Ik hou zo van taarten maken! Niet dat ik er nou heel goed in ben hoor, want zo vaak doe ik het niet, maar ik vind het dus wel heel leuk om te doen. Tot groot genoegen van mijn dochter en schoondochter, die eten met liefde mijn maaksels op. Vorige week vroeg mijn dochter of ik weer eens mon chou taart wilde maken. Laat dat nou een van mijn favorieten zijn! Niet uit een pakje, en ook niet met een zandkoekjesbodem maar een overheerlijke taart met een bodem van bastognoekoekjes.
Mon chou taart
Wat gaat er in?
- 100 gram margarine
- 1 pak Bastognekoekjes
- 250 mililiter slagroom
- 100 gram suiker
- 1 zakje vanillesuiker
- 200 gram mon chou
- 1 blik aardbeien vlaaivulling
Hoe maakt u het?
Breek de Bastognekoekjes in kleine stukjes en maal ze fijn in de keukenmachine. Mocht je deze niet hebben kan je ze ook met de hand verkruimelen. Smelt in een steelpannetje de boter en draai het vuur uit zodra de boter gesmolten is. Doe de koekkruimels erbij en roer het goed door. Wanneer alle koekkruimels donker gekleurd zijn is de boter goed gemengd met de kruimels.
Bekleed de bodem van een springvorm met bakpapier en verdeel het boter/kruimelmengsel over de bodem. Druk het goed aan met de bolle kant van een lepel. Zet de springvorm in de koelkast en ga aan de slag met het mon chou mengsel.
Klop de slagroom stijf met 2 eetlepels suiker en een zakje vanillesuiker. Zodra de slagroom stevig genoeg is laat je het even staan.
Mix in een andere kom de mon chou met de rest van de suiker tot een glad geheel. Voeg de slagroom hier aan toe en klop ook dit tot een glad geheel. Verdeel het mengsel over de Bastognekoekjes bodem en strijk het glad. Zet de taart minimaal 2 uur in de koelkast, maar liever een uurtje langer.
Voor het opdienen verdeel je de vlaaivulling over de taart. Eet smakelijk!
Pesten... Het komt niet alleen bij jonge mensen voor, ook ouderen kunnen heel onaardig doen. Dementie kan zorgen voor decorumverlies en/of ongewenst gedrag. Wanneer iemand die óók dementie heeft anders doet dan "normaal" is kan dit zorgen voor pestgedrag. Aan ons dan de taak om een oplossing te bedenken.
Gelukkig had ik op safe gespeeld en een korte route uitgekozen in het Müllerthal. Een route waarbij ik mocht klimmen en klauteren over stenen en waarbij ik met handen, voeten, rooksignalen, gebarentaal en een kaart de weg mocht wijzen aan medewandelaars. Het was geweldig allemaal!
In plaats van een stedentrip naar een drukke stad, ga ik dit jaar op vakantie naar een klein resort in de heuvels van het mooie Luxemburg. Rust en natuur, het lijkt me heerlijk! In tegenstelling tot mijn reis naar Wenen in 2023 viel hier niet zoveel aan voor te bereiden, maar de voorpret was er niet minder om.