Hooggevoelig

Echt, ik vind het een jeukwoord van de bovenste plank. Een modewoord waar mee in mijn ogen erg makkelijk gesmeten wordt. Alsof je, wanneer je aangeeft gevoeliger te zijn dan andere mensen, ineens bij een speciale club hoort ofzo. Alsof je bepaalde voorrechten geniet wanneer je sneller huilt dan een ander. Dat er tegen je op gekeken moet worden omdat je gevoeliger bent voor stress dan je buurman. 

Ja, ik ben gevoeliger dan de gemiddelde mens. Ik huil snel. Heb snel last van stress. Voel emoties van anderen aan. Toch weiger ik mezelf hooggevoelig te noemen. Gewoon omdat het voor mij een te beladen woord is. Ik ben gewoon erg gevoelig. Punt. 

Als ik jou hiermee een rotgevoel geef, of het gevoel dat hooggevoeligheid iets is om je voor te schamen dan spijt me dat oprecht. Dat is niet mijn bedoeling. Als jij je goed voelt om die benaming te gebruiken dan moet je dat gewoon doen. Wie ben ik om jou daarin te beletten. Hooggevoelig. Het woord dekt de lading wel, je bent gevoeliger dan anderen zoals een ander inteligenter kan zijn dan een ander. Of artistieker. Gebruik het dus gewoon lekker als jij je daar goed bij voelt.

Hooggevoeligheid dus. Wat is dat nou eigenlijk? Hoe weet je of je “het bent” Laat ik beginnen met zeggen dat ik geen expert of geleerde ben. Ik ben gewoon Sonja die er ook zelf achter is gekomen wat het inhoud. Toen ik er eenmaal over gelezen had kon ik niet ontkennen dat dit ook over mij ging. Benieuwd naar wat kenmerken? 

1. Je hebt langer nodig om bepaalde indrukken te verwerken. Sommige gebeurtenissen blijven heel lang door mijn hoofd spoken en ik kan dan maar moeilijk aan iets anders denken. Bijvoorbeeld mijn reis naar New York in 2018. Mijn vriend en ik waren daar een hele week met onze kinderen. Iedere dag drukte, de hele dag letterlijk overal geluid, iedere dag nieuwe indrukken. Omdat het zelfs in de nacht (wij zaten midden in Manhattan, om de hoek bij Times Square) rumoerig was had ik geen moment om even bij te tanken.  Na een week New York was ik uitgeput (en aan vakantie toe :-)

2. Je kan goed fantaseren. Bij mij is dat vooral duidelijk met boeken lezen. Ik “zie” vaak de gebeurtenissen voor me. Het liefst lees ik thrillers, bij een echt goed verhaal zit het zo onder mijn huid dat ik soms bang ben in mijn eigen huis (gelukkig weet ik waar het van komt en meestal lukt het me wel om die angst van me af te zetten)

3. Je voelt stemmingen van anderen aan. Als mijn vriend bijvoorbeeld thuis komt aan zijn werk kan ik aan de manier waarop hij de voordeur opent en sluit horen hoe zijn stemming is. Maar ook van collega's of klanten "voel" ik het vaak wanneer er iets aan de hand is.

4. Dingen als muziek of natuur kunnen je diep raken. Zelf heb ik met bepaalde muziek dat ik het bijvoorbeeld niet kan horen als ik op mijn werk ben omdat ik overspoeld kan raken door emoties. Maar het heeft ook een positieve uitwerking op me. Mijn collega laatst een keer Disney muziek op. Mijn humeur kon niet meer stuk!

5. Je hebt waarschijnlijk moeite met het aangeven van je grenzen, je bent meer bezig met wat een ander “nodig” heeft dan wat jij zelf op dat moment nodig hebt. Als ik uit mijn werk thuis kom zit mijn ADHD dochter  van 17 al klaar om haar verhalen van die dag op mij af te vuren. Zoals ik het omschrijf klinkt niet zo aardig, dat besef ik me heel goed. Toch voélt het wel zo omdat ik op dat moment eigenlijk alleen maar even stilte wil. Het lukt mij dan vaak niet om aan te geven dat ze even moet wachten met haar verhaal omdat ik het dan sneu vind om haar te onderbreken. Gelukkig komen we er samen altijd wel weer uit.

6. Ik durf te wedden dat je regelmatig flink last van stress of spanning hebt. Meestal om de kleinste dingen. Ik heb mijn dochter vanaf haar 7de jaar alleen opgevoed. Naast een 4 daagse werkweek en het huishouden was dit voor mij vaak een enorme uitdaging. Want ja, het liefst wilde ik ook af en toe wel op school helpen voor mijn dochter. Dit trok ik niet, dus deed ik het niet veel. Daar ging ik me schuldig over voelen en hup, daar was weer stress. 3 Jaar geleden de verhuizing van de winkel waar ik werk. Hup, stress. De buurman die een keer geen gedag zegt. Hup, stress. Je herkent het vast…

Soms is het een zegen en soms is het een vloek, om zo gevoelig te zijn. Er zijn helaas ook mensen die het niet begrijpen. Mensen die me een watje vinden wanneer ik aangeef iets niet te kunnen of te willen. Dat maakt het niet makkelijker om mijn grenzen aan te geven. Toch heb ik wel geleerd dit af en toe te doen. Als ik het namelijk niet doe, zijn de gevolgen voor mezelf, voor mijn vriend en voor mijn dochter. Op momenten dat ik overspoeld ben, ben ik namelijk niet de leukste persoon om om je heen te hebben. Met vallen en opstaan leer ik steeds een beetje beter hoe ik het beste functioneer. Met mijn 42 lentes ben ik nog steeds niet te oud om te leren!