Mijn hele leven ben ik een pleaser geweest. Een hooggevoelige pleaser, geen handige combinatie vind ik zelf. Zo lang als ik me kan herinneren pas ik me aan aan wat ik denk dat anderen van mij verwachten en ik weet niet beter dan dat ik me altijd druk heb gemaakt om wat mensen over mij denken. Mijn moeder vertelde me toen ik nog tiener was dat ik het nooit iedereen naar de zin kan maken, dat ik het nooit voor elkaar zou krijgen dat de hele wereld me aardig zou vinden. Eigenwijs als ik was dacht ik dat het mij wel zou lukken. Inmiddels ben ik 43 en pas sinds kort kan ik voelen wat mijn moeder toén bedoelde. Wat heeft ze gelijk gehad!

Afgelopen jaar was een raar jaar. Een jaar waarin in mijn ogen alles bruut door elkaar werd geschud. Niks was meer wat het was, alles werd anders. Mensen veranderden in rap tempo, niet altijd op een prettige manier. Die veranderingen maakten me eigenlijk niet zoveel uit, ik pas me wel aan en doe wat ik altijd deed. Toch was dat nog niet zo makkelijk, ik moest meer mijn best doen om “gewoon te blijven doen wat ik altijd deed” Er gebeurden dingen waar ik niet aan mee wilde doen, ik wilde in sommige gevallen niet meer pleasen omdat dat zó in ging tegen alles waar ik eigenlijk voor sta. Langzaam aan veranderde ik van iemand die altijd maar stilletjes deed wat er van me gevraagd werd, regelmatig tegen mijn eigen wensen in, in iemand die ook steeds vaker zegt wat ik denk en voel. Ik moet daarvoor best ver uit mijn comfort zone, maar ik kan je vertellen dat het goed voelt. Geen dingen meer doen die ik eigenlijk niet wil, en de dingen die ik wel wil gewoon doen. Uit durven spreken wat ik belangrijk vind.

Zo heb ik bijvoorbeeld kort geleden eindelijk eens hardop uit durven spreken dat ik een Groenlinks stemmer ben. Ik ben zelfs lid van deze politieke partij en er hangt een poster voor de verkiezingen op een van mijn ramen. Even ruim een maand geleden deed ik mee aan de Veggiechallenge, een maand lang geen vlees eten, en al snel besloot ik als vegetariër verder door het leven te gaan terwijl veganistisch leven me steeds meer aantrekt. En ik spreek dit ook gewoon uit. Het feit dat ik in die korte tijd al te maken heb gehad met mensen die hier lacherig over doen of me zelfs onderuit proberen te halen omdat ik geen vlees eet maar heus niet in alles om het klimaat denk (ik ben immers ook maar een mens) maakt me niet uit. Ik laat de opmerkingen over me heen komen en trek gewoon mijn eigen plan. Eerlijk, het kost me moeite om niet te gaan vertellen waarom ik geen dierlijke producten meer wil eten. Maar uit ervaring weet ik hoe vervelend het kan zijn wanneer iemand zijn of haar waarheid bij een ander op probeert te dringen. Ik probeer dus alleen maar heel enthousiast te vertellen wanneer ik weer eens een nieuw gerecht heb geprobeerd en niet te nadruk te leggen op de reden waarom. Als mensen daar interesse in hebben dan merk ik dat vanzelf en kan ik er altijd over vertellen. Maar voor me houden en er helemaal niet over praten doe ik dus niet meer.

En het bevalt me eigenlijk wel heel goed, al vind ik het nog steeds wel heel spannend, om gewoon mijn eigen plan te trekken en mijn eigen pad te volgen. Ik hoef niet meer zo nodig ergens bij te horen, ik doe niet meer krampachtig mijn best om geaccepteerd te worden. Ik ben wie ik ben, en ik wil met mezelf kunnen leven. Als iemand anders mij niet kan of wil accepteren zoals ik ben is dat niet langer mijn probleem. Klinkt misschien een beetje alsof ik geen mensen in mijn leven wil, maar het tegendeel is waar. Ik vind het leuk en fijn om mensen in mijn leven te hebben, ik wil me bij die mensen alleen wel prettig voelen en het gevoel hebben dat ik mezelf kan en mag zijn. En dus zal ik blijven doen wat ik nu doe. Ik volg mijn eigen weg en doe waar ik me goed bij voel.