Podcasts. Eigenlijk heb ik er helemaal geen geduld voor en vind ik het zonde van mijn tijd. Ik ben namelijk niet in staat om 2 dingen tegelijk te doen en bij beiden mijn aandacht te houden. Lezen en een podcast? Ik hoor een deel en een deel van wat ik lees dringt tot me door waardoor er een woordensoep in mijn hoofd ontstaat. Mijn brein probeert van de woorden die door mijn ogen en oren binnen komen een samenhangend verhaal te maken, je kan je waarschijnlijk wel voorstellen dat het op zo’n moment een grote chaos in mijn hoofd is. En als ik chaos in mijn hoofd heb dan blokkeer ik en kan ik niks meer.
Schrijven en een podcast? Wanneer ik schrijf vloeien de woorden uit mijn hoofd via mijn armen naar mijn vingers, die de toetsen van het toetsenbord in razend tempo in drukken om op die manier mijn gedachtes geordend op het beeldscherm te krijgen. Als ik dit doe met muziek op dan blokkeer ik en krijg ik geen letter uit mijn vingers.
Het enige waarbij ik een podcast kan luisteren is tijdens het doen van huishoudelijke klusjes, maar omdat ik vrij klein woon en iedere dag een beetje doe ben ik daar altijd snel mee klaar. Als ik dus een podcast wil luisteren moet ik er voor gaan zitten en verder niks doen. En hoewel de meeste mensen van mij de indruk hebben dat ik een heel rustig persoon ben klopt dit niet helemaal. Stil zitten en niks doen is namelijk niet mijn sterkste kant, en een podcast luisteren lukt mij dus ook niet. Oja, en als ik er voor het slapen gaan een op zet ben ik meestal zo vertrokken.
Toch vind ik zo af en toe een pareltje waarvoor ik moeite wil doen om een manier te vinden om het te luisteren. Ludo Ansems maakte voor zijn podcast reeks “Beter anders” 3 afleveringen waarbij hij in gesprek ging met 3 rebellen van Extinction Rebellion. Op basis van sommige acties had Ludo een militant beeld van deze actiegroep, die wereldwijd opereert. In plaats van op afstand een mening te vormen besloot hij in gesprek te gaan met 3 rebellen. 2 Van de 3 afleveringen heb ik gehoord en ik moet eerlijk bekennen dat ik er even van moet bijkomen.
Vooral de tweede aflevering vond ik heel erg ontroerend, bemoedigend en hoopgevend, en dat kwam hoofdzakelijk door een stukje waarbij Nick Matulessy vertelde dat hij bij een van de A12 blokkades boven de tunnelbak stond. Ludo vraag hem wat hij dacht toen de eerste personen van de stoet rebellen, waarvan een persoon in een rolstoel, de tunnel uit kwam. Nick valt, overmand door emoties, een paar seconden stil en vertelt met dikke keel dat hij op dat moment wist dat het zou gaan lukken. Verderop in de podcast legt hij uit wat hij hiermee bedoelt, namelijk dat de groep die een einde wil maken aan fossiele subsidies alleen maar zal groeien en geen “nee” als antwoord zal accepteren. “Al moeten we 100x terug komen, die subsidie gaat eraf”
Terwijl ik aan het stofzuigen was liepen de tranen over mijn wangen. De afgelopen tijd lukt het me niet zo goed om nog positief te zijn als het gaat over klimaatverandering, ik ben echt heel erg bang dat we te laat zijn. Tegen de tijd dat de massa er aan toe is om te veranderen, er klaar voor is om niet meer te stemmen voor groei maar voor groen, denk ik dat het te laat is.
Maar deze podcast, en met name dit stukje, gaf me weer even hoop. Hoop dat er tóch genoeg mensen zijn die de noodzaak van systeemverandering zien. Hoop dat de groep die uit hun comfortzone durft te stappen en op te staan tegen het vervuilende en vernietigende beleid van de overheid en grote bedrijven alleen maar verder en verder zal groeien. Hoop dat mensen gaan beseffen dat actievoeren ook op niét burgerlijk ongehoorzame manieren kan en dit ook gaan doen.
