Twee jaar geleden inmiddels, kreeg ik van mijn vriend een slowcooker. Ik had die van mijn vader eens geleend en dat was me zo goed bevallen dat ik er zelf ook wel een wilde. Lekker eten maken zonder dat je de hele dag in de keuken staat, ik vind het een uitkomst! Ieder weekend eten wij een dag een lekkere maaltijdsoep met een homp stokbrood of een ander lekker brood (een broodbakmachine staat nog op mijn wensenlijstje, maar dat is een ander verhaal) En omdat we alle 3 graag tomatensoep lusten zocht ik een recept voor mijn sloompie op. Deze heb ik inmiddels helemaal omgetoverd naar wat wij zelf lekker vinden en voilá! Sonja's tomatensoep uit de slowcooker is een feit.
Blog Layout
Bij mij thuis eten ze het liefst tomatensoep uit de slowcooker!
Wat heb je nodig?
- 1 Paprika in grove stukken gesneden
- 1 Ui in ringen
- 2 Blikken hele tomaten
- 1 Klein blikje tomatenpuree
- 2 Bouillonblokjes, kip
- 700 ML. water
- 3 Theelepels gedroogde tijm
- 2 Theelepels laurierpoeder
- 1 Bakje verse basilicum
- 300 Gram soepballetjes
- Kleine fussili
- Naar smaak wat sambal (ik doe dit pas in mijn schaaltje erbij omdat het anders voor mijn dochter te pittig is)
Hoe maak je het?
1. Snijd de paprika in grove stukken en de ui in ringen en doe dit in de slowcooker
2. Voeg de tomaten, water en bouillonblokjes, tijm, basilicum en laurierblaadje toe. Druk met een houten lepel de tomaten stuk.
3. Deksel erop en laat het 5 uur op low koken.
4. Pureer de soep met een staafmixer en voeg eventueel naar smaak wat tabasco toe.
5. Voeg de balletjes en de mie nestjes toe en laat het nog een uur op low staan.
6. Doe eventueel voor een beetje bite wat sambal in je soep
Waar ik al bang voor was werd vanmorgen werkelijkheid, Amerika heeft wederom gekozen voor iemand die met mooie praatjes weer genoeg Amerikanen wijs heeft weten te maken dat hij echt het beste voor heeft met zijn land, en zelfs met de wereld. Onze wereld is weer een stukje onveiliger geworden.
Wanneer Diamante van Zucchero door de boxen klinkt, zie ik het gebeuren. Tranen wellen op in haar ogen en wanneer ik vraag waarom ze huilt sluit ze haar ogen waardoor opgewelde tranen gedwongen worden om de ruimte op te zoeken en over Gea’s wangen naar beneden rollen. “Mijn vader en moeder” komt er voorzichtig uit. “Waar zijn mijn vader en moeder? Ik zie ze nooit meer.”
Liggend in bed, het is pas half negen in de ochtend, dringen de tranen zich aan hem op. Steeds wanneer hij opnieuw begint te huilen slaat hij onmiddellijk zijn handen voor zijn gezicht en ogen. Alsof hij wil zorgen dat ik zijn tranen niet zie. Maar ik zie ze wel. Ik besluit even bij hem te blijven en zorg te bieden in de vorm van een luisterend oor, want dat is minstens zo belangrijk als het helpen met wassen en aankleden.