Ik hou zo van taarten maken! Niet dat ik er nou heel goed in ben hoor, want zo vaak doe ik het niet, maar ik vind het dus wel heel leuk om te doen. Tot groot genoegen van mijn dochter en schoondochter, die eten met liefde mijn maaksels op. Vorige week vroeg mijn dochter of ik weer eens mon chou taart wilde maken. Laat dat nou een van mijn favorieten zijn! Niet uit een pakje, en ook niet met een zandkoekjesbodem maar een overheerlijke taart met een bodem van bastognoekoekjes.
Blog Layout
Mon chou taart
Wat gaat er in?
- 100 gram margarine
- 1 pak Bastognekoekjes
- 250 mililiter slagroom
- 100 gram suiker
- 1 zakje vanillesuiker
- 200 gram mon chou
- 1 blik aardbeien vlaaivulling
Hoe maakt u het?
Breek de Bastognekoekjes in kleine stukjes en maal ze fijn in de keukenmachine. Mocht je deze niet hebben kan je ze ook met de hand verkruimelen. Smelt in een steelpannetje de boter en draai het vuur uit zodra de boter gesmolten is. Doe de koekkruimels erbij en roer het goed door. Wanneer alle koekkruimels donker gekleurd zijn is de boter goed gemengd met de kruimels.
Bekleed de bodem van een springvorm met bakpapier en verdeel het boter/kruimelmengsel over de bodem. Druk het goed aan met de bolle kant van een lepel. Zet de springvorm in de koelkast en ga aan de slag met het mon chou mengsel.
Klop de slagroom stijf met 2 eetlepels suiker en een zakje vanillesuiker. Zodra de slagroom stevig genoeg is laat je het even staan.
Mix in een andere kom de mon chou met de rest van de suiker tot een glad geheel. Voeg de slagroom hier aan toe en klop ook dit tot een glad geheel. Verdeel het mengsel over de Bastognekoekjes bodem en strijk het glad. Zet de taart minimaal 2 uur in de koelkast, maar liever een uurtje langer.
Voor het opdienen verdeel je de vlaaivulling over de taart. Eet smakelijk!
Waar ik al bang voor was werd vanmorgen werkelijkheid, Amerika heeft wederom gekozen voor iemand die met mooie praatjes weer genoeg Amerikanen wijs heeft weten te maken dat hij echt het beste voor heeft met zijn land, en zelfs met de wereld. Onze wereld is weer een stukje onveiliger geworden.
Wanneer Diamante van Zucchero door de boxen klinkt, zie ik het gebeuren. Tranen wellen op in haar ogen en wanneer ik vraag waarom ze huilt sluit ze haar ogen waardoor opgewelde tranen gedwongen worden om de ruimte op te zoeken en over Gea’s wangen naar beneden rollen. “Mijn vader en moeder” komt er voorzichtig uit. “Waar zijn mijn vader en moeder? Ik zie ze nooit meer.”
Liggend in bed, het is pas half negen in de ochtend, dringen de tranen zich aan hem op. Steeds wanneer hij opnieuw begint te huilen slaat hij onmiddellijk zijn handen voor zijn gezicht en ogen. Alsof hij wil zorgen dat ik zijn tranen niet zie. Maar ik zie ze wel. Ik besluit even bij hem te blijven en zorg te bieden in de vorm van een luisterend oor, want dat is minstens zo belangrijk als het helpen met wassen en aankleden.