Afgelopen week was ik een beetje overdonderd door een gebeurtenis op mijn werk. Twee dagen nadat mevrouw H. haar lieve man aan ons toevertrouwde kreeg meneer een zware hersenbloeding. Op een doordeweekse dag had ik mevrouw zwaar ontdaan gezien toen zij haar man bij ons kwam brengen. Het verdriet was af te lezen op haar gezicht toen ze in huis op zoek was naar haar man omdat ze samen zijn appartement in wilde richten. De liefde tussen mevrouw en meneer heb ik gezien toen mevrouw haar man zag zitten in het restaurant waar hij muziek zat te luisteren. Ze gaf hem een liefdevolle kus en ging bij hem zitten. Wat moet het moeilijk zijn om een geliefde op te moeten zoeken in een zorginstelling omdat het thuis niet meer gaat. Nog moeilijker is het wanneer je geliefde twee dagen nadat hij in de zorginstelling is gaan wonen overlijdt aan een zware hersenbloeding.
Mijn hart ging uit naar die vreselijk lieve dame wiens leven al drastisch veranderd was en die een nog groter verlies te verduren kreeg. Ik wilde zo graag iets voor haar doen, maar wist niet wat. Tot ik ineens moest denken aan een van de gastsprekers die bij ons op de opleiding eens kwam vertellen over palliatieve en terminale zorg. Zij vertelde ook over een waakmand, en een waakmand was wat ik misschien wel zou kunnen doen voor mevrouw.