Woede en machteloosheid

Officieel ruim 50.000 doden in Gaza, officieus zijn het er vele malen meer want doden die bijvoorbeeld nog onder het puin liggen worden niet meegeteld. Ongeveer een derde van al deze doden zijn kinderen. Kinderen.

Terwijl ik dit schrijf voel ik mijn hartslag versnellen, het zweet staat in mijn handen en het wordt me zwart voor ogen. Ik voel me zo vreselijk boos en machteloos. Ik wil iets doén. Maar ik kan niks doen. Het enige dat ik kan doen is burgerlijk ongehoorzaam zijn, iets waar ik verder niet over uit wil wijden. Ik kan berichten op sociale media delen, ik kan mijn frustratie en boosheid van me afschrijven. Ik kan mijn armbanden dragen met daarom de teksten “Free Palestine” en “Save Gaza” Ik kan meelopen in demonstraties wanneer deze op een dag zijn dat ik niet hoef te werken. Ik kan zorgen dat ik geïnformeerd blijf en zonder iemand iets op te dringen vertellen over de onderdrukking van de Palestijnen, iets dat ik voor mijn gevoel moet doen. Niet kijken naar nieuws over Gaza en de Palestijnen voelt niet goed, alsof ik door het kijken naar de ellende van de Palestijnen een deel van hun leed mee kan dragen. Alsof ik hen door niet te kijken verraad en de rug toe keer, net als al die wereldleiders die nóg steeds de Israëlische regering de hand boven het hoofd houden en medeplichtig zijn aan de genocide die Israël pleegt.

Wassen neus

Onze minister van buitenlandse zaken Caspar Veldkamp doet wel alsof hij maatregelen tegen een genocidaal regime wil treffen, maar het is niet meer dan een wassen neus. Een onderzoek. De minister van buitenlandse zaken wil laten onderzoeken of Israël, die in de afgelopen maanden 19 maanden 50.000+ Palestijnen heeft vermoord, mensen martelt en uithongert, zich nog wel houdt aan de voorwaarden van het associatieverdrag dat Europa met Israël heeft. De minister meent dat Israël artikel 2 uit dit verdrag schendt. In artikel 2 staat dat de mensenrechten en democratische principes moeten worden gerespecteerd.

Dit gewenste onderzoek van de minister van buitenlandse zaken is niks meer dan een manier om het nemen van maatregelen tegen Israël te vertragen. Er zijn namelijk al lang onderzoeken waaruit blijkt dat Israël mensenrechten schendt. Er zijn al lang onderzoeken waaruit overduidelijk blijkt dat Israël genocidale daden/genocide pleegt.

Prominent Israëlisch historicus Amos Goldberg schreef dit essay over de daden van Israël en zegt: "Het feit dat wat er in Gaza gebeurt niet lijkt op de Holocaust, betekent niet dat het geen genocide is"

Amnesty International schreef dit 297 pagina’s tellende onderzoeksrapport en concludeert dat de daden van Israël genocide is.

De Speciale Commissie van de VN vindt dat de oorlogsmethoden van Israël in Gaza in overeenstemming zijn met genocide, inclusief het gebruik van uithongering als oorlogswapen

Druppel op een gloeiende plaat

De noodhulp die Netanyahu ineens toe wil laten is een druppel op een gloeiende plaat. Er staan 3000 vrachtauto’s met hulpgoederen aan de grens van Gaza, gisteren en vandaag zijn er 105 daarvan doorgelaten. Er is een bewust gecreëerde hongersnood in Gaza, om deze uitgeteerde mensen te helpen is specialistische hulp en speciale hulpgoederen nodig. Hulp en goederen die er niet zijn. Hulp en goederen die er ook niet zullen komen omdat alle 36 ziekenhuizen in Gaza door Israël herhaaldelijk gebombardeerd zijn en omdat die 105 vrachtwagens bij lange na niet genoeg zijn.

Onze regering is medeplichtig aan genocide

Afgelopen zondag was de grootste demonstratie van de afgelopen 20 jaar met een opkomst van ongeveer 100.000 mensen. In het rood gekleed trokken al die demonstranten de rode lijn die onze regering nog steeds weigert te trekken. Onze “premier”, die niet meer is dan een marionet van Geert Wilders, heeft nog steeds niet gereageerd op de demonstratie waarin een behoorlijk groot deel van de bevolking haar stem liet horen. Waar de rechtse partijen VVD, PVV, BBB en NSC vaak meteen roepen dat “het volk” heeft gesproken als het in hun straatje past, houden ze nu angstvallig hun monden dicht. Onze regering is een verlengstuk van het genocidale Israël, onze regering faciliteert de genocide op de Palestijnen, onze regering staat pal achter Netanyahu die met zijn daden niet onder doet voor de man die 85 jaar geleden deed wat Netanyahu nu doet: een heel volk martelen, uithongeren en vermoorden.

Nooit meer is een kreet die er na de tweede wereld oorlog moest zorgen dat er nooit meer een bevolkingsgroep uitgeroeid zou worden. We zouden er met z’n allen voor zorgen dat er nooit meer mensen systematisch mensen gemarteld, uitgehongerd en vermoord zouden worden. Maar nooit meer blijkt in 2025 niet voor iedereen te gelden. Hitler deed het met concentratiekampen en gaskamers, Netanyahu doet het door Gaza letterlijk van de buitenwereld af te snijden en er het grootste concentratiekamp dat ooit heeft bestaan van te maken en door Gaza keer op keer te bombarderen. Onder het mom van Hamas bolwerken blijft de Israëlische regering Gaza bombarderen. Dat het oorlogsrecht en de verdragen van Geneve hiermee worden geschonden kan het Westen niet zoveel schelen, Israël heeft volgens onze regering het recht zich te verdedigen. Naar de balans wordt niet gekeken, dat diverse internationale regels en afspraken geschonden worden is niet relevant.

De regering die ik niet gekozen heb en waar ik me kapot voor schaam dat zij Nederland “besturen” is medeplichtig aan de genocide die Israël pleegt. Wilders, van der Plas, Yeşilgöz en van Vroonhoven maken het mede mogelijk dat er naast de 50.000+ vermoorde Palestijnen nóg meer slachtoffers zullen vallen. Nooit meer gebeurt toch weer. Onze rechtse regering staat erbij, kijkt ernaar en keurt het, al dan niet stilzwijgend, goed.

Wat kan ik doen om dit te stoppen? Niks, en dat frustreert me. Het maakt me intens verdrietig. Dus doe ik dat wat ik kan om nog een béétje het gevoel te hebben dat ik iets doe om te zorgen dat er aandacht blijft voor de Palestijnen. Ik deel berichten, schrijf mijn boosheid van me af. Ik ben burgerlijk ongehoorzaam en blijf aandacht vragen voor deze kwestie, die in tegenstelling tot wat er altijd gezegd wordt minder ingewikkeld is dan het lijkt. Het begon namelijk niet op 7 oktober. Het begon met de Nakba in 1948, maar eigenlijk begon het in 1917 toen de Britten tijdens de eerste wereldoorlog het Ottomaanse rijk versloegen en dit ingepikte land aan het Joodse volk beloofden terwijl de Palestijnen er toen al woonden.

Om meer te weten te komen over de geschiedenis van het Palestijnse volk kan ik je de volgende boeken van harte aanraden.

Geweten - Maurits de Bruijn

Terwijl de Israëlische bommen op Gaza neerdalen, ontvangt de Joodse schrijver Maurits de Bruijn een uitnodiging van een ngo om naar Israël en Palestina te reizen. Hij twijfelt: hij had gezworen Israël nooit meer te bezoeken. Toch besluit hij het beest in de bek te kijken, in de hoop dat hij dichter bij de realiteit komt die hem sinds 7 oktober 2023 vooral via beeldschermen bereikt.

Zo kruipt De Bruijn achter zijn veilige maar kritische toetsenbord vandaan en komt hij oog in oog te staan met Palestijnen die onder de Israëlische bezetting leven en de IDF-soldaten die de checkpoints bewaken. Wat voor land treft hij aan? En hoe is deze werkelijkheid te rijmen met het Nederlandse discours? Wat leert hij over zijn persoonlijke geschiedenis en hoe legt hij dit uit aan zijn Joodse grootouders die werden vermoord in het vernietigingskamp Sobibór?

De sleutels van het huis - Sami al-Ajrami

Bij zonsopgang op 13 oktober 2023, een week na de Hamas-aanval op Israël en het begin van de oorlog in de Gazastrook, doet de Palestijnse journalist Sami al-Ajrami de deur op slot van zijn huis in Jabalia, waar hij zijn hele leven heeft gewoond. Volgens de instructies van het Israëlische leger evacueert hij met zijn familie naar het zuiden.

Voor de Italiaanse krant La Repubblica begint Al-Ajrami aan een dagboek waarin hij verslag doet van het escalerende conflict en van de reis naar het zuiden van Gaza. Hij schrijft over de constante zoektocht naar een veilig onderkomen, naar voedsel en warmte, maar ook over het verdriet van alles achterlaten en de voortdurende angst voor de bombardementen. Deze dagelijkse verslagen vormen de basis voor dit boek.

De sleutels van het huis is een kroniek van een immense tragedie, van het dagelijks leven in de door bommen vernielde Gazastrook, maar ook een intiem portret van een familie die het drama van de oorlog aan den lijve ondervindt.

De honderjarige oorlog tegen Palestina - Rashid Khalidi

In 1899 schreef de burgemeester van Jeruzalem, gealarmeerd door de oproep om een joodse staat in Palestina te vestigen, een bezorgde brief aan Theodor Herzl, grondlegger van het moderne zionisme. De brief eindigde met de woorden: ‘In naam van God, moge Palestina met rust gelaten worden.’ Zo begint Rashid Khalidi, de achter-achterneef van deze burgemeester, dit boek.

Op basis van niet eerder gebruikt archiefmateriaal en verslagen van generaties familieleden, zet Khalidi gangbare interpretaties van het Israëlisch-Palestijnse conflict op hun kop. Hij schetst het patroon van een oorlog tegen de Palestijnen, van de Balfourverklaring in 1917 tot de Arabisch-Israëlische oorlog van 1948, de Israëlische invasie van Libanon in 1982 en het steeds weer falende vredesproces.

De honderdjarige oorlog tegen Palestina is geen verhaal van slachtofferschap, noch probeert het de fouten van Palestijnse leiders of de opkomst van nationalistische bewegingen aan beide kanten te ontkennen. Maar door de geschiedenis op een heldere manier in kaart te brengen vanuit Palestijns perspectief, geeft dit boek een nieuwe kijk op een conflict dat tot op heden voortduurt.

Wat je moet weten om het midden-oosten te begrijpen - Koert de Beuf

Of het nu gaat over het conflict tussen Israël en Palestina, de spanningen tussen Iran en Saoedi-Arabië, de moeilijkheden rond het Turkse lidmaatschap van de Europese Unie, of oorlogen in Syrië en Jemen: het Midden-Oosten komt bijna dagelijks in het nieuws. De situatie in de regio lijkt dag in, dag uit complexer te worden. Waarom licht niemand eens toe hoe de vork in de steel zit?

Dat is precies wat Koert Debeuf in dit boek doet. Bondig en toegankelijk legt hij uit wat je moet weten om het Midden-Oosten te begrijpen.

< Ouder bericht

Dodenherdenking 2025

door Sonja • 6 mei 2025

5 Mei, kort voor acht uur. De tv staat aan en in de kamer is het rustig. Stil. De taptoe klinkt, het is vandaag dodenherdenking. Ik zit met mijn dikke billen op het stevige tafeltje tussen Gea en Janneke in. De emoties zijn bijna tastbaar op deze avond waarop onze bewoners onherroepelijk geconfronteerd worden met hun herinneringen aan de oorlog.

Hongersnood

door Sonja • 29 april 2025

Uitspreken dat je tegen genocide bent maakt je geen antisemiet. Tégen de uitroeiing van het Palestijnse volk maakt je geen Jodenhater. Een menswaardig bestaan willen voor de Palestijnen maakt niet dat je wil dat Joden uitgeroeid worden. Joden, Israëliers, Palestijnen, ze verdienen allemaal een veilig en menswaardig bestaan.

Wederopstanding

door Sonja • 11 april 2025

Soms denken we dat we afscheid moeten nemen van een zorgvrager. Dan gaat iemand ineens heel hard achteruit en bereiden we ons voor op wat er mogelijk komen gaat. En soms hebben we van die mensen die achteruit gaan en ons dan toch weten te verbazen door nog even bij ons te blijven. Zo woont bij ons mevrouw Joustra, zij is met heel veel respect écht een ouwe taaie.

Monster onder mijn bed

door Sonja • 24 maart 2025

Er zit een monster onder mijn bed. Je denkt zeker dat ik niet helemaal lekker in mijn bovenkamer ben he? Dat ik een snuifie teveel gehad heb, of een stuk in mijn kraag. Maar ik ben zo nuchter als een babybadje en mijn psycholoog heeft me laten gaan. Ik ben bij mijn volle verstand. Er. Zit. Een. Monster. Onder. Mijn. Bed. Ik zeg het je.

Scene it

door Sonja • 12 maart 2025

Dagelijks schrijven, het valt niet altijd mee. Ik probeer het wel maar ik heb niet altijd inspiratie. Maar daar heb ik een oplossing voor, namelijk schrijf prompts. Een zeer beknopte opdracht waar ik dan mee aan de slag mag. Vandaag was de opdracht om een afbeelding te beschrijven aan de hand van mijn zintuigen. Loop je met me mee?

Moedertje, eten!

door Sonja • 1 maart 2025

Op een doodgewone vrijdagmiddag tegen etenstijd komt er bij Ada een herinnering op die aan de ene kant mooi is, maar aan de andere kant ook heel naar. In een oogwenk zie ik Ada veranderen in een jong meisje dat tijdens de tweede wereldoorlog zoveel leed heeft moeten doorstaan, om haar na ons gesprek weer terug te zien komen in het hier en nu, met een glimlach op haar gezicht.

Flashbacks

door Sonja • 19 februari 2025

Zorgen voor iemand die komt te overlijden terwijl je eigen moeder net twee maanden geleden overleden is, het is geen gemakkelijke opgave. Ik had flashbacks naar de laatste momenten van mijn moedertje en moest steeds denken aan de slechte zorg die zij heeft gekregen. Toch lukte het me om die nare ervaring om te zetten in iets positiefs, mam zou trots op me zijn.

Lientje leerde Lotje lopen

door Sonja • 12 februari 2025

Lientje leerde Lotje lopen langs de Lange Lindenlaan. Maar toen Lotje niet wou lopen liet Lientje Lotje staan. Naar het waarom konden we lange tijd alleen maar raden. Ik zocht Lientje en Lotje op en bezocht samen met deze twee jonge dames de Lange Lindenlaan die zij eens samen op en neer liepen en kwam achter de reden waarom Lotje niet wilde lopen.

A woman in a white dress is standing in a hallway.

Een liefdevolle avonddienst

door Sonja • 1 februari 2025

Saskia en Serge zongen al eens dat het de kleine dingen zijn die het doen. En ze hebben groot gelijk. Tijdens mijn laatste avonddienst beleefde ik weer een paar hartverwarmende momenten die ik graag met jullie deel. Kleine dingetjes die aan je voorbij gaan als je er niet bij stil staat dat kleine dingen soms heel veel kunnen betekenen.

Karamel zeezout chocoladetaart

door Sonja • 28 januari 2025

Ik maakte deze taart al eens eerder, maar zoals met zoveel recepten verdween deze ook steeds meer naar onder op de stapel. Mijn meiden zijn gek op taart, en deze week was er een goede gelegenheid om deze overheerlijke karamel zeezout chocoladetaart voor ze te maken. Ik paste het recept iets aan, en nu is hij nóg lekkerder!

Mopperkont

door Sonja • 22 januari 2025

Wanneer Ada voor de tweede avond op rij begint te mopperen en op die een negatieven sfeer in de huiskamer schept, besluit ik dat negeren in dit geval niet de oplossing is. Dit was mopperen waar meer achter zat en dus had ik aandacht voor een dame bij wie even niks goed, en alles stom was.

Rouw is raar

door Sonja • 18 januari 2025

Nee, rouw is niet raar. Rouwen ook niet. Rouw is wel een raar íets, vind ik. Mijn rouw begon niet pas toen mijn moeder er niet meer was, mijn rouw begon als anticiperende rouw en werd rouw toen mijn moeder er niet meer was. Ik had geen flauw idee hoeveel soorten pijn en verdriet er bij rouw komen kijken. Het is niet simpelweg verdrietig zijn, het is veel meer dan dat.