwege een aanhoudende enorme werkdruk besloot ik dat een kopje koffie en een goed gesprek geen kwaad kon. 

En zo belde ik op een maandag middag met Floor en hadden we het kort over mij, mijn opleiding en de zorgorganisatie waar zij voor werkt. De interesse was er van beide kanten en ik werd uitgenodigd om na mijn vakantie in Wenen kennis te komen maken met Stichting Niko en de teamleider van het team waar ik misschien wel in zou kunnen passen.

In juni was het dan zover, ik ging kennis maken met Irene en de afdeling. Heel bijzonder was dat ik daar een zorgmedewerker tegen kwam bij wie ik in de kleuterklas heb gezeten. Ik herkende haar meteen en riep haar naam, en tot mijn stomme verbazing herkende ze mij ook nog! Wat een leuk moment was dat! “Kom je hier werken?” vroeg ze me, en ik vertelde dat ik dat wel hoopte. Want ik had natuurlijk wel wat research gedaan naar deze instelling,  mijn eerste indruk was goed. 

Ik geloof dat Irene ook wel een goede indruk van mij had, want aan het einde van het gemoedelijke gesprek dat we hadden spraken we af dat we in oktober met elkaar zouden bellen, tegen die tijd zou ik wel aardig inzicht hebben in hoe ver ik zou zijn met al die examens die ik moet doen om mijn diploma te halen. En zo geschiedde het, in oktober spraken Irene en ik elkaar nog een keer. De vraag of ik nog interesse had beantwoordde ik volmondig met ja, en ik vertelde hoeveel examens ik nog moest doen. 

De volgende stap was het maken om een ochtend mee te lopen, dat zou op 29 november gebeuren.

Die dag liep ik mee met de verpleegkundige van mijn misschien wel toekomstige afdeling. Wat een enorm verschil met mijn huidige werkplek! Ik was echt, maar écht zwaar onder de indruk van hoe de zorgvrager hier in het middelpunt staat. Op een gegeven moment was ik zo overdonderd door wat ik zag dat ik er bijna om kon huilen. Dit is wat ik zoek, dit is de manier waarop ik zorg wil verlenen. Mijn vurige wens om op deze manier mensen te helpen, verzorgen en ondersteunen blijkt zoals ik al vermoedde  wél haalbaar te zijn. Ik viel van de ene verbazing in de andere en raakte steeds enthousiaster. Aan het einde van de ochtend had ik een gesprek met Irene en hadden we het niet alleen over mijn ochtend bij NIKO, maar ook over mijn toekomst bij NIKO. 

Want ik ben aangenomen! Na het behalen van mijn diploma en het netjes aanhouden van de opzegtermijn van mijn huidige werkgever ga ik in het voorjaar beginnen in de Nieuwpoort in Alkmaar op de afdeling “wonen met structuur” Ik kan niet onder woorden brengen hoe trots ik ben op het feit dat een recruiter van een zorgorganisatie míj heeft benaderd en dat me uiteindelijk een baan is aangeboden bij een organisatie die dezelfde ideeën heeft over zorg verlenen als ik.