Aan het einde van mijn tweede jaar mocht ik al katheteriseren, maar ik durfde niet. Net als bij injecteren had ik er veel moeite mee om iets in een mens te stoppen. Voor mijn gevoel kan ik als ik het niet helemaal goed doe de persoon in kwestie beschadigen en dat vind ik een heel naar idee. Ondanks de theorieles en het oefenen met katheteriseren op een pop vond ik het vreselijk spannend om iets in een mensenlichaam in te brengen. 

Na de praktijklessen zou ik onder supervisie van een gediplomeerde collega in de praktijk mogen katheteriseren, maar ik durfde niet. En  ik wilde niet. Ik vond het eng, en ik stelde het uit. Steeds als er een katheter vervangen moest worden had ik voor mezelf wel een uitvlucht, zo vond ik in de schoolvakantie bijvoorbeeld dat ik het niet hoefde te doen omdat het schoolvakantie was. Ik heb behoorlijk met mezelf geworsteld....

Maar toen kwam het moment dat de lessen weer begonnen en ik de laatste 6 maanden van mijn opleiding in ging. En in die laatste 6 maanden moét ik me deze handeling echt eigen gaan maken en de tijd van smoesjes en uitvluchten was definitief voorbij. Ik had het hier 2 weken geleden over met mijn collega en klasgenoot en zij vertelde me dat vandaag Trijnie een nieuwe katheter zou moeten krijgen, en dat het bij haar niet zo moeilijk is. Met mijn praktijkdocent besprak ik het feit dat ik er zo tegen op zag om deze handeling op een persoon uit te gaan voeren en planden we een praktijkles. Gistermiddag kreeg ik nogmaals de praktijkles voor het katheteriseren van zowel een man als een vrouw, en na die les had ik het gevoel dat ik het vandaag onder supervisie van mijn werkbegeleider wel zou kunnen.

Ik had me goed voorbereid voor vandaag. Op intranet had ik het protocol opgezocht en goed doorgelezen, ik zocht op welke maat katheter ik moest gebruiken en hoeveel vloeistof er in het ballonnetje moest. Voor ik naar mevrouw toe ging verzamelde ik naast de benodigde spullen ook een flinke dosis moed en met genoeg vertrouwen in mezelf dat ik het zou kunnen en de begeleiding die ik van mijn collega zou krijgen ging ik het appartement van onze Trijnie binnen. 

Ik maakte mijn werkblad schoon met alcohol en legde alles klaar in de volgorde waarop ik het nodig zou hebben, en iedere stap die ik nam sprak ik hardop uit. Niet alleen voor mezelf, maar ook zodat mijn collega me eventueel bij kon sturen als dat nodig zou zijn. Al die tijd had ik in mijn hoofd gezeten, had ik me druk gemaakt of ik het wel zou kunnen, was ik gespannen omdat ik niks wilde vergeten. Ik merkte dat ik stond te glimlachen, ik zat niet meer in mijn hoofd maar stond ik een appartement bij een zorgvrager bij wie ik de katheter zou gaan vervangen. Ik zou dat gaan doen omdat ik er les in heb gehad en nu samen met een collega deze handeling in het echt uit mocht gaan voeren. Dat mag ik omdat ik bijna IG-er ben, ik ben bijna klaar met mijn opleiding en deze handeling hoort bij de functie die ik over een aantal maanden heb.

Mijn lijf ontspande en mijn hoofd werd rustig, het was tijd om deze verpleegtechnische handeling uit te gaan voeren. Ik ging aan de slag, stelde vragen aan mijn collega als ik iets niet wist, vervolgde mijn handelingen en voor ik het wist zat mijn werk erop. Tot slot nog een belangrijke vraag voor onze Trijnie, vond zij dat het goed was gegaan? Toen mevrouw antwoordde dat ze vond dat het goed was gegaan haalde ik opgelucht adem. Ik was uit mijn comfortzone gestapt en deed wat moest gebeuren. 

Het plaatsen van een katheter was in mijn hoofd zo'n enorm ding! En dat geeft niks, dat is wie ik ben. Voor sommige dingen heb ik wat meer tijd nodig, dit was er een van. Ik weet dat dat bij mij zo werkt en ik weet uit ervaring dat het uiteindelijk altijd allemaal goed komt. Zo ook met deze handeling. Ik ben wel eens benieuwd hoe ik over een jaar terug kijk op mezelf in deze periode!