Mijn hele leven ben ik een pleaser geweest. Een hooggevoelige pleaser, geen handige combinatie vind ik zelf. Zo lang als ik me kan herinneren pas ik me aan aan wat ik denk dat anderen van mij verwachten en ik weet niet beter dan dat ik me altijd druk heb gemaakt om wat mensen over mij denken. Mijn moeder vertelde me toen ik nog tiener was dat ik het nooit iedereen naar de zin kan maken, dat ik het nooit voor elkaar zou krijgen dat de hele wereld me aardig zou vinden. Eigenwijs als ik was dacht ik dat het mij wel zou lukken. Inmiddels ben ik 43 en pas sinds kort kan ik voelen wat mijn moeder toén bedoelde. Wat heeft ze gelijk gehad!
Afgelopen jaar was een raar jaar. Een jaar waarin in mijn ogen alles bruut door elkaar werd geschud. Niks was meer wat het was, alles werd anders. Mensen veranderden in rap tempo, niet altijd op een prettige manier. Die veranderingen maakten me eigenlijk niet zoveel uit, ik pas me wel aan en doe wat ik altijd deed. Toch was dat nog niet zo makkelijk, ik moest meer mijn best doen om “gewoon te blijven doen wat ik altijd deed” Er gebeurden dingen waar ik niet aan mee wilde doen, ik wilde in sommige gevallen niet meer pleasen omdat dat zó in ging tegen alles waar ik eigenlijk voor sta. Langzaam aan veranderde ik van iemand die altijd maar stilletjes deed wat er van me gevraagd werd, regelmatig tegen mijn eigen wensen in, in iemand die ook steeds vaker zegt wat ik denk en voel. Ik moet daarvoor best ver uit mijn comfort zone, maar ik kan je vertellen dat het goed voelt. Geen dingen meer doen die ik eigenlijk niet wil, en de dingen die ik wel wil gewoon doen. Uit durven spreken wat ik belangrijk vind.