Neem contact op

555-555-5555

mymail@mailservice.com

Aan alle mooie dingen komt een einde

Na een heerlijke week in een prachtige stad was het zaterdag echt tijd om afscheid te nemen. En dat viel me zwaarder dan ik dacht. De mensen zijn daar zo vriendelijk en alles is zo netjes en opgeruimd. Het is voor mij een hele andere wereld vergeleken met Nederland waar iedereen toch wat harder tegen elkaar is, soms op het respectloze af. De lieve en zachte vriendelijkheid van deze heerlijke stad ga ik echt heel erg missen!

Maar goed, aan alle goede dingen komt een einde en dus stapte ik om acht uur het hotel uit en haalde voor de laatste keer broodjes bij de Billa om de hoek. Broodjes die ik onderweg op zou eten, ontbijten zou ik op het station nog even doen. Voor de zekerheid toch nog even naar de informatiebalie, ik wilde niet nog een keer zo'n onaangename verrassing als vorige week, en zij verzekerden me dat alles klopt met wat ik in mijn papieren heb staan.

Om 9.13 rolde mijn trein het station uit en een gevoel van heimwee nam meteen bezit van me. Dag Wenen, bedankt voor deze heerlijke week! En voor ik het wist lieten we de stad achter ons en lag een reis die uiteindelijk 12 uur zou duren.

Net als op de heenweg heb ik genoten van de treinreis, ik vind dit zoveel rustgevender dan met het vliegtuig! In de trein heb je lekker de ruimte om te zitten zoals je wil, kan je makkelijk even opstaan om wat te lopen omdat het ruimer is, heb je geen last van kabaal van de vliegtuigmotoren en zie je ook de omgeving waar je doorheen rijdt!

Het feit dat ik lekker eersteklas reed maakte het nog prettiger, in een eersteklas coupe zit je namelijk met minder mensen en dat vind ik altijd wel prettig. Pas vanaf Frankfurt had ik wat last van luidruchtige Hollanders in de coupe. Het is misschien niet zo aardig om te zeggen, maar ik vind Hollanders vaak zo luidruchtig... Ze praten te hard, lachen te hard, hebben maling aan een heleboel en zijn gewoon erg aanwezig. Toen we vanwege een omleiding vertraging opliepen was het gebrek aan respect van een aantal van mijn landgenoten voor de trein manager tenenkrommend. Ook hier is het verschil gigantisch vergeleken met Oostenrijkers

Vertraging dus. Er was in Nederland iets aan de hand op het traject waarover we eigenlijk zouden rijden en daarom werden we omgeleid. Dat was waar mijn reis wat minder leuk werd. Ruim een uur reden we op zeer laag tempo, ik vermoed dat we achter een stoptrein zaten. Helaas werden we niet op de hoogte gehouden waarom we zo langzaam reden waardoor het uiteindelijk behoorlijk frustrerend werd, en dat was in de coupe dus ook heel duidelijk te merken. De treinmanager kreeg de wind flink van voren, en dan druk ik me nog netjes uit.

Uiteindelijk kwamen we met drie kwartier vertraging aan in Amsterdam en zat mijn vakantie erop. Gauw naar buiten want daar stonden mijn lieve meiden me op te wachten! Ze vonden het sneu als ik na die lange reis ook nog met de trein naar Heerhugowaard moest rijden en dus kwamen ze me ophalen in Amsterdam. Het was heerlijk om ze weer te zien en vast te houden! Sas handelde het hele parkeergebeuren echt op z'n Sascha's af en gillend van het lachen reden we de garage uit en Heerhugowaard tegemoet.

Ik kijk terug op een fijne, mooie, rustige, leerzame reis. Wenen was alles wat ik me er van had voorgesteld en ik heb alles kunnen doen wat ik heb willen doen, op een tempo dat ik bepaalde. Alles mocht ik zelf indelen en bepalen, of aanpassen. Alleen reizen is me uitermate goed bevallen en ik ben blij dat Europa zoveel mooie plekken heeft die met de trein te bereiken zijn. Mijn volgende reis? Het zou zo maar eens kunnen dat dat Barcelona of Kopenhagen gaat worden!

< Ouder bericht

Nieuwer bericht >

Monster onder mijn bed

door Sonja • 24 maart 2025

Er zit een monster onder mijn bed. Je denkt zeker dat ik niet helemaal lekker in mijn bovenkamer ben he? Dat ik een snuifie teveel gehad heb, of een stuk in mijn kraag. Maar ik ben zo nuchter als een babybadje en mijn psycholoog heeft me laten gaan. Ik ben bij mijn volle verstand. Er. Zit. Een. Monster. Onder. Mijn. Bed. Ik zeg het je.

Scene it

door Sonja • 12 maart 2025

Dagelijks schrijven, het valt niet altijd mee. Ik probeer het wel maar ik heb niet altijd inspiratie. Maar daar heb ik een oplossing voor, namelijk schrijf prompts. Een zeer beknopte opdracht waar ik dan mee aan de slag mag. Vandaag was de opdracht om een afbeelding te beschrijven aan de hand van mijn zintuigen. Loop je met me mee?

Moedertje, eten!

door Sonja • 1 maart 2025

Op een doodgewone vrijdagmiddag tegen etenstijd komt er bij Ada een herinnering op die aan de ene kant mooi is, maar aan de andere kant ook heel naar. In een oogwenk zie ik Ada veranderen in een jong meisje dat tijdens de tweede wereldoorlog zoveel leed heeft moeten doorstaan, om haar na ons gesprek weer terug te zien komen in het hier en nu, met een glimlach op haar gezicht.

Flashbacks

door Sonja • 19 februari 2025

Zorgen voor iemand die komt te overlijden terwijl je eigen moeder net twee maanden geleden overleden is, het is geen gemakkelijke opgave. Ik had flashbacks naar de laatste momenten van mijn moedertje en moest steeds denken aan de slechte zorg die zij heeft gekregen. Toch lukte het me om die nare ervaring om te zetten in iets positiefs, mam zou trots op me zijn.

Lientje leerde Lotje lopen

door Sonja • 12 februari 2025

Lientje leerde Lotje lopen langs de Lange Lindenlaan. Maar toen Lotje niet wou lopen liet Lientje Lotje staan. Naar het waarom konden we lange tijd alleen maar raden. Ik zocht Lientje en Lotje op en bezocht samen met deze twee jonge dames de Lange Lindenlaan die zij eens samen op en neer liepen en kwam achter de reden waarom Lotje niet wilde lopen.

A woman in a white dress is standing in a hallway.

Een liefdevolle avonddienst

door Sonja • 1 februari 2025

Saskia en Serge zongen al eens dat het de kleine dingen zijn die het doen. En ze hebben groot gelijk. Tijdens mijn laatste avonddienst beleefde ik weer een paar hartverwarmende momenten die ik graag met jullie deel. Kleine dingetjes die aan je voorbij gaan als je er niet bij stil staat dat kleine dingen soms heel veel kunnen betekenen.

Karamel zeezout chocoladetaart

door Sonja • 28 januari 2025

Ik maakte deze taart al eens eerder, maar zoals met zoveel recepten verdween deze ook steeds meer naar onder op de stapel. Mijn meiden zijn gek op taart, en deze week was er een goede gelegenheid om deze overheerlijke karamel zeezout chocoladetaart voor ze te maken. Ik paste het recept iets aan, en nu is hij nóg lekkerder!

Mopperkont

door Sonja • 22 januari 2025

Wanneer Ada voor de tweede avond op rij begint te mopperen en op die een negatieven sfeer in de huiskamer schept, besluit ik dat negeren in dit geval niet de oplossing is. Dit was mopperen waar meer achter zat en dus had ik aandacht voor een dame bij wie even niks goed, en alles stom was.

Rouw is raar

door Sonja • 18 januari 2025

Nee, rouw is niet raar. Rouwen ook niet. Rouw is wel een raar íets, vind ik. Mijn rouw begon niet pas toen mijn moeder er niet meer was, mijn rouw begon als anticiperende rouw en werd rouw toen mijn moeder er niet meer was. Ik had geen flauw idee hoeveel soorten pijn en verdriet er bij rouw komen kijken. Het is niet simpelweg verdrietig zijn, het is veel meer dan dat.

Dochter of zuster

door Sonja • 9 januari 2025

Nog niet eerder schreef ik iets dat zo persoonlijk was als dit verhaal. Warme en persoonsgerichte zorg is niet altijd vanzelfsprekend, zelfs niet wanneer iemand stervende is. Terwijl mijn moeder aan het sterven was moest ik de moeilijke beslissing nemen om uit mijn rol van dochter, en in de rol van verzorgende te stappen om dan zelf maar die warme zorg te bieden.

Make the world great again

door Sonja • 6 november 2024

Waar ik al bang voor was werd vanmorgen werkelijkheid, Amerika heeft wederom gekozen voor iemand die met mooie praatjes weer genoeg Amerikanen wijs heeft weten te maken dat hij echt het beste voor heeft met zijn land, en zelfs met de wereld. Onze wereld is weer een stukje onveiliger geworden.

Samen huilen

door Sonja • 5 november 2024

Wanneer Diamante van Zucchero door de boxen klinkt, zie ik het gebeuren. Tranen wellen op in haar ogen en wanneer ik vraag waarom ze huilt sluit ze haar ogen waardoor opgewelde tranen gedwongen worden om de ruimte op te zoeken en over Gea’s wangen naar beneden rollen. “Mijn vader en moeder” komt er voorzichtig uit. “Waar zijn mijn vader en moeder? Ik zie ze nooit meer.”