Het is herfst. Ik ben 42 jaar en pak mijn fiets, het is weer tijd om naar mijn werk te gaan. Vochtig en koud is het buiten, piepkleine druppeltjes hechten zich in mijn haar en voorzien mijn bril van een wazig laagje vochtigheid. Terwijl ik mijn fiets uit de schuur rijd valt mijn oog op mijn grootste angst. Boven de struiken, in een web dat net als mijn haar allemaal kleine druppeltjes draagt, zit een akelig bruin beest met een hele dikke kont met daarop een wit kruis. Jawel, een kruisspin.

Het is herfst en ik ben een jaar of 9. Ik word wakker en het liefst kruip ik nog even onder mijn deken weg. Straks moet ik weer naar school, en ik weet dat me weer een dag vol pesterijen te wachten staat. Daar heb ik helemaal geen zin in, het maakt me verdrietig. Ik begrijp er namelijk niks van dat mijn klasgenoten altijd zo gemeen doen. Wat is er mis met mij dat ik het verdien om zo behandeld te worden? Helaas is van blijven liggen geen sprake, mijn mam blijft net zo vaak bij me komen om te zeggen dat het tijd is om op te staan tot ik dat uiteindelijk ook gewoon maar doe. Wassen, haren kammen, kleren aan en hup naar beneden om een broodje te eten. De tijd tikt voorbij en bij iedere minuut die voorbij gaat voel ik meer en meer zenuwen. Wéér een dag treiterijen, wéér een dag buitengesloten en uitgelachen worden. Ik hoop iedere dag weer dat vandaag beter zal zijn, maar iedere nieuwe dag mondt steevast uit in een teleurstelling. 

En dan komt het moment dat ik toch mijn jas aan moet trekken en naar school moet gaan. Ik probeer te treuzelen, maar mijn mam zorgt er altijd voor dat ik netjes optijd de deur uit ga zodat ik niet te laat kom. Slenterend en met bonkend hart loop ik de straat uit, in de hoop dat de pesters me niet al aan het einde van de straat staan op te wachten. Zo heb ik ieder geval nog een paar minuutjes uitstel van wat ongetwijfeld komen gaat. Als ik mijn straat uitloop en links met de bocht mee ga, zie ik ze al staan: de aanstichters van de ellende die ik dagelijks voor mijn kiezen krijg. Ik zie ze smiespelen, mijn kant op kijken, wijzen en lachen. Wat er gaat komen vandaag kan dus bij voorbaat al niet veel goeds zijn.

Wanneer het zebrapad voor mijn school oversteek begint de ellende. Een paar jongens en meiden komen achter me aan lopen en zeggen tegen elkaar, maar op een manier dat ik het wel moét horen, dat ze spinnen hebben gevangen. Ik hoor ze aan elkaar vragen of ze ze in mijn nek zullen gooien en ik schrik hier zo van dat ik meteen begin te rennen. Huilend van angst, ik ben zó bang voor spinnen, probeer ik zo snel mogelijk bij de deur van school te komen, al weet ik wel dat dat me geen bescherming bied want die deur is nog niet open. Maar het maakt ook allemaal niet uit, voor ik het weet voel ik hoe een van mijn klasgenoten de capuchon van mijn jas grijpt en voor ik het weet heb ik een aantal spinnen in mijn haar en in mijn nek. Gillend probeer ik weg te komen, ik sla wild om me heen terwijl de spinnenterroristen luid gillend en lachend staan toe te kijken. Ondanks mijn angst om die beesten tegen mijn handen te voelen veeg ik met mijn handen over mijn hoofd, ik voel een dikke stevige spinnenkont tegen mijn handen en begin nog harder te huilen en te gillen. 

Uiteindelijk heb ik het idee dat de achtpotigen nu wel van me af zullen zijn en bedaar ik wat. De spinnengooiers zijn inmiddels afgedropen want de schooldeur is open en we mogen naar binnen. Ik wacht tot alle ellendelingen naar binnen zijn en loop vervolgens ook maar met dikke ogen van het huilen naar binnen. Binnen, waar het relatief veilig is. Waar ik “slechts” te maken heb met uitlachen, buiten sluiten en andere pesterijen, maar waar in ieder geval geen spinnen aan te pas komen. Een paar uurtjes althans, want als ik tussen de middag thuis gegeten heb moet ik weer terug. En ik weet wat me dan te wachten staat. En de rest van de herfstige dagen dat ik naar school moet….

Tot op de dag van vandaag heb ik een afkeer van spinnen, al is het in de loop der jaren wel iets beter geworden. Toen ik in mijn twintigjes was werd ik letterlijk lichamelijk beroerd bij het zien van een spin. De afkeer was zo groot dat ik er letterlijk bijna van moest overgeven als ik er een zag met een formaat kruisspin of groter. Ik ben zelfs een keer bijna flauw gevallen toen de vader van mijn dochter een keer een groot zwart exemplaar had gedood en deze in een wc papiertje gevouwen naar de vuilnisbak zou brengen. Toen hij langs me liep ging werd het me letterlijk zwart voor ogen en viel ik bijna flauw. Die grote eight legged freaks kan ik nog steeds niet handelen, als ik er zo een in huis heb en er is verder niemand thuis dan heb ik echt een hele grote uitdaging. De herfst dat de spinnenterreur plaats vond is inmiddels 34 jaar geleden en nog steeds heeft wat er toen is gebeurd invloed op mijn leven. Ik heb de pesters die 12 jaar van mijn leven tot een hel gemaakt hebben, vergeven. Maar vergeten zal me denk ik wel nooit lukken.

Tot slot wil ik nog wel graag kwijt dat ik gewoon een gelukkig mens ben. Ik heb een leuk leven en voor mij is bijna iedere dag een feestje.  Toch heeft het feit dat ik 12 jaar lang dagelijks gepest werd mij wel gemaakt tot wie ik ben. Ik was pas in de veertig toen ik leerde tróts te zijn op wie ik ben er waar ik voor sta.