Waarom ik hier het woord zuster tussen haakjes zet heeft een reden. Op mijn werk ben ik natuurlijk gewoon Sonja, maar toch op een andere manier dan dat ik thuis Sonja ben. Iedereen heeft verschillende rollen, en ik denk dat de meesten van ons al dan niet bewust niet overal exact dezelfde persoon zijn. Ik ben als moeder denk ik een andere Sonja dan dat ik als dochter ben. Of als tante, zus, schoonzus, of dus als verzorgende.

Natuurlijk ben ik op mijn werk gewoon Sonja, maar ik draag daar wel letterlijk en figuurlijk de jas van een verzorgende. Soms ben ik wat meer Sonja, en in andere situaties ben ik wat meer verzorgende. En er zijn zelfs situaties waarbij het beter is om de rol van verzorgende de overhand te laten hebben en Sonja wat meer dan gewoonlijk naar de achtergrond te schuiven. Ik ben dan nog steeds Sonja, maar dan wat zakelijker zeg maar.

Het is in mijn werk soms nodig om meer afstand tot een zorgvrager te bewaren. Op de afdeling waar ik werk wonen allemaal mensen met een ziekte/aandoening in de hersenen. Afhankelijk van welk deel van de hersenen dat aangetast is kan een zorgvrager soms ongewenst of ongeremd gedrag gaan vertonen. Je kan je wel voorstellen dat het in zo’n geval niet handig is als je heel enthousiast en amicaal met iemand om gaat.

Als beginnend beroepsbeoefenaar vind ik dat best een pittige uitdaging! Want welke jas trek ik aan als ik bij iemand kom die bekend is met ongeremd gedrag? Die van verzorgende of die van Sonja? Of trek ik ze allebei aan, waarbij ik afgaand op het gedrag van de persoon voor me af moet wegen hoe ik reageer, als verzorgende of als Sonja? Hoeveel kan ik van mezelf meenemen naar een zorgvrager die ongeremd gedrag kan vertonen? En als een zorgvrager dan ongeremd gedrag vertoont, ligt dat dan aan de spreekwoordelijke jas die ik heb gekozen, of was het sowieso wel gebeurd? 

Ik had eerlijk gezegd ook geen idee hoe ik zou reageren als ik in zo’n situatie terecht zou komen en het verbaasde me wel een beetje dat ik vrij makkelijk mijn “verzorgende jas” aan kon trekken en duidelijk aan kon geven dat ik hier niet van gediend was, als Sonja deed het me eigenlijk niks, de zorgvrager in kwestie kan er namelijk maar weinig aan doen dat dit gebeurt vanwege de ziekte in het hoofd (wat niet wil zeggen dat het geaccepteerd wordt!)

Moeilijker vond ik het dat ik letterlijk moest in mijn rapportage moest schrijven wat er gebeurd was (want een beetje preuts ben ik wel, hahaha) en om het de dag erna tijdens de artsenvisite te bespreken, maar ook dat hoort erbij. Gelukkig heb ik hele fijne collega’s tegen wie ik dit gewoon allemaal kan zeggen. Met wie ik het er serieus over kan hebben, maar met wie ik er ook wel om kan lachen dat ik daar met een kneiter rood hoofd zat te rapporteren en te vertellen. 

En ondanks het gebeurde help ik de zorgvrager in kwestie met net zoveel liefde als iedere andere zorgvrager, want het gedrag komt voort uit een ziekte en is niet persoonlijk bedoeld.