En dan is het zomaar weer november! Nog 9 dagen en dan word ik 43 jaar, volgende maand wordt mijn dochter 18… De tijd vliegt als je het naar je zin hebt (en ook als je het wat minder naar je zin hebt kan ik je vertellen) En oktober was een maand waarin ik het niet zo naar mijn zin had. Ik voelde me boos, bang en behoorlijk somber omdat het me niet lukte om de negativiteit die hoogtij lijkt te vieren maar niet buiten kon sluiten. Zo af en toe komt de gedachte in me op of er misschien een depressie op de loer ligt, ik moet erg goed opletten en voor mezelf zorgen om te voorkomen dat het zover weer komt. Maar er was meer in oktober!
Mijn maand in foto's: Oktober
Lezen in Oktober
Ik las deze maand 1 boek. Normaal lees ik er meer, maar dit boek was wat langdradig en het kostte me moeite om mijn hoofd erbij te houden. Het Bloemenmeisje van Anya Niewierra. Na Waar de rivierkreeften zingen leek me dit wel een heel goed boek. In het genre psychologische thriller, waar ik gek op ben! Vol goede moed begon ik aan dit verhaal en het begon goed. Alleen zakte het op een gegeven moment in elkaar en was het echt doorbijten om het uit te lezen. Maar het lukte me.
Koken in Oktober
Deze maand heb ik ook lekker ouderwets staan kokkerellen. Ik maakte voor mijn vriend een pan tomatensoep om in te vriezen voor thuis, zodat hij af en toe eens een makkelijke maar gezonde maaltijd heeft als hij een drukke werkdag heeft gehad. Voor mezelf maakte ik een overheerlijke pan snert, met dezelfde reden. Niks fijner dan na een dag hard werken thuiskomen en niet meer hoeven te koken! Ennnn, ik maakte deze maand voor het eerst zelf gevuld speculaas, ik kan je vertellen dat deze echt heerlijk is. Ik zal binnenkort het recept hier ook even plaatsen. Oja, ik vergeet nog bijna te vertellen dat de spruitenstamppot met bijbehorende gehaktbal volgens mijn vaders recept ook niet te versmaden waren…
Tel wat je hebt, niet wat je mist!
Meer bekijken
Hoewel we in een gekke tijd leven waarin lang niet alles meer kan en mag zoals we gewend waren, heb ik toch leuke dingen buiten de deur gedaan deze maand. Een dag voor de horeca dicht ging ben ik met mijn dochter nog even lekker gaan lunchen op haar werk en zaten we diezelfde middag na wat gewinkeld te hebben (met mondkapje en anderhalve meter afstand uiteraard) nog even lekker op een terras. Zonder jas! De zaterdag erna ging ik met mijn vriend naar de bios om “The honest thief” te zien. Leuke film met mijn favo acteur Liam Neeson. Half oktober had ik een weekje vrij, waar ik erg blij om was omdat ik, zoals ik al schreef, echt niet lekker in mijn vel zat. In die week ben ik lekker met mijn paps een stuk gaan wandelen. Over het strand en door het bos, onderweg lekker kletsend en foto’s makend. We hebben genoten! De lunch was wel een dingetje. De horeca was immers dicht, maar we wilden toch wel graag een broodje vis eten. En dus reden we naar een visboer, haalden daar een overheerlijk broodje makreel en aten die in de auto op. Wij denken liever in oplossingen en keken naar wat wél mogelijk was, in plaats van ons boos te maken over wat niet meer mag. De rest van mijn vakantie heb ik lekker dingen gedaan die ík leuk vond en waar ík zin in had. Ik knapte er aardig van op en ben gelukkig de ergste somberheid wel weer voorbij.
Happy anniversary!
24 oktober was een dag om even bij stil te staan, die dag waeren mijn vriend en ik namelijk 4 jaar samen. Na mijn scheiding in 2009 heb ik jaren lang gezegd dat ik geen relatie meer wilde. 7 Jaar was ik vrijgezel en in 2016 besefte ik me dat ik eigenlijk helemaal niet zonder partner oud wilde worden. Hoewel ik het doodeng vond schreef ik me toch in op een datingsite en zo leerde ik mijn lief kennen. Bijna niet meer voor te stellen dat hij ooit géén deel van mijn leven uitmaakte.
Hup, aan het werk!
De week erna ging ik na een weekje vakantie weer aan het werk. Het lijkt qua drukte wel december! In de winkel, aan de telefoon, via de mail én natuurlijk via de webshop weet iedereen ons te vinden met als gevolg dat mijn collega’s en ik het vuur uit de sloffen lopen om iedere klant blij te maken. Het is keihard werken, maar het lukt iedere dag weer. Trots en blij dat ik deel uit maak van dit geweldige en gezellige team!
Happy Halloween!
En de maand sloot ik af met een bijzondere wandeling met mijn dochter. Op Halloween terwijl het volle maan was. Wist je dat dit maar eens in de 19 jaar voor komt? Het kwam eigenlijk opzetten als poepen, deze wandeling, we hebben weer heerlijk genoten samen. Zo zie je maar, ondanks dat er een hoop even niet meer kan en mag blijft er genoeg over wat nog wél kan. Zou het niet mooi zijn om daar eens wat vaker naar te kijken? Zoals de opa van mijn dochter altijd zei: “Tel wat je hebt, niet wat je mist”
Uitspreken dat je tegen genocide bent maakt je geen antisemiet. Tégen de uitroeiing van het Palestijnse volk maakt je geen Jodenhater. Een menswaardig bestaan willen voor de Palestijnen maakt niet dat je wil dat Joden uitgeroeid worden. Joden, Israëliers, Palestijnen, ze verdienen allemaal een veilig en menswaardig bestaan.
Soms denken we dat we afscheid moeten nemen van een zorgvrager. Dan gaat iemand ineens heel hard achteruit en bereiden we ons voor op wat er mogelijk komen gaat. En soms hebben we van die mensen die achteruit gaan en ons dan toch weten te verbazen door nog even bij ons te blijven. Zo woont bij ons mevrouw Joustra, zij is met heel veel respect écht een ouwe taaie.
Er zit een monster onder mijn bed. Je denkt zeker dat ik niet helemaal lekker in mijn bovenkamer ben he? Dat ik een snuifie teveel gehad heb, of een stuk in mijn kraag. Maar ik ben zo nuchter als een babybadje en mijn psycholoog heeft me laten gaan. Ik ben bij mijn volle verstand. Er. Zit. Een. Monster. Onder. Mijn. Bed. Ik zeg het je.
Dagelijks schrijven, het valt niet altijd mee. Ik probeer het wel maar ik heb niet altijd inspiratie. Maar daar heb ik een oplossing voor, namelijk schrijf prompts. Een zeer beknopte opdracht waar ik dan mee aan de slag mag. Vandaag was de opdracht om een afbeelding te beschrijven aan de hand van mijn zintuigen. Loop je met me mee?
Op een doodgewone vrijdagmiddag tegen etenstijd komt er bij Ada een herinnering op die aan de ene kant mooi is, maar aan de andere kant ook heel naar. In een oogwenk zie ik Ada veranderen in een jong meisje dat tijdens de tweede wereldoorlog zoveel leed heeft moeten doorstaan, om haar na ons gesprek weer terug te zien komen in het hier en nu, met een glimlach op haar gezicht.
Zorgen voor iemand die komt te overlijden terwijl je eigen moeder net twee maanden geleden overleden is, het is geen gemakkelijke opgave. Ik had flashbacks naar de laatste momenten van mijn moedertje en moest steeds denken aan de slechte zorg die zij heeft gekregen. Toch lukte het me om die nare ervaring om te zetten in iets positiefs, mam zou trots op me zijn.
Lientje leerde Lotje lopen langs de Lange Lindenlaan. Maar toen Lotje niet wou lopen liet Lientje Lotje staan. Naar het waarom konden we lange tijd alleen maar raden. Ik zocht Lientje en Lotje op en bezocht samen met deze twee jonge dames de Lange Lindenlaan die zij eens samen op en neer liepen en kwam achter de reden waarom Lotje niet wilde lopen.
Saskia en Serge zongen al eens dat het de kleine dingen zijn die het doen. En ze hebben groot gelijk. Tijdens mijn laatste avonddienst beleefde ik weer een paar hartverwarmende momenten die ik graag met jullie deel. Kleine dingetjes die aan je voorbij gaan als je er niet bij stil staat dat kleine dingen soms heel veel kunnen betekenen.
Ik maakte deze taart al eens eerder, maar zoals met zoveel recepten verdween deze ook steeds meer naar onder op de stapel. Mijn meiden zijn gek op taart, en deze week was er een goede gelegenheid om deze overheerlijke karamel zeezout chocoladetaart voor ze te maken. Ik paste het recept iets aan, en nu is hij nóg lekkerder!
Wanneer Ada voor de tweede avond op rij begint te mopperen en op die een negatieven sfeer in de huiskamer schept, besluit ik dat negeren in dit geval niet de oplossing is. Dit was mopperen waar meer achter zat en dus had ik aandacht voor een dame bij wie even niks goed, en alles stom was.
Nee, rouw is niet raar. Rouwen ook niet. Rouw is wel een raar íets, vind ik. Mijn rouw begon niet pas toen mijn moeder er niet meer was, mijn rouw begon als anticiperende rouw en werd rouw toen mijn moeder er niet meer was. Ik had geen flauw idee hoeveel soorten pijn en verdriet er bij rouw komen kijken. Het is niet simpelweg verdrietig zijn, het is veel meer dan dat.
Nog niet eerder schreef ik iets dat zo persoonlijk was als dit verhaal. Warme en persoonsgerichte zorg is niet altijd vanzelfsprekend, zelfs niet wanneer iemand stervende is. Terwijl mijn moeder aan het sterven was moest ik de moeilijke beslissing nemen om uit mijn rol van dochter, en in de rol van verzorgende te stappen om dan zelf maar die warme zorg te bieden.