Twee jaar geleden om deze tijd was ik hieperdepieper omdat ik aan een groot avontuur zou gaan beginnen, was ik zo nerveus om het avontuur waar ik mezelf had in gestort! Twee jaar geleden begon ik aan de opleiding tot verzorgende IG.

Vandaag had ik met mijn twee begeleiders een voortgangsgesprek. Hoe gaat met mij als leerling op de afdeling waar ik werk? Hoe sta ik er voor wat opleiding betreft? Wat moet ik het laatste half jaar van mijn opleiding nog allemaal doen om straks te diplomeren? Maar het ging ook even over de afgelopen 2 jaar. De afgelopen 2 jaar ben ik gegroeid in mijn rol als leerling, en laat ik onder begeleiding van een paar top collega’s die rol heel voorzichtig aan soms al even wat vieren, want over 8 maanden ben ik IG-er en ben ik leerling af. En dat is spannend!

Tijdens het gesprek van vanmiddag werd nog maar eens even benadrukt dat het feit dat ik straks IG-er ben niet betekent dat ik geen hulp en advies van collega’s mag vragen. Het betekent ook niet dat wanneer ik me onzeker voel over een verpleegtechnische handeling, ik hier geen ondersteuning bij mag vragen. Ook wanneer ik gediplomeerd ben sta ik er niet alleen voor, als ik als beginnend beroepsbeoefenaar iets niet meteen alleen durf mag ik een collega vragen met me mee te kijken.

Over durven gesproken, 2 jaar geleden kon ik me niet voorstellen dat ik nu zou kunnen en weten wat ik kan en weet (snap je het nog?!) Twee jaar geleden was ik een heel onzeker vrouwtje die na twaalf jaar behoorlijk onderdrukt en soms ronduit vernederd te zijn op haar oude werkplek ineens iets heel anders ging doen en allemaal nieuwe spannende dingen zou gaan leren. Ik dacht toen dat ik “schoolse” dingen zou gaan leren, ik realiseerde me niet dat ik door mijn opleiding en nieuwe werk ook op persoonlijk vlak zo zou veranderen. In positieve zin, al zeg ik het zelf. 

Een van de dingen die ik leerde is opkomen voor mezelf en me uitspreken over de dingen die ik belangrijk vind. Dat deed ik niet alleen op mijn werk en op school, maar dat ben ik ook in mijn persoonlijke situatie gaan doen. Soms tot grote ergernis van mensen die het niet eens zijn met bepaalde dingen die ik doe. Ik leerde me daar niet te druk om te maken. Natuurlijk laat het me niet koud wanneer ik bijvoorbeeld weer eens te horen krijg dat ik niet altijd mijn mening hoef te geven, maar ik heb daar geen slapeloze nachten meer van. Ik leerde dat ik me uit mag spreken over de dingen die ik belangrijk vind en ik leerde dat het niet erg is dat niet iedereen het daar mee eens is

Op mijn eerste dag was ik zwaar onder de indruk van mevrouw B. een dame van bijna 100 die daar kwetsbaar in bed lag en het geen probleem leek te vinden dat ze geholpen werd met wassen en aankleden. Die dag zag ik voor het eerst een dame op leeftijd zonder kleding, mevrouw gaf zich letterlijk en figuurlijk bloot. Ik heb in die twee jaar mensen zien sterven, ik heb wonden gezien en behandeld, ik leerde steeds meer verpleegtechnische handelingen en een aantal hiervan voer ik inmiddels zelfstandig uit. 

De eerste maanden op school wilde ik alleen maar tienen halen en deed hier alles voor. Na het eerste jaar kwam ik er achter dat ik mijn vak eigenlijk maar voor een deel op school leer en dat ik het meeste leer op mijn werkplek. De tienen waren niet zo belangrijk meer, al bleven mijn cijfers wel hoog.

Inmiddels sta ik bijna een jaar op een afdeling waar mensen met een vorm van dementie wonen. Ik kan het met alle collega’s goed vinden en volgens mij zijn de meesten ook wel blij met mij in het team. De lieve mensen die ik mag helpen, ondersteunen en verzorgen zien mij volgens mij ook wel graag. 

Na een praktijkles op school ga ik zo snel mogelijk op mijn werkplek aan de slag met hetgeen ik geleerd heb, soms duurt die stap om het te gaan doen wat langer omdat sommige dingen wat spannender zijn. Maar ik doe het, ik zorg dat ik doe wat nodig is en als dat niet lukt schakel ik mijn begeleiders in, zoals vandaag. 

We hebben een plan van aanpak voor het laatste stukje van mijn opleiding, we maakten afspraken over de komende examens en ik gaf aan dat ik vanwege die spannende periode misschien wat vaker een gesprek wil. En ik kreeg even een paar beste veren in mijn achterste gestoken, goed voor mijn zelfvertrouwen en heel fijn zo voor het spannendste deel van mijn opleiding.

Op het moment dat ik uitsprak dat ik dacht dat ik wel klaar was voor het laatste half jaar schoot ik even helemaal vol. Dat moment was voor mij een beetje een officiële afsluiting van mijn tweede jaar en dus het begin van het einde van mijn opleiding. Op dat moment besefte ik me even hoe trots ik op mezelf ben. Trots op het feit dat ik gewoon maar het diepe in gesprongen ben door weg te gaan uit een zeer giftige werkomgeving en te gaan doen wat ik altijd heb gewild, werken in de zorg. Trots op van hoe ver ik ben gekomen en waar ik nu sta. 

Blij met het thuisteam dat achter me staat en me aanhoort als ik er even doorheen zit. Blij met mijn collega’s die me zoveel hebben geleerd en blij met de twee begeleiders die me overal doorheen slepen en oppeppen wanneer dat nodig is.

Over 8 weken ben ik officieel derdejaars en ga ik de laatste fase van mijn opleiding in, ik ben er klaar voor en ik kan het!