Blog Layout

Donderdag 1 juni 2023

Ik heb echt weer mazzel gehad hoor! Voor vandaag stond Schönbrunn op het programma en ik ben even na negen uur het hotel uitgelopen om met de U1 en U4 op de plek van bestemming te komen. Toen ik het terrein opliep viel mijn mond open van verbazing, wat een enorm terrein!  Dat zou binnen nog wat worden, ik verwachtte er een hoop van.


Rechts van me zag ik een info kraampje staan waar ik even heen liep om te vragen waar de ingang was. Een vriendelijke meneer bekeek mijn ticket en vertelde me waar ik heen moest maar dat ik nog wel even moest wachten omdat mijn tijdslot van 10.30 tot 10.45 was.


Huh?! Tijdslot?!


Was ik dus gewoon helemaal vergeten! Ik had eigenlijk uit zullen slapen omdat mijn energie echt wel op begint te raken, maar ik was op tijd wakker en kon de slaap niet meer vatten. Zou ik wel uitgeslapen hebben dan was ik dus te laat geweest en had ik pech gehad. 


Ik moest dus nog even een kwartiertje wachten en toen kon ik naar binnen. Helaas werd ik meteen geconfronteerd met een bordje dat er binnen geen foto's gemaakt mogen worden, dus ik kan jullie helaas niet laten zien hoe mooi het er was. Ik viel van de ene verbazing in de andere. Van de slaapkamer van Frans Josef en Sisi naar de gigantische balzaal en via de slaapkamer van Maria Theresa naar de Miljoenenkamer. Pracht en praal alom! 


Na even ruim een half uur stond ik weer buiten en kon ik de tuinen gaan bekijken. 

Taart en koffie!

Maar niet voordat ik even gezeten had, want mijn rug voelt door het slenteren aan alsof deze gekneust is. Vandaag zou ik sowieso wat meer zitten om mijn rug wat te ontzien, anders komt er van mijn laatste 2 dagen niet zoveel meer terecht. In mijn ooghoek zag ik een gezellig terrasje, en daar hou ik van. Ik zag ook dat ze taartjes hebben, hou ik ook van! Hier zou ik dus gaan zitten en ik bestelde een heerlijke Esterházytorte met een eischocochino. Echt heel naar allemaal, dit gun ik mijn ergste vijand niet.


Na even gezeten te hebben ging ik de tuinen bekijken en omdat ik een Classicpass had genomen mocht ik ook Privy garden en de orangerie bekijken. Ik dacht hiermee alles gezien te hebben, maar mijn mond viel open van verbazing toen ik dacht richting uitgang te lopen. En toen ik het zag wist ik ook wel weer dat er meer te zien viel dan wat ik tot dan toe gezien had (ja mensen, de vermoeidheid begint echt toe te slaan) Ik kwam uit op het plein aan de achterkant van het paleis en toen ik naar links keek zag ik de Gloriette! Wat een pracht! En wat een hoogte! Ik checkte even mijn energielevel en vroeg me af of ik het zou redden om helemaal naar boven te lopen, in de fikkende zon bovendien. Twijfel sloeg toe, deed ik er verstandig aan om over mijn grenzen te gaan? Ik liep dus nog eerst maar even naar de Neptunusfontein waar een gezellige Australische me zag emmeren om een leuke selfie te maken en aanbood om even een foto van me te nemen. Na een leuk gesprek liep ik richting de eerste meters van het pad naar boven, ik zou het gewoon gaan doen en wel zien hoever ik zou komen

Wel op blijven letten, Son!

En ik kwam boven! Hijgend en puffend, want 31 graden in de fikkende zon, maar ik kwam boven. En mijn inspanning werd beloond want het uitzicht was echt fenomenaal en ik heb hier dus ook even lekker een tijdje alleen maar gezeten om te genieten van het uitzicht. Na een tijdje was het wel weer mooi geweest en liep ik weer naar beneden, dat ging gelukkig een stuk makkelijker. En ik vond het eigenlijk ook wel welletjes daar op het overweldigende Schönbrunn, tijd om maar even terug te gaan naar mijn hotel om even bij te tanken zodat ik later op de middag nog wat leuks kon gaan doen. Ik liep terug naar de metro en deze kwam net aanrijden dus sprong ik er meteen in. Zonder te kijken of ik eigenlijk wel goed zat. Je raadt het al....

Dus maar weer terug naar waar ik vandaan kwam en opnieuw proberen om in mijn hotel terecht te komen. Het verbaasde me wel hoe rustig ik hier onder bleef. Uiteindelijk kwam ik terug in het hotel waar ik echt even lekker bij kon tanken. Alles doet inmiddels pijn, lange stukken lopen lukt niet meer want mijn rug doet echt behoorlijk pijn. Maar wat rust doet wonderen, na anderhalf uur kon ik er weer tegenaan. Omdat ik alles wat ik echt het aller liefste wilde doen al had gedaan heb ik nu tijd over voor dingen die ik ook wel wilde maar waarvan ik dacht dat ik er niet aan toe zou komen. Het Mozarthaus stond bijvoorbeeld op mijn reservelijst en daar ben ik dan ook heen geweest. Heel bijzonder om rond te lopen in het huis waar deze geweldige componist heeft gewoond en geweldig om door hem geschreven stukken muziek op papier te zien! Ik ben blij dat ik hier toch heen ben gegaan.

Blij verrast!

Hierna ging ik maar gewoon aan de wandel. Ik was nu in een stuk stad met heel veel winkels en eetgelegenheden en hier heb ik een tijdje rondgelopen (en af en toe gezeten, want mijn rug....) Wetend dat hier de Pestzuil ergens in de buurt moest staan liep ik rond tot dat ik hem vond. Pestzuilen komen vooral voor in katholieke streken in Beieren, Oostenrijk en Tsjechië en herinneren aan de tijd van de Pest. Keizer Leopold I beloofde tijdens de laatste pestepidemie een zuil te bouwen zodra de epidemie voorbij was. Uiteindelijk kwam de zuil er in 1693. Ook dit vond ik weer heel bijzonder om te hebben gezien.


Na een tijdje rondgelopen te hebben liep ik ineens tegen een kerk aan die ik ook in mijn reisgids had zien staan maar niet per se hoefde te zien. Nu ik er toch was ging ik er uiteraard wel even naar binnen en dat werd een bijzondere ervaring omdat er net een dienst bezig was. Geen idee wat er allemaal gezegd werd, maar toen de priester (ik denk dat het een priester was) klaar was en het orgel begon te spelen kroop kippenvel over mijn hele lijf. En ik heb niet eens wat met orgelmuziek.


Inmiddels begon ik wel trek te krijgen dus liep ik weer verder. Ineens stond ik in een straatje waar de Esterházykeller werd aangegeven! Die tip kreeg ik online van iemand om daar te gaan eten. Had ik niet speciaal gepland, maar ik was er nu toch dus liep ik er heen. Helaas zaten ze al helemaal vol dus ging ik verder en ik kwam bij een Weense beisl terecht. Twee vlotte kerels stonden voor de deur en wezen me mijn tafel. Een vroeg me wat ik wilde drinken en toen ik zei dat ik wel een biertje lustte vroeg hij of ik een grote bier wilde. Nou, die van maandag was me even te groot dus nu nam ik maar een kleine, ik vertelde dat ik na een grote bier waarschijnlijk op mijn handen het terras zou verlaten waarop hij lachend antwoordde:


"Na ja, das ist ganz normal in Wien"


Toch hield ik het maar op een klein biertje, en die vond ik evengoed al flink! Heerlijk gegeten en gedronken maar ik werd wel een beetje afgeleid van harde muziek ergens in de buurt. Nadat ik had afgerekend ging ik eens kijken waar dat nou vandaan kwam en zag al snel dat het om een bierfeest ging. Leek me leuk dus ging ik er ook gewoon maar even heen. Onder het genot van een biertje (was ik even blij dat ik net toch maar een kleine had genomen!) genoot ik van de muziek en de sfeer.

Morgen de laatste dag

Terwijl ik vanaf het bierfeest op zoek ging naar een tram of metro om weer naar mijn hotel te gaan kwam ineens het besef dat morgen mijn laatste dag alweer is. Ik vind dat zo jammer, ik heb het hier zo vreselijk naar mijn zin! Even geen zorgen om school of stress vanwege de enorme werkdruk maar gewoon genieten van al het mooie in het leven. Ik denk dat ik wel weer even een goede reset heb gehad om weer even voort te kunnen, ik zal alleen voor mezelf een manier moeten vinden om school, werk en prive in balans te houden en ik weet nog even niet hoe ik dat moet gaan doen. Maar dat is dus niet iets om me nu al mee bezig te houden want nu ben ik nog in Wenen en ik heb nog een heerlijke dag voor de boeg!

Make the world great again

door Sonja • 6 november 2024
Waar ik al bang voor was werd vanmorgen werkelijkheid, Amerika heeft wederom gekozen voor iemand die met mooie praatjes weer genoeg Amerikanen wijs heeft weten te maken dat hij echt het beste voor heeft met zijn land, en zelfs met de wereld. Onze wereld is weer een stukje onveiliger geworden.

Samen huilen

door Sonja • 5 november 2024
Wanneer Diamante van Zucchero door de boxen klinkt, zie ik het gebeuren. Tranen wellen op in haar ogen en wanneer ik vraag waarom ze huilt sluit ze haar ogen waardoor opgewelde tranen gedwongen worden om de ruimte op te zoeken en over Gea’s wangen naar beneden rollen. “Mijn vader en moeder” komt er voorzichtig uit. “Waar zijn mijn vader en moeder? Ik zie ze nooit meer.”

Een plekje in de hemel

door Sonja • 26 oktober 2024
Liggend in bed, het is pas half negen in de ochtend, dringen de tranen zich aan hem op. Steeds wanneer hij opnieuw begint te huilen slaat hij onmiddellijk zijn handen voor zijn gezicht en ogen. Alsof hij wil zorgen dat ik zijn tranen niet zie. Maar ik zie ze wel. Ik besluit even bij hem te blijven en zorg te bieden in de vorm van een luisterend oor, want dat is minstens zo belangrijk als het helpen met wassen en aankleden.
Share by: