Waar ik al bang voor was werd vanmorgen werkelijkheid, Amerika heeft wederom gekozen voor iemand die met mooie praatjes weer genoeg Amerikanen wijs heeft weten te maken dat hij echt het beste voor heeft met zijn land, en zelfs met de wereld. Onze wereld is weer een stukje onveiliger geworden.

Wanneer Diamante van Zucchero door de boxen klinkt, zie ik het gebeuren. Tranen wellen op in haar ogen en wanneer ik vraag waarom ze huilt sluit ze haar ogen waardoor opgewelde tranen gedwongen worden om de ruimte op te zoeken en over Gea’s wangen naar beneden rollen. “Mijn vader en moeder” komt er voorzichtig uit. “Waar zijn mijn vader en moeder? Ik zie ze nooit meer.”

Liggend in bed, het is pas half negen in de ochtend, dringen de tranen zich aan hem op. Steeds wanneer hij opnieuw begint te huilen slaat hij onmiddellijk zijn handen voor zijn gezicht en ogen. Alsof hij wil zorgen dat ik zijn tranen niet zie. Maar ik zie ze wel. Ik besluit even bij hem te blijven en zorg te bieden in de vorm van een luisterend oor, want dat is minstens zo belangrijk als het helpen met wassen en aankleden.

Ada strekt haar armen naar me uit, haar manier om aan te geven dat ze een knuffel wil geven of ontvangen. In dit geval was het duidelijk dat ze een knuffel wilde ontvangen, en ik sla mijn armen om me heen terwijl ik vraag wat er aan de hand is. “Er gebeurt zoveel, ik kan het niet overzien!” En als ik goed observeer begrijp ik wat de paniek in haar ogen veroorzaakt.

Tijdens de zorgmomenten ontstaan regelmatig mooie gesprekken. Vandaag had ik tijdens zo'n moment een mooi gesprek met meneer de Jong. Over leven na de dood, afscheid nemen en het houden van hoop op moeilijke momenten. Een gesprek dat we niet hielden op een luie stoel of aan tafel, maar op een plek die niet zo gangbaar is om zulke gesprekken te voeren.

Wat geef je twee mensen die alles al hebben voor hun verjaardag? Nou, kaarten voor het theater om eens lekker met z'n drieën te lachen. 3 Oktober was het zover, ik ging met mijn pap en mam naar het theater. Gelachen hebben we zeker, maar we werden ook weer even geconfronteerd dat waar we liever niet aan denken. Toch werd het een avond met een gouden randje.

Mevrouw Tesselaar wilde wel graag douchen. Gewoon even lekker de haren wassen en genieten van het warme water. Samen met een collega douchte ik deze week een van onze dames op de afdeling op een wel heel bijzondere manier. Niet met een tillift, of een douchebrancard, maar gewoon lekker liggend in haar eigen bed.

“Dag jongen” Hennie staat voor het raam van haar appartement en zwaait. Ik klop op de deur en loop naar binnen, Hennie lijkt me niet te hebben gehoord. Maar ik hoor haar wel, ik hoor haar duidelijk “dag jongen” zeggen terwijl ze zwaaiend voor het raam staat. Even maakte de zorgvrager Hennie ruimte voor de moeder die zij ondanks haar aandoening nog steeds is.

Sommige bewoners zijn al naar hun appartement, trekken zich terug om het laatste stukje van de dag rustig af te sluiten. Een aantal bewoners zit na het gebruikelijke koffiemoment nog even in de huiskamer. Op de vraag of de dames willen dat ik een gezellig muziekje op zet, krijg ik ja als antwoord. Het werd een heerlijk rustmoment waarbij onrust plaats maakte voor rust.

De afgelopen maanden heb ik mogen leren van en over een meneer die onbegrepen gedrag vertoont. Ik leerde mijn grenzen aangeven en zonder schaamte te rapporteren wanneer er iets was voorgevallen. Maar wat ik vooral heb geleerd is verder te kijken dan het gedrag. Ik leerde de meneer achter dit gedrag deze week een stukje beter kennen, en wat is hij een bijzonder mens!

Tara moet het huis van haar overleden moeder ontruimen en wordt geconfronteerd met transgenerationele trauma's. Een beklemmende roman, gebaseerd op het leven van de schrijfster zelf. Ik heb dit verhaal in delen moeten lezen omdat het af en toe zo beklemmend voelde dat ik niet meer verder wilde lezen, maar toch de geschiedenis van Tara wilde kennen.

Piep zei de muis, het tweede deel in de serie met inspecteur Helen Grace. Na het lezen van het eerste deel wilde ik meer! Lang leve Vinted, waar ik een aantal van deze boeken heb gescoord. Piep zei de muis is weer een heerlijke thriller waar ik me helemaal in kon verliezen.

Ik zag deze titel voorbij komen op Tik-Tok en besloot hem te pre-orderen. Begin juni lag het in de brievenbus en vol verwachting begon ik te lezen. Als ik heel eerlijk ben had ik niet verwacht dat dit zo'n goed boek zou zijn, en in no time had ik het dus ook uit. On-Nederlands (Belgisch!) goed, ik zat op het spreekwoordelijke puntje van mijn stoel!

Toen ik nog een klein Sonjaatje was, in de jaren 80, keek ik op tv heel graag naar de tekenfilmserie "de tovenaar van Oz" Als twintiger zag ik de film met Judy Garland als Dorothy, als volwassene heb ik dit boek altijd willen lezen, en dat is dus precies wat ik deed! Tijdens het lezen zag ik de beelden uit de serie en de film voorbij komen, en ik heb genoten!

Een leerzaam kinderboek met meerdere mooie boodschappen erin. Ik zag dit boek een tijdje geleden op Facebook voorbij komen en toen ik het eindelijk kocht kon ik niet anders dan het meteen lezen. Het overtrof al mijn verwachtingen, wat een leuk, lief en bijzonder verhaal is dit!Wat mij betreft een boek dat ieder kind gelezen moet hebben

Een boek waarover ik eerlijk gezegd twijfelde, maar wat toch alles in zich had wat ik in een thriller zoek. Met personages waar je van gaat houden en een verhaal dat je zo snel mogelijk uit wil hebben omdat je moét weten hoe het zit. En met een plottwist om van te likkebaarden. Iene miene mutte overtrof al mijn verwachtingen!

Ada woont al een tijd in de Nieuwpoort en was als een kind zo blij toen bleek dat haar vriendin van vroeger, met dezelfde naam, bij ons zou komen wonen. Afgelopen week beleefde ik een bijzonder moment met de twee Ada's, een moment dat mij weer even deed beseffen hoe zeer ik bof dat ik zo'n mooi beroep, met zulke lieve mensen om me heen, mag uitoefenen.

In maart bestelde ik de junibox van So many pages, wist ik veel dat dat boek het derde deel uit een serie was! Omdat het verhaal me zo aansprak en omdat het er prachtig uit zag besloot ik om dan de eerste twee delen ook maar te kopen. Het eerste deel las ik in een week uit en het overtrof al mijn verwachtingen. Hoeveel sterren ik het geef lees je hier!

Soms lukt het Hennie om te zeggen wat ze denkt, maar vaak lukt het haar ook niet. Dan vindt ze de juiste woorden niet, hoe hard ze er ook naar zoekt. Haar woordenschatkist is nog aardig goed gevuld, maar het is er een rommeltje. Met als gevolg dat ze vaak de verkeerde woorden uit de woordenschatkist pakt, maar vaak ook het woord helemaal niet meer kan vinden.