Voor mijn vijfde of zesde verjaardag (ik weet het niet meer precies, maar ik ieder geval zo jong dat ik de naam van het ding dat ik kreeg niet eens uit kon spreken) kreeg ik een cadeau dat ik nooit meer zal vergeten. Gekleed in mijn groene nachponnetje, want ik was net wakker, pakte ik het cadeau uit en ik was zo blij als een kind (joh!) toen ik zag wat het was. Voor mij stond mijn aller eerste platenspeler, of pick up, die ik kinderlijk BIKUT noemde, want zoals ik al zei kon ik dit woord op die jonge leeftijd nog niet uitspreken. Vanaf die dag zouden muziek en ik onafscheidelijk zijn. LP's van ABBA, singles van Tammy Wynette, het maakte me niet zoveel uit, als ik maar plaatjes kon draaien!
Jong als ik was keek ik ook graag naar Toppop, Countdown en Tros Popformule. Ik leerde de muziek van Supertramp kennen, Michael Jackson, Madonna, the Police, Queen, Bowie en noem ze allemaal maar op. In de winter disco schaatsen op het slootje in mijn buurt op de noten van Jermaine Jackson en Pia Zadora, bij mijn opa luisteren naar de melodische noten van James Last. Mijn ome Jopie die een mixtape voor me maakte met muziek van onder andere L.L Cool J, Tina Turner en Sting. Muziek en ik waren altijd dikke vrienden.
Als tiener iedere vrijdag in een tussenuur naar Discoland om het laatste Top 40 blaadje te halen die ik 's middags gebruikte om de Top 40 te volgen, uiteraard met mijn cassettedeck in de aanslag om de leukste liedjes op te nemen. Play, rec en pauze ingedrukt tot de muziek begon, pauze uit bij het horen van de eerste noten en hopen dat de DJ dit keer niét door het laatste stukje van de muziek heen zou praten.
Hitkrant en Popfoto lagen her en der in mijn slaapkamer, posters er zorgvuldig uitgehaald en opgehangen in mijn slaapkamer. Iedere week hopen dat van mijn favoriete nummer van dat moment de songtekst erin stond. Aftellen naar releasedata van c.d's van mijn favoriete boyband New Kids on the block. En als klap op de vuurpijl als 15 jarig meisje naar een concert van deze boys!
Op vrijdagavond naar Discoland om muziek uit te zoeken die ik wilde luisteren, en deze aan de balie met een koptelefoon op mijn muziekliefhebbende oortjes luisteren. Lijstjes maken met c.d's die ik wilde hebben en wanneer ik genoeg had gespaard de moeilijke keuze maken van welke c.d ik zou gaan kopen. Trots was ik op mijn c.d collectie, ieder album dat ik uitzocht en kocht betekende iets voor me, naast natuurlijk de muziek die erop stond.
Als twintiger kreeg ik de kans om bij Free Record Shop te gaan werken, een droombaan! De hele dag muziek luisteren en ontdekken, nieuwe albums als eerste horen en nog meer c.d's kunnen kopen omdat ik leuke personeelskorting kreeg (en nog thuis woonde en dus bijna geen vaste lasten had!) Zeker het eerste jaar dat ik er werkte kocht ik me helemaal gek aan albums!
Gisteravond was de release van het nieuwe album van de Rolling Stones, Hackney Diamonds. Het is weer echt genieten geblazen, maar als ik heel eerlijk ben vind ik het best jammer dat muziek nu hoofdzakelijk digitaal geluisterd wordt. Het is super handig hoor, je kan digitaal overal waar je maar wil luisteren naar je favoriete muziek.
Maar ik mis het lezen van de aankondiging van een nieuw album, het aftellen naar de releasedatum, het bezoekje aan de platenzaak om je al dan niet gereserveerde exemplaar van het nieuwste album van die ene artiest op te mogen halen. Ik mis zelfs de stempelkaart waarmee je bij iedere aankoop een stempel kreeg en daarmee 10 gulden korting kreeg op het 5de album dat je kocht. Misschien dat ik toch maar eens moet gaan kijken voor een nieuwe BIKUT zodat ik dat ultieme gevoel bij muziek weer een beetje kan laten herleven
