Ik wist van het bestaan van dit park door het boek dat ik begin dit jaar las. Al was het toen nog echt een park en nu is een flink deel pretpark. In dat boek, dat zich begin 1900 afspeelde, bestond dit reuzenrad wel al. Zowel het Prater als het reuzenrad wilde ik wel zien. Het 69 meter hoge rad staat er al sinds 1897 en draait nog steeds. Zodra ik het park in liep wist ik, hier wil ik in. Maar ik heb wel hoogtevrees, dus of het een goed idee zou zijn waagde ik te betwijfelen.
Om dit kwartier durende ritje te kunnen doorstaan moest ik zeker weten dat ik in de cabine zou kunnen zitten. Als ik namelijk niet zou kunnen zitten dan zou het niks worden. Niet zitten in een bewegend object op grote hoogte betekent geheid omvallen. Letterlijk. Staan en me ergens aan vasthouden is geen optie, want dat ding beweegt en dan val ik alsnog om. Maar.... Na het gevraagd te hebben wist ik dat ik kon zitten en voor ik verder na kon denken kocht ik een kaartje. Dan kon ik me ook niet meer bedenken.
Gelukkig ging het in de rij vrij snel, voor ik het wist stapte ik de cabine in en stoof meteen op het bankje in het midden af. Zo, ik zat! Tergend langzaam kwam het rad in beweging en de eerste meters gingen nog wel. Uiteraard wilde ik foto's en filmpjes maken en dat kon ik gewoon vanaf mijn bankje doen. Toen we eenmaal over de helft waren werd ik echt beroerd. Wat had ik gedaan! Wat dacht ik nou, dat ik in mijn eentje wel even in een reuzenrad kon gaan zonder iemand die me gerust kon stellen! Dit was echt geen goed idee geweest, maar ik kon niet meer terug. Het zweet brak me uit en ik werd misselijk bij het idee dat we nog verder omhoog moesten. Af en toe stond het rad stil om nieuwe mensen binnen te laten, dat waren de minst enge momenten. Zodra het weer begon te draaien moest ik naar de grond kijken en tegen mezelf zeggen dat dat ding er niet voor niks al 126 jaar staat en dat het dus gewoon veilig is en goed gaat. Ik had mijn ademhaling nauwelijks nog onder controle en ik moest bijna huilen van angst. Paniek loerde echt om het hoekje, het ging allemaal maar net goed.
Eenmaal beneden was ik wel trots op mezelf dat ik ondanks mijn angst voor hoogtes wél mooi gegaan ben. Ik beloofde mezelf ook dat ik nooit meer zoiets stoms zou doen als alleen iets doen waarvan ik weet dat ik makkelijk in paniek had kunnen raken. Ik hoef niet alle dingen die ik eng vind aan te gaan, soms mag ik dingen die ik eng vind ook gewoon eng blijven vinden.
Na die helse rit vond ik dat ik wel een zakje Churros verdiend had. Ik had het kraampje al zien staan en ik trakteerde mezelf op die lekkernij. Terwijl ik stond te wachten, want ze werden vers voor me bereid, raakte ik even aan de praat met de dame van het kraampje. Een stortvloed aan woorden kwam eruit en ik vertelde inmiddels lachend om mijn stommiteit mijn avontuur in het reuzenrad. Mevrouw vertelde me dat ik zeker niet de enige ben die er zo uit komt en daar konden we samen hartelijk om lachen. Terwijl ik zat te kijken naar 's werelds grootste mobiele achtbaan at ik mijn gefrituurde deegslierten op en ik bedacht me dat ik ook nog wel even naar het Hundertwasserhaus kon gaan want dat lag hier in de buurt.
