Ik hou zo van taarten maken! Niet dat ik er nou heel goed in ben hoor, want zo vaak doe ik het niet, maar ik vind het dus wel heel leuk om te doen. Tot groot genoegen van mijn dochter en schoondochter, die eten met liefde mijn maaksels op. Vorige week vroeg mijn dochter of ik weer eens mon chou taart wilde maken. Laat dat nou een van mijn favorieten zijn! Niet uit een pakje, en ook niet met een zandkoekjesbodem maar een overheerlijke taart met een bodem van bastognoekoekjes.
Neem contact op
555-555-5555
mymail@mailservice.com
Mon chou taart
Wat gaat er in?
- 100 gram margarine
- 1 pak Bastognekoekjes
- 250 mililiter slagroom
- 100 gram suiker
- 1 zakje vanillesuiker
- 200 gram mon chou
- 1 blik aardbeien vlaaivulling
Hoe maakt u het?
Breek de Bastognekoekjes in kleine stukjes en maal ze fijn in de keukenmachine. Mocht je deze niet hebben kan je ze ook met de hand verkruimelen. Smelt in een steelpannetje de boter en draai het vuur uit zodra de boter gesmolten is. Doe de koekkruimels erbij en roer het goed door. Wanneer alle koekkruimels donker gekleurd zijn is de boter goed gemengd met de kruimels.
Bekleed de bodem van een springvorm met bakpapier en verdeel het boter/kruimelmengsel over de bodem. Druk het goed aan met de bolle kant van een lepel. Zet de springvorm in de koelkast en ga aan de slag met het mon chou mengsel.
Klop de slagroom stijf met 2 eetlepels suiker en een zakje vanillesuiker. Zodra de slagroom stevig genoeg is laat je het even staan.
Mix in een andere kom de mon chou met de rest van de suiker tot een glad geheel. Voeg de slagroom hier aan toe en klop ook dit tot een glad geheel. Verdeel het mengsel over de Bastognekoekjes bodem en strijk het glad. Zet de taart minimaal 2 uur in de koelkast, maar liever een uurtje langer.
Voor het opdienen verdeel je de vlaaivulling over de taart. Eet smakelijk!
Er zit een monster onder mijn bed. Je denkt zeker dat ik niet helemaal lekker in mijn bovenkamer ben he? Dat ik een snuifie teveel gehad heb, of een stuk in mijn kraag. Maar ik ben zo nuchter als een babybadje en mijn psycholoog heeft me laten gaan. Ik ben bij mijn volle verstand. Er. Zit. Een. Monster. Onder. Mijn. Bed. Ik zeg het je.
Dagelijks schrijven, het valt niet altijd mee. Ik probeer het wel maar ik heb niet altijd inspiratie. Maar daar heb ik een oplossing voor, namelijk schrijf prompts. Een zeer beknopte opdracht waar ik dan mee aan de slag mag. Vandaag was de opdracht om een afbeelding te beschrijven aan de hand van mijn zintuigen. Loop je met me mee?
Op een doodgewone vrijdagmiddag tegen etenstijd komt er bij Ada een herinnering op die aan de ene kant mooi is, maar aan de andere kant ook heel naar. In een oogwenk zie ik Ada veranderen in een jong meisje dat tijdens de tweede wereldoorlog zoveel leed heeft moeten doorstaan, om haar na ons gesprek weer terug te zien komen in het hier en nu, met een glimlach op haar gezicht.
Zorgen voor iemand die komt te overlijden terwijl je eigen moeder net twee maanden geleden overleden is, het is geen gemakkelijke opgave. Ik had flashbacks naar de laatste momenten van mijn moedertje en moest steeds denken aan de slechte zorg die zij heeft gekregen. Toch lukte het me om die nare ervaring om te zetten in iets positiefs, mam zou trots op me zijn.
Lientje leerde Lotje lopen langs de Lange Lindenlaan. Maar toen Lotje niet wou lopen liet Lientje Lotje staan. Naar het waarom konden we lange tijd alleen maar raden. Ik zocht Lientje en Lotje op en bezocht samen met deze twee jonge dames de Lange Lindenlaan die zij eens samen op en neer liepen en kwam achter de reden waarom Lotje niet wilde lopen.
Saskia en Serge zongen al eens dat het de kleine dingen zijn die het doen. En ze hebben groot gelijk. Tijdens mijn laatste avonddienst beleefde ik weer een paar hartverwarmende momenten die ik graag met jullie deel. Kleine dingetjes die aan je voorbij gaan als je er niet bij stil staat dat kleine dingen soms heel veel kunnen betekenen.
Ik maakte deze taart al eens eerder, maar zoals met zoveel recepten verdween deze ook steeds meer naar onder op de stapel. Mijn meiden zijn gek op taart, en deze week was er een goede gelegenheid om deze overheerlijke karamel zeezout chocoladetaart voor ze te maken. Ik paste het recept iets aan, en nu is hij nóg lekkerder!
Wanneer Ada voor de tweede avond op rij begint te mopperen en op die een negatieven sfeer in de huiskamer schept, besluit ik dat negeren in dit geval niet de oplossing is. Dit was mopperen waar meer achter zat en dus had ik aandacht voor een dame bij wie even niks goed, en alles stom was.
Nee, rouw is niet raar. Rouwen ook niet. Rouw is wel een raar íets, vind ik. Mijn rouw begon niet pas toen mijn moeder er niet meer was, mijn rouw begon als anticiperende rouw en werd rouw toen mijn moeder er niet meer was. Ik had geen flauw idee hoeveel soorten pijn en verdriet er bij rouw komen kijken. Het is niet simpelweg verdrietig zijn, het is veel meer dan dat.
Nog niet eerder schreef ik iets dat zo persoonlijk was als dit verhaal. Warme en persoonsgerichte zorg is niet altijd vanzelfsprekend, zelfs niet wanneer iemand stervende is. Terwijl mijn moeder aan het sterven was moest ik de moeilijke beslissing nemen om uit mijn rol van dochter, en in de rol van verzorgende te stappen om dan zelf maar die warme zorg te bieden.
Waar ik al bang voor was werd vanmorgen werkelijkheid, Amerika heeft wederom gekozen voor iemand die met mooie praatjes weer genoeg Amerikanen wijs heeft weten te maken dat hij echt het beste voor heeft met zijn land, en zelfs met de wereld. Onze wereld is weer een stukje onveiliger geworden.
Wanneer Diamante van Zucchero door de boxen klinkt, zie ik het gebeuren. Tranen wellen op in haar ogen en wanneer ik vraag waarom ze huilt sluit ze haar ogen waardoor opgewelde tranen gedwongen worden om de ruimte op te zoeken en over Gea’s wangen naar beneden rollen. “Mijn vader en moeder” komt er voorzichtig uit. “Waar zijn mijn vader en moeder? Ik zie ze nooit meer.”