Weet je nog, dat ik een paar weken geleden schreef dat ik twijfelde of ik het allemaal wel zou kunnen? Vandaag was mijn eerste officiele dag dat ik alleen mijn route liep om bewoners te helpen met opstaan en wassen en alles wat daarbij hoort. En wat denk je?! Het ging heerlijk! Bij iedere bewoner even netjes verteld dat ik het nu alleen doe en aangeven dat wanneer iets niet goed gaat of anders moet ik het graag hoor. Vervolgens vertelde ik de bewoner hoe ik het aan zou gaan pakken, want ja, dat is bij iedereen natuurlijk anders. En zo hielp ik vandaag een aantal bewoners helemaal zelf en ging ik bij 1 dame even langs om te vragen hoe het met haar gaat.

Een van de dames die ik vandaag zou helpen met wassen had een nat ongelukje en dus besloten we samen dat mevrouw toch even lekker onder de douche zou gaan. Zo fijn dat ik gewoon zelf kan en mag bepalen hoe ik mijn werk doe! Wanneer ik het nodig vind om een bewoner toch te douchen terwijl dat eigenlijk morgen pas zou moeten gebeuren dan doe ik dat gewoon en er is niemand die mij komt vertellen dat dat niet de bedoeling is. Na de douche deed ik mevrouw even een nachthemd in plaats van kleding aan, dit wilde ze graag omdat ze echt niet lekker was. Later op de ochtend deden we even een urinetest bij haar en bleek ze toch een ontsteking te hebben waar we een kuur voor regelden. Tegen de middag bracht ik haar samen met een collega maar even naar bed nadat mevrouw hierom gevraag had. Hopelijk slaan de medicijnen snel aan en knapt ze gauw weer op!

Op naar de volgende dame. Ook met haar besprak ik hoe ik het aan wilde pakken, en tijdens het uitvoeren stuurde ze me zo hier en daar wat bij omdat ik sommige dingen toch niet helemaal handig aanpakte. Fijn dat bewoners zoveel geduld hebben en me willen helpen hen te helpen! Samen zorgden we er voor dat mevrouw fris gewassen en aangekleed de dag kon gaan starten.

Ik liep nog even naar een mevrouw die nog erg zelfredzaam is om te kijken hoe het met haar gaat. Deze dame redt zich in principe prima zelf, maar vind het wel fijn als wij dagelijks even bij haar langs komen. Even een praatje en soms wat advies, het hoort er allemaal bij. 

Een van onze bewoonsters had er vandaag allemaal niet zoveel zin in. In tegenstelling tot afgelopen week kon ik haar vandaag niet overhalen om even lekker te wassen of te douchen. Dat geeft allemaal niks, en dat mag ook. We babbelden even, we lachten met elkaar. Ik bracht haar naar het toilet en daarna weer terug in bed. Nog even toedekken en afscheid nemen voor dit moment en mijn ronde zat er op! Collega’s waren ook al klaar, tijd dus voor een lekkere bak koffie!

In de middag maakte ik een wandeling over de afdeling met  "mijn maatje"  en hij liep als een speer (wel een oude speer) over de gang. Goed gedaan vriend, het gaat de goede kant weer op! Voor één mevrouw  liep ik even naar beneden om te regelen dat ze vandaag haar warme eten op haar appartement kon eten in plaats van beneden. Bij een geteste meneer ging ik voor het eerst in volledige Corona uitrusting de kamer in. Meneer is getest en is dus in quarantaine, maar heeft wel zorg nodig. Dus voor iedere keer dat we naar binnen gaan gaat er een schort van een soort plastic aan, een medisch mond-neusmasker, een veiligheidsbril en handschoenen aan. 

Buiten dagelijks klinklare onzin over Covid-19 aan moeten horen en frustratie die zich steeds verder opbouwde  omdat de maatregelen op mijn oude werk gewoon maar niet nageleefd werden en iedereen die dat wel deed belachelijk gemaakt werd, had ik verder op mijn oude werkplek bijna niks te maken met Corona. En nu sta ik er ineens middenin en heb ik te maken met mensen met klachten, met quarantaine en extra hygiëne maatregelen. Maar ook met onzekerheid, want eerlijk, het is best spannend om een kamer binnen te lopen waar iemand met de verdenking van Covid-19 ligt.

Ik weet even niet zo goed hoe ik beginnen moet. Een klein uurtje geleden kreeg ik een mail van de organisatie waar ik voor werk, de bewoner waar ik gisteren (gelukkig volledig beschermd) was blijkt positief te zijn getest op Corona. Vanaf het moment dat ik het besluit nam om in de zorg te gaan werken heb ik me beseft dat dit moment zou gaan komen, en nu ineens is het zover. 

Corona is niet meer ver van mijn bed, het is niet meer iets wat ik iedere avond op het nieuws voorbij hoor komen of ontkend hoor worden door mensen die denken de wijsheid in pacht te hebben. Corona is echt, Corona is kut, en Corona is nu ineens ook in mijn leven in de vorm van mensen voor wie ik 24 uur in de week met liefde zorg. Ik maak me geen zorgen om mezelf, ik ben gevaccineerd en vertrouw op het vaccin. Wel maak ik me zorgen om onze lieve bewoners die ik het geen van allen gun om doodziek te worden. Of erger…. 

Met dit hele verhaal komt bij mij onvermijdelijk de boosheid die ik in de eerste anderhalf jaar van de Corona ellende op heb gebouwd weer omhoog. Ik word met terugwerkende kracht boos op mensen die ik in mijn leven heb gehad die er willens en wetens voor kozen om het oplossen van dit probleem tegen te werken. Mensen die weigerden hun verantwoordelijkheid te nemen en daarmee mij, mijn geliefden en vele anderen met opzet in gevaar brachten, mensen die mij dagelijks lieten weten hoe dom ik wel niet was dat ik als een mak schaap alles deed wat de overheid me opdroeg. Mensen die mijn dochter zonder te blikken of te blozen uitmaakten voor Gestapo. Het gedrag van dit soort mensen vind ik zeer kwalijk en getuigen van Egoisme met een hoofdletter E en ik ben blij dat ik met dat soort mensen niks meer te maken heb. Voor zover mijn boosheid, ik laat dat nu weer los want wat geweest is is geweest.

Ik heb geen idee wat me allemaal te wachten staat, geen idee hoe heftig het allemaal word. Maar ook nu zeg ik vol trots en overtuiging dat ik blij ben dat ik in de zorg werk. Hoe zwaar het ook eventueel word, ik sta voor de volle 100% achter mijn keuze om dit werk te gaan doen en vertrouw er op dat ik dit gewoon kan.

Vandaag kreeg ik mail van de organisatie waar ik voor werk. Geen best nieuws, we hebben nóg een positief getestte bewoner en ook bij deze dame ben ik maandag geweest om haar te helpen. 2 Bewoners op de afdeling dus met Covid-19, ik vind het zo gek dat ik nu ineens op deze manier deel uitmaak van wat er nu in de wereld aan de hand is! Veel protocollen gelezen vandaag, veiligheid voorop, ik weet nu hoe ik mezelf en de bewoners moet beschermen en welke middelen in daarvoor nodig heb. Gek, heel gek om dit mee te maken

Het valt in deze periode van enorme aantallen besmettingen niet mee om een testafspraak te maken. Op de vijfde dag na contact met een besmet persoon moet ik me laten testen, ik hoop dat me dat gaat lukken! Woensdagavond zou ik wel even online een afspraak maken voor zaterdag, maar helaas! Zowel online als telefonisch lukte het niet, online kon geen testlocatie in mijn buurt vinden en telefonisch kwam ik er niet doorheen. Een beetje nerveus werd ik er wel van, uiteindelijk lukte het donderdag om een afspraak te maken voor zaterdag aan het einde van de middag. Zolang ik geen klachten heb mag ik gewoon naar mijn werk en dat ga ik dus ook lekker doen.

Het voelde een beetje alsof ik deel uitmaak van een nieuwsitem ofzo. Vandaag kwam ik voor het eerst heel dichtbij in aanraking met iemand die besmet is met Covid-19 en ik kan je vertellen dat dat geen kattenpis is. 

Mijn collega vroeg me of ik met haar mee wilde, en dat wilde ik wel. Het is heel dubbel, en even had ik wat kortsluiting in mijn hoofd. Ik ben namelijk een heel nieuwsgierig persoon, ik wil altijd alles zien, snappen en weten. En dus was ik eerlijk gezegd ook gewoon nieuwsgierig hoe het zou zijn om iemand die besmet is te zien en hoe je dan met een besmet persoon om gaat, en ik twijfelde dus wel even of ik wel met de juiste beweegreden die kamer in zou gaan. Maar naast nieuwsgierigheid, die volgens mijn collega heel normaal is, kwam ook de wil om mensen te willen helpen om het hoekje loeren en ik besloot dus om mee te gaan om te zorgen, te zien en te ervaren.

Wat er in die kamer met mij gebeurde vond ik wel heel bijzonder. Vorige week kon ik deze meneer niet helpen omdat hij flink reutelde en ik daar bijna van over mijn nek ging. Blijkbaar ging er in mijn hoofd een knop om en maakte het me vandaag niks uit dat ik dat geluid hoorde. Het is nog steeds niet prettig, maar de hulpeloosheid van meneer en de paniek in zijn ogen maakten dat ik er voorbij kon kijken. 

Mijn hart brak weer eens in duizend stukjes bij het zien van de breekbaarheid van een mens. Enigszins blauw van kleur, een zuurstofmasker op met daarboven een paar ogen die pure paniek uitstraalden lag daar een grote beer van een kerel nog kwetsbaarder te zijn dan dat hij normaal gesproken al is. Machteloosheid is wat ik achteraf gevoeld heb. Ik wíl deze lieverd helpen, maar meer dan dat wij al doen kunnen we niet. Dagelijks doen we de controles en verzorgen we hem en verder is het afwachten. Hopen dat het goed komt met meneer.

Gelukkig was het niet alleen kommer en kwel op de afdeling, ik mocht vandaag ook weer een paar lieve bewoners helpen en dat gaat allemaal steeds een stukje beter. Alleen bij een dame  ging het niet helemaal lekker met de steunkousen, en dat liet ze me ook luid en duidelijk merken: “Ja, nou sta je gewoon te knoeien” bromde ze me toe. Uiteindelijk kwam het natuurlijk allemaal wel weer goed en namen we lachend afscheid voor het moment. 

In de middag ging ik even aan de wandel met mijn wandelmaatje. Even de gang op en neer om zijn benen soepel te houden, ondertussen lachend en kletsend. Eenmaal terug op de kamer vroeg meneer me of ik hem, net als vanmorgen, morgen ook kom helpen met wassen en opstaan. Een mooier compliment kan iemand me niet geven en ik zal morgen met het verdelen van de routes uiteraard aangeven dat ik meneer weer wil helpen. Ik vertelde hem wel dat ik dat niet altijd kan doen omdat iedereen alle routes moet lopen, en gelukkig heeft hij daar wel begrip voor. 

Om drie uur reed ik richting mijn woonplaats en reed door naar de rand ervan voor een Corona test. Ik heb gelukkig nog steeds geen klachten, maar omdat het nu dus dag 5 is na contact met een positief iemand was ik aan de beurt. Binnen 48 uur krijg ik de uitslag, ik heb er wel vertrouwen in dat ik negatief ben.