Maandag 29 mei 2023
Op een mooie Pinksterdag
Goed, dat ontbijten was dus gelukt en het was tijd voor de volgende stap. Ik zou vandaag naar het Natuurhistorisch museum en de Prunksal gaan. De tweede is onderdeel van de Oostenrijkse nationale bibliotheek. Nou wist ik wel dat het Pinksteren was, maar ik had er niet bij stil gestaan dat sommige dingen dan wel eens gesloten zouden kunnen zijn. En op internet zag ik dus dat het gesloten zou zijn. Jammerdebammer maar geen probleem want ik kon makkelijk het een en ander omgooien in mijn schema. Ik besloot uiteindelijk dat ik na het museum wel zou zien wat ik zou gaan doen want ik heb alle tijd van de wereld!
Na mijn ontbijt ging ik op zoek naar de tram, want dat leek me leuker dan met de metro omdat ik dan meer zou zien. Met mijn mobiele WegwijsPiet in de hand liep ik zelfverzekerd de kant op die gewezen werd. En begon te twijfelen en draaide weer om. En keek nog eens goed op mijn navigatie en draaide toch maar weer om en uiteindelijk kwam ik bij de tramhalte. Zoals je waarschijnlijk wel weet rijden trams in twee richtingen dus moest ik eens even goed kijken welke ik nou eigenlijk moest hebben. Met het richtingsgevoel van een kapot kompas leek het me verstandig om het maar even te vragen.
Die Oostenrijkers he, die hebben gewoon vertrouwen in elkaar volgens mij. Het station kan je gewoon in, inchecken in tram en metro hoeft gewoon niet. Er schijnt wel regelmatig gecontroleerd te worden in de tram of metro, maar je kan er dus gewoon in.
Pracht en praal
Ik stapte uit bij halte Volkstheater en mijn oog viel meteen op de Volksgarten, dit betekende dat de Hofburg in de buurt moest zijn! Dat zou ik na het museum wel even uit gaan zoeken. Vervolgens viel mijn oog op een wel heel statig gebouw, daar wilde ik het mijne van weten en dus liep ik er even heen. Het bleek het Oostenrijkse parlementsgebouw te zijn, prachtig om te zien! Maar daar kwam ik niet voor en dus ging ik op zoek naar waar ik voor kwam, het Natuurhistorisch museum. Het gebouw was al prachtig, maar toen ik eenmaal naar binnen liep kroop het kippenvel me over mijn rug. Wat een pracht en praal! Ik was zo overweldigd dat ik niet meteen wist waar ik moest beginnen dus pakte ik er maar een plattegrond bij, die ik toen ik weer weg ging netjes terug zette in het kader van de duurzaamheid.
Ik ben gek op dit soort musea, maar ze geven me ook altijd een ongemakkelijk gevoel. De hoeveelheid organismen die er staan doen me beseffen hoeveel leven er eigenlijk op onze aarde bestaat. Of bestaan hééft, want alleen al de hoeveelheid vissen, vogels, zoogdieren, amfibiën en reptielen is sinds 1970 met 69% afgenomen. En de biodiversiteit zal nog verder afnemen naarmate de aarde verder opwarmt. Het deed me verdriet om te beseffen dat er steeds meer leven zal verdwijnen en straks alleen nog maar in musea te bewonderen zal zijn, alleen dan is het dus wel dood. Ik weet dat er mensen zijn die me zwartgallig vinden in dit opzicht, en dat ik moet kijken naar wat er wel allemaal nog is, maar dat vind ik niet realistisch. De aarde warmt op en verandert op een manier die enorme impact op ons allemaal heeft. Hiervan wegkijken vind ik onverstandig en dan druk ik me nog heel netjes uit.
Maar weet je dat je realiseren dat het niet goed gaat met de wereld heel goed samen gaat met leuke dingen doen en genieten van het leven?! En dat was wat ik ook deed. Want al die mooie wezens die daar stonden deden me ook versteld staan. Want hoe bijzonder is het dat er zoveel verschillende organismen bestaan?! Hoe bijzonder is het dat al dat leven mogelijk is op onze planeet!
Het mooiste vond ik de expositie over de prehistorie, door al die voorwerpen en uitleg erover te zien kon ik het verhaal van Ayla uit de Aardkinderenserie nog beter visualiseren (het wordt denk ik tijd dat ik deze reeks nog maar een keer ga lezen!)
Sachertorte
Hofburg
Toen ik het museum uit kwam wilde ik meteen de Volksgarten die in in de ochtend al had gezien eens gaan bekijken. Ik moet eerlijk zijn dat dat me een beetje tegen viel, ik had verwacht dat het groter zou zijn. Ik had een soort St. James' park in mijn hoofd en dat was het totaal niet. En dus ging ik meteen het park ook weer uit en liep richting..... Hofburg! Heel bijzonder om dat nu in het echt te zien, ik ken het alleen maar uit de series over Sisi. Ook nu was ik verwonderd over de pracht en praal en de grootsheid van het paleis en het gigántische beeld dat ervoor staat.
Omdat ik wist dat de Prunksal hier in de buurt moest zijn, liep ik toch even heen om te kijken of het misschien toch open zou zijn en ik had mazzel! Eigenlijk dubbel mazzel, want ook nu kwamen de beren die ik meestal op mijn pad zie goed van pas. Ik had namelijk mijn uitgeprinte toegangskaart niet mee omdat het gesloten zou zijn. Maar omdat ik bang was dat ik het kwijt zou raken had ik die toegangskaart ook in mijn Dropbox op mijn telefoon waardoor ik tóch het museum in kon. Dit is de tweede keer in twee dagen dat ik tot de ontdekking kom dat het eigenlijk helemaal niet gek is om af en toe een beer op je pad te zien. Zolang het een klein Maleis beertje is en niet een gigantisch Kodiakbeer is er niks aan de hand. Vanaf nu leg ik me er dus gewoon bij neer dat die dieren nu eenmaal zo af en toe mijn pad kruizen.
Twijfels en overprikkeling
Toen ik weer op weg ging kwam ik langs het Sisimuseum en ik twijfelde even of ik het niet toch moest doen. Maar met enorme hoeveelheden servies die ik in een YouTube filmpje had gezien in mijn achterhoofd besloot ik toch om het niet te doen. Die jurken en kamers lijken me prachtig maar zijn voor mijn gevoel maar een klein deel van wat je te zien krijgt. Dat al dat servies boeit me niet zo en dus liep ik er voor nu nog maar even voorbij, als ik het toch zou willen kan het later in de week nog wat ik heb alle tijd van de wereld.
Inmiddels had ik wel weer trek gekregen en ik wist even niet wat ik zou gaan doen. Ik zag een leuk koffiehuisje waar ik neerstreek om even wat te eten en te drinken. Ondertussen had ik gezien dat mijn telefoon al aardig leeg aan het raken was dus die sloot ik aan op mijn powerbank. Helaas pindakaas, het snoertje dat erbij zit is niet goed waardoor mijn telefoon niet opgeladen kon worden. Zonder telefoon heb ik geen OV kaart, kan ik geen foto's maken en kan ik de weg in de stad niet zoeken. Omdat ik eigenlijk ook best wel moe was en overprikkeld aan het raken was leek het me verstandig om even naar mijn hotel te gaan om mijn telefoon en mezelf even op de laden. Dat bleek achteraf een fantastisch idee want ik was weer helemaal fris na een uurtje zonder prikkels.
Ein prosit!
Gewapend met mijn elektronische wegvoorzegger ging ik op weg naar het metrostation om bij de Stephansdom weer uit te stappen. Ik ben ik de kathedraal geweest maar heb er niet heel veel kunnen zien. Om meer te zien moest ik flink in de buidel tasten en nou mag mijn vakantie wat kosten, ik heb er immers hard genoeg voor gewerkt, maar in dit geval had ik het er niet voor over. Ik liep dus een rondje om de kathedraal, zag een bordje dat me naar het Mozarthaus wees (ik denk dat ik dáár toch maar wel heen ga, het was nu helaas gesloten) en kwam een restaurantje tegen waar ze Oostenrijkse kost serveerden. Na een dag lang de toerist uithangen vond ik dat het wel tijd was voor een warme maaltijd, dus streek ik neer op het terras, zette mijn principes een keer opzij en bestelde een overheerlijke Wiener Schnitzel met kartoffelsalat en een groot glas bier. Ein prosit!
Dit was voor het eerst dat ik in mijn eentje uit eten ben geweest. Was wel wat onwennig, want wat doe je terwijl je zit te wachten op je eten? Toch was ook dit gewoon weer leuk om te doen!
Vandaag was een heerlijke, warme en zonnige dag waarbij ik weer mooie dingen heb mogen zien en beleven. Ik ken mezelf aardig goed denk ik, tijdens deze reis heb ik tot nu toe mogen leren dat mijn eigenaardigheden misschien helemaal niet zo eigenaardig zijn maar zelfs handig kunnen zijn. Mijn eigenaardigheden zijn in het verleden wel eens tegen me gebruikt waardoor ik me ervoor ging schamen. Maar het is niet aan iemand om iets te vinden van mijn eigenaardigheden, of eigenlijk mag iemand er wel wat van vinden maar ik hoef het niet te weten. Zolang niemand er last van heeft mogen ze er gewoon zijn, het kost me meer moeite om er tegen te vechten dan om ze te omarmen. Deze reis gaat niet alleen mooi, maar ook nog eens leerzaam op persoonlijk vlak zijn! Ik ben een gezegend mens,
