Twee jaar geleden inmiddels, kreeg ik van mijn vriend een slowcooker. Ik had die van mijn vader eens geleend en dat was me zo goed bevallen dat ik er zelf ook wel een wilde. Lekker eten maken zonder dat je de hele dag in de keuken staat, ik vind het een uitkomst! Ieder weekend eten wij een dag een lekkere maaltijdsoep met een homp stokbrood of een ander lekker brood (een broodbakmachine staat nog op mijn wensenlijstje, maar dat is een ander verhaal) En omdat we alle 3 graag tomatensoep lusten zocht ik een recept voor mijn sloompie op. Deze heb ik inmiddels helemaal omgetoverd naar wat wij zelf lekker vinden en voilá! Sonja's tomatensoep uit de slowcooker is een feit.
Neem contact op
555-555-5555
mymail@mailservice.com
Bij mij thuis eten ze het liefst tomatensoep uit de slowcooker!
Wat heb je nodig?
- 1 Paprika in grove stukken gesneden
- 1 Ui in ringen
- 2 Blikken hele tomaten
- 1 Klein blikje tomatenpuree
- 2 Bouillonblokjes, kip
- 700 ML. water
- 3 Theelepels gedroogde tijm
- 2 Theelepels laurierpoeder
- 1 Bakje verse basilicum
- 300 Gram soepballetjes
- Kleine fussili
- Naar smaak wat sambal (ik doe dit pas in mijn schaaltje erbij omdat het anders voor mijn dochter te pittig is)
Hoe maak je het?
1. Snijd de paprika in grove stukken en de ui in ringen en doe dit in de slowcooker
2. Voeg de tomaten, water en bouillonblokjes, tijm, basilicum en laurierblaadje toe. Druk met een houten lepel de tomaten stuk.
3. Deksel erop en laat het 5 uur op low koken.
4. Pureer de soep met een staafmixer en voeg eventueel naar smaak wat tabasco toe.
5. Voeg de balletjes en de mie nestjes toe en laat het nog een uur op low staan.
6. Doe eventueel voor een beetje bite wat sambal in je soep
Er zit een monster onder mijn bed. Je denkt zeker dat ik niet helemaal lekker in mijn bovenkamer ben he? Dat ik een snuifie teveel gehad heb, of een stuk in mijn kraag. Maar ik ben zo nuchter als een babybadje en mijn psycholoog heeft me laten gaan. Ik ben bij mijn volle verstand. Er. Zit. Een. Monster. Onder. Mijn. Bed. Ik zeg het je.
Dagelijks schrijven, het valt niet altijd mee. Ik probeer het wel maar ik heb niet altijd inspiratie. Maar daar heb ik een oplossing voor, namelijk schrijf prompts. Een zeer beknopte opdracht waar ik dan mee aan de slag mag. Vandaag was de opdracht om een afbeelding te beschrijven aan de hand van mijn zintuigen. Loop je met me mee?
Op een doodgewone vrijdagmiddag tegen etenstijd komt er bij Ada een herinnering op die aan de ene kant mooi is, maar aan de andere kant ook heel naar. In een oogwenk zie ik Ada veranderen in een jong meisje dat tijdens de tweede wereldoorlog zoveel leed heeft moeten doorstaan, om haar na ons gesprek weer terug te zien komen in het hier en nu, met een glimlach op haar gezicht.
Zorgen voor iemand die komt te overlijden terwijl je eigen moeder net twee maanden geleden overleden is, het is geen gemakkelijke opgave. Ik had flashbacks naar de laatste momenten van mijn moedertje en moest steeds denken aan de slechte zorg die zij heeft gekregen. Toch lukte het me om die nare ervaring om te zetten in iets positiefs, mam zou trots op me zijn.
Lientje leerde Lotje lopen langs de Lange Lindenlaan. Maar toen Lotje niet wou lopen liet Lientje Lotje staan. Naar het waarom konden we lange tijd alleen maar raden. Ik zocht Lientje en Lotje op en bezocht samen met deze twee jonge dames de Lange Lindenlaan die zij eens samen op en neer liepen en kwam achter de reden waarom Lotje niet wilde lopen.
Saskia en Serge zongen al eens dat het de kleine dingen zijn die het doen. En ze hebben groot gelijk. Tijdens mijn laatste avonddienst beleefde ik weer een paar hartverwarmende momenten die ik graag met jullie deel. Kleine dingetjes die aan je voorbij gaan als je er niet bij stil staat dat kleine dingen soms heel veel kunnen betekenen.
Ik maakte deze taart al eens eerder, maar zoals met zoveel recepten verdween deze ook steeds meer naar onder op de stapel. Mijn meiden zijn gek op taart, en deze week was er een goede gelegenheid om deze overheerlijke karamel zeezout chocoladetaart voor ze te maken. Ik paste het recept iets aan, en nu is hij nóg lekkerder!
Wanneer Ada voor de tweede avond op rij begint te mopperen en op die een negatieven sfeer in de huiskamer schept, besluit ik dat negeren in dit geval niet de oplossing is. Dit was mopperen waar meer achter zat en dus had ik aandacht voor een dame bij wie even niks goed, en alles stom was.
Nee, rouw is niet raar. Rouwen ook niet. Rouw is wel een raar íets, vind ik. Mijn rouw begon niet pas toen mijn moeder er niet meer was, mijn rouw begon als anticiperende rouw en werd rouw toen mijn moeder er niet meer was. Ik had geen flauw idee hoeveel soorten pijn en verdriet er bij rouw komen kijken. Het is niet simpelweg verdrietig zijn, het is veel meer dan dat.
Nog niet eerder schreef ik iets dat zo persoonlijk was als dit verhaal. Warme en persoonsgerichte zorg is niet altijd vanzelfsprekend, zelfs niet wanneer iemand stervende is. Terwijl mijn moeder aan het sterven was moest ik de moeilijke beslissing nemen om uit mijn rol van dochter, en in de rol van verzorgende te stappen om dan zelf maar die warme zorg te bieden.
Waar ik al bang voor was werd vanmorgen werkelijkheid, Amerika heeft wederom gekozen voor iemand die met mooie praatjes weer genoeg Amerikanen wijs heeft weten te maken dat hij echt het beste voor heeft met zijn land, en zelfs met de wereld. Onze wereld is weer een stukje onveiliger geworden.
Wanneer Diamante van Zucchero door de boxen klinkt, zie ik het gebeuren. Tranen wellen op in haar ogen en wanneer ik vraag waarom ze huilt sluit ze haar ogen waardoor opgewelde tranen gedwongen worden om de ruimte op te zoeken en over Gea’s wangen naar beneden rollen. “Mijn vader en moeder” komt er voorzichtig uit. “Waar zijn mijn vader en moeder? Ik zie ze nooit meer.”