Dinsdag 30 mei 2023

Karlskirche

Die kerk, lieve mensen, is echt fantastisch mooi om te zien. De buitenkant is al een lust voor het oog, maar binnen weet je helemaal niet wat je ziet! Het uitzicht op het panoramadak viel een beetje tegen, het is eigenlijk niet echt hoog genoeg om mooi uitzicht te hebben, maar mooi uitzicht met bijkomende bibberbenen zou later op de dag helemaal goed komen!

Schloss Belvedere en Cafe Central

Na Karlskirche besloot ik om de tuinen van Schloss Belvedere te gaan bekijken, ik was daar toch in de buurt. Omdat ik toch nog wel een beetje moe was van afgelopen nacht besloot ik een stukje met de tram te gaan, ik vond dat dat wel een keertje mocht. Ik liep het terrein van Belvedere op en kwam eerst aan de achterkant uit. Dit zag er al mooi uit maar verbleekte bij de voorkant en alles wat daarvoor lag. Wat een prachtig gebouw en wat een enorme tuin! Heuveltje af, dat ook nog! Aardig wat foto's gemaakt, het is alleen wel een dingetje om leuke vakantiekiekjes met jezelf erop te verkrijgen wanneer je alleen op vakantie bent. Gelukkig ben ik niet op mijn mondje gevallen, ik vroeg gewoon een willekeurige bezoeker of zij even een foto van mij wilde maken. In mijn gutste Deutsch natürlich. De vraag die kwam zou ik later nog een keer horen: "Kommen Sie aus die Niederlande?" Blijkbaar is het heel duidelijk waar ik vandaan kom zodra ik mijn mond open trek. Bij Cafe Central raakte ik met een echtpaar aan de praat die dezelfde vraag aan me stelden.

Nu ik het toch over Cafe Central heb... Ik had gehoord en gelezen dat wanneer je in Wenen bent je echt Kaiserschmarrn moet eten. Aangezien dat op de kaart stond bij dit beroemde koffiehuis bestelde ik dat. Al snel kwam de ober met een dampende Wiener melange en een bord vol zoetigheid waarvan ik bang was dat ik het niet op zou krijgen. En dat klopte. Het is zo zoet en zo machtig dat ik op een gegeven moment misselijk dreigde te worden en helaas moest ik de helft dus laten staan. Zonde in het kader van de voedselverspilling, maar ik had het in ieder geval geproefd. Terwijl ik daar zat te genieten van alle pracht om me heen pakte ik mijn reisgids er nog maar eens bij, want wat zou ik nou eens gaan doen?!

Haus des Meeres

Voor vanmiddag had ik niks gepland en dus kon ik heerlijk bedenken wat ik wilde gaan doen. Ik twijfelde tussen tóch weer het Sisimuseum en Haus des Meeres. Eigenlijk liep ik gewoon vast, want allebei had ik niet gepland maar wel in gedachten. Beiden leken me, als ik toch tijd over heb, wel leuk om te doen. Ik kan altijd zo slecht kiezen! Normaal gesproken heb ik wel iemand met wie ik in zo'n geval kan overleggen om de keuze wat makkelijker te maken maar nu moest ik het dus echt helemaal zelf doen. Omdat ik donderdag naar Schönbrunn ga en daar ook keizerlijke kamers ga zien besloot ik uiteindelijk om dan nu naar Haus de Meeres te gaan.

Eerst maar eens mijn E.W.V erbij pakken, ik zou toch niet weten hoe ik de weg moest vinden zonder mijn telefoon hoor! Alleen er is iets mee, op een of andere manier loop ik altijd net niet helemaal goed. Er gebeuren een paar dingen tegelijk, iets met pijlen en stippen, waardoor ik soms helemaal gedesorienteerd ben. Meestal ga ik maar gewoon lopen en zie ik wel of het object waar ik heen wil in de buurt komt. Dat richtingsgevoel van mij is echt om te huilen trouwens hoor, dat bots ook wel met wat mijn telefoon zegt. Als ik er echt niet uit kom dan vraag ik het wel weer. Uiteindelijk lukte het me toch om bij Haus des Meeres aan te komen.

Dit is een heel bijzonder zeeaquarium/dierentuin, het zit namelijk in een 11 verdiepingen tellende toren. Iedere verdieping heeft zijn eigen dieren. Als je van dierentuinen en aquaria houdt en in Wenen bent is dit wel een aanrader. Persoonlijk had ik bij het zien van de eerste vissen al een beetje spijt, want eigenlijk vind ik het wel zielig dat dieren in een hele kleine leefruimte verblijven.

Ik dacht dat ik hier wel mee om kon gaan, maar ik realiseerde me daar in dat ik eigenlijk bezig was met bewijzen aan weet ik veel wie dat ik heus niet extreem ben. Dat ik heus wel kan kiezen om geen dieren te eten en tegelijk dierenparken leuk kan vinden. Maar eigenlijk vind ik dierenparken niet meer leuk, ik vind het zielig om dieren in een onnatuurlijk kleine ruimte te zien leven. En zelf vind ik daar niet zoveel extreems aan en het zou me niet moeten deren dat er mensen zijn die dit wel extreem vinden. En voordat ik hiermee iemand tegen de haren in strijk, dit wil niet zeggen dat jij niet naar dierentuinen of aquaria mag gaan. Voor mij was dit in ieder geval de laatste keer dat ik een dierenpark bezocht.

Omdat ik toch in de buurt was liep ik na Haus des Meeres meteen maar even naar de Naschmarkt. Eens kijken of ik iets te nassen kon vinden als avondeten. De Naschmarkt lijkt wel een beetje op de Bazaar in Beverwijk alleen dan kleiner. Ik vond het wel leuk om overheen te lopen maar mijn eten zou ik ergens anders halen omdat ik de keuze had om óf daar te eten en daar was het te vroeg voor, óf ingredienten mee te nemen om te koken wat niet kan in een hotel. Markt weer af en op zoek naar een metrostation waar ik U1 naar mijn hotel kon nemen. Wederom bonje met mijn wegvoorzegger die me een rondje liet lopen maar uiteindelijk vond ik er een. In het hotel restaurant lekker even een hapje eten en gauw naar boven om me op te frissen en om te kleden voor vanavond!

Vivaldi's Vier Jaargetijden

Ik weet niet eens waar ik moet beginnen! Zodra ik zag dat ik de mogelijkheid had om een uitvoering van Vivaldi's Vier Jaargetijden bij kon wonen aarzelde ik geen moment en bestelde ik een kaart. Een van mijn wensen was om eens een klassiek concert te bezoeken, maar ja, alleen. Ik doe nog niet zo gek lang veel alleen en die wens was wel een beetje naar de achtergrond verdwenen. Tot ik dus zag dat ik hier heen kon, en een klassiek concert in Wenen dat leek me wel een geweldige ervaring. En vanavond was het dus zo ver. Uiteraard liep ik eerst verkeerd. Ik was wel bij het juiste metrostation uitgestapt, die heeft alleen een miljoen miljard uitgangen. Wist ik veel. Maar uiteindelijk kwam ik op de juiste plek aan en kon ik gaan zitten op de tweede rij zodat ik een geweldig uitzicht had.

Toen het eenmaal begon kroop kippenvel meteen over mijn hele lijf. Het orkest bestond uit 5 heren op contrabas, cello, altviool  en viool. Naast de heren waren er ook 4 dames, drie op de viool en een op de klavecimbel. Van al deze muzikanten waren er 3 heren die speelden alsof hun leven er van afhing. De hoofdviolist (noem je dat zo!?) vertelde het verhaal met zijn viool, zijn gezicht en zijn lichaam. Hij ging er helemaal in op, het was echt fantástisch om te zien. Hij sprong op, zakte door de knieën, werd klein en vervolgens weer reusachtig. Violist en instrument werden een en vertelden een verhaal. Wat heb ik genoten en wat was dit een bijzondere ervaring.

Eenmaal buiten was ik trouwens ook blij verrast. In Nederland voel ik me meestal niet veilig in het donker op straat als vrouw alleen. Ik zag er dus best tegenop om in het donker in een vreemde stad over straat te moeten. Toen ik buiten kwam was het plein voor de kerk een en al gezelligheid. Jong en oud hingen door elkaar rond op het plein. Jongeren luisterden muziek en maakten plezier, iets minder jongeren en ouderen zaten rustig op een bankje of de rand van de (helaas lege) fontein. Op weg naar de tramhalte heb ik nergens vervelende hangjeugd of andere mensen die overlast veroorzaken gezien. Bij de tramhalte was het leuk en sociaal en in de tram was alles ook normaal. Het plein voor het hauptbahnhof was leeg, nergens groepjes waar ik bij op mijn hoede zou moeten zijn. Ik voelde me veilig en als een vis in het water.

Vandaag was een heerlijke dag met een fantastisch einde. Ik regelde dat het kloppende geluid in mijn kamer opgelost zou worden, gaf een dakloze te eten, vergat mijn sleutelkaart uit mijn kamer te nemen maar maakte me daar niet druk om. Ik ging nog een keer alleen uit eten en voelde me veilig in het donker. Ik huilde bij de prachtige muziek van Vivaldi en lachte breeduit bij de eerste noten van mijn eerste klassieke concert. Mijn reis naar Wenen is tot nu toe alles wat ik er van verwacht, ik ben een gelukkig mens!