Eindelijk was het dan zover! Gisteren ging ik mijn bed in met de verwachting dat ik wel slecht zou slapen, maar voor iemand die niet zo goed is in nieuwe en spannende dingen heb ik nog redelijk goed geslapen. Ik werd dus fit als een hoentje wakker. Vlak voor ik de deur uit ging nog even een laatste check, een dikke knuffel van de meiden en naar bedenen want taxi Slootweg stond om 5.15 al klaar. Tig keer nog even naar boven kijken om naar de meiden te zwaaien en met een grijns die eigenlijk te groot was voor mijn mond stapte ik in de auto. Op naar Amsterdam. 

We waren lekker op tijd, maar daar hou ik wel van. Je weet nooit wat er tegenzit. En het was dus maar goed dat ik rekening hou met wat beren op mijn pad, want mijn trein vertrok eerder. Niet doorgekregen van NS dus ik had echt mazzel. Voor dat moment althans, later op de dag zou het nog spannend worden. Hoe dichter we bij Amsterdam CS in de buurt kwamen hoe stiller en hoe misselijker ik werd. Waar was ik aan begonnen! Dit is toch helemaal niks voor mij om te doen! Dat klopt ook wel, maar daarom ga ik het juist doen. Na een dikke knuffel en oppeppende woorden van mijn lieve pap en mam (wat was het fijn om te horen dat ze er vertrouwen in hebben dat ik dit kan) liep ik het station in.

Toen ik om tien over zes het perron op liep kwam mijn trein al aanrijden, op het perronbord stond dat ICE 121 om 6.30 zou vertrekken. Met in mijn hoofd dat ik om 6.47 het station uit zou rijden maar wel ICE 121 had onthouden begon ik te twijfelen. Ik wilde daar niet aan toegeven dus met opgeheven hoofd (en een bonkend hart!) stapte ik de trein in. Opgelucht toen er een treinmanager langs kwam, zo kon ik het tóch nog even navragen. Ik zat gelukkig goed (heerlijk om te beseffen dat ik tegen mijn eigen twijfel in ging en dat goed had gedaan) en om 6.30 reden we Amsterdam uit.

Om 9.19 kwam ik, netjes op tijd, aan in Keulen. Dat zou een makkie worden want ik hoefde alleen maar naar de andere kant van het perron te lopen. Op het perronbord stond alleen mijn trein niet aangegeven en deze ervaren reiziger (NOT!) besloot het maar even te vragen. En toen sloeg de paniek wel een klein beetje toe, want mijn trein was al vertrokken! In plaats van 9.53 wat op mijn treinticket staat was de trein al eerder weg, volgens het nieuwe schema. 

KUT! EN NU! 

Ik vertelde de perronmeneer dat ik toch wel een beetje paniek had nu, dat dit mijn eerste keer alleen op reis was en dat ik nu niet wist wat ik moest doen. Deze vriendelijke jongeman liep een stuk met me mee en wees me waar ik heen moest. Bij de informatiebalie zouden ze me vertellen hoe nu verder. Daar stond alleen een taffes lange rij! Ik gedachten zag ik mezelf al stranden in Keulen. Mijn hart ging tekeer en ik kon wel huilen! Dit was het eerste moment dat ik me besefte dat ik tijdens deze reis echt helemaal op mezelf ben aangewezen en dat paniek me niet verder zou gaan brengen. Ik ging even aan de kant staan, ademde een paar keer diep in en uit en liep naar de informatiebalie. Hier waren ze iets minder begaan met een gestresste Hollander, ik kreeg een papier met hierop de treinen die ik zou moeten nemen en een stempel die me er van moest verzekeren dat ik in met die treinen mee mocht, want voor de 2 treinen die me nu naar Wenen zouden brengen had ik geen reservering. Ik baalde als een stekker en was even bang dat ik met mijn dure eerste klas kaartje de rest van mijn reis zittend op mijn koffer op het balkon voort zou moeten zetten. Maar het kwam goed. Want er zijn in de hele trein meestal ook plekken die niet gereserveerd zijn, en daar kon ik plaats nemen. Eind goed al goed. En het werd nog beter toen een vriendelijke koffie-trein meneer me een kopje Tsjienoo kwam brengen

Om half drie kwam ik aan in München, hier had ik een uur om over te stappen op de trein naar Wenen. Mijn trein zou een echte Railjet zijn, en stiekem vond ik dat wel gaaf. Ooit verkocht ik die in de modelbouw winkel waar ik werkte en ik vond dat altijd een mooi ding. Wel bijzonder dus dat ik nu in een echte mocht! Maar ook dit ging niet zonder slag of stoot. Ook voor deze trein gold mijn reservering namelijk niet. Ik was op een plek gaan zitten waarvan later bleek dat deze gereserveerd was.

KUT!

EN NU?!

Snel over het perron op zoek naar de treinmanager die ik al snel vond en me vertelde dat ik, zolang er niemand in een rolstoel aan boord kwam, op de rolstoel plek mocht zitten. Eind goed al goed wat dat betreft. Om half vier reden we weg van het station. Onderweg werd de omgeving steeds mooier. Heuvels werden bergen, we reden er dwars doorheen. Bergen veranderden weer in heuvels, we kachelden gestaag door. In de verte enorme bergtoppen met wat ooit eeuwig sneeuw was maar nu door klimaatverandering langzaam maar zeker aan het verdwijnen is. Ik wilde hier nu even niet bij stilstaan en besloot die gedachte uit te bannen. Mijn vakantie is een feestje! Prachtige uitzichten gezien en na ruim anderhalf uur kwamen we aan in Salzburg waar we om 17.08 hadden moeten vertrekken maar wat een half uur later pas echt gebeurde. Hier kakte ik echt helemaal in. Ineens sloeg de vermoeidheid toe. 

Ik was gerirriteerd om die vertraging en werd gek van de mensen die achter mijn zaten te ritselen met een zak chips (hallo misofonie!) Het werd me zwart voor ogen toen er een aantal hun monden vol propten met chips en luid met hun monden open begonnen te kauwen. En ik moest toen nog 2,5 uur! Behoorlijk overprikkeld besloot ik mijn koptelefoon op te zetten en muziek me te laten helpen met het laatste stuk van mijn reis. Imagine Dragons zongen over zwemmen met haaien, Moby bezong porselein en Pearl Jam zong me toe dat ik gewoon moest ademhalen. Dat deed ik en het kwam goed.

Uiteindelijk kwam ik om 20.01 aan in Wenen, een uur en een kwartier later dan gepland. Toen we het station binnen reden had ik in een flits iets over hotel Zeitgeist voorbij zien komen dus ik wist aan welke kant van het station ik moest zijn. Het was echt een steenworp afstand! Te moe om te praten, al helemaal in het Duits, vroeg ik de dame bij de receptie of ze me alsjeblieft in het Engels kon helpen omdat Duits me nu niet zou lukken. Gelukkig was dat geen probleem. Ik kreeg mijn kamersleutel en slofte helemaal verrot van een hele indrukwekkende en bijzondere dag naar boven. Mijn kamer is een heerlijke kamer aan de rustige kant van het hotel, hier ga ik het wel een week uithouden! Ik dook meteen onder de douche en schreef dit verslag, en nu....

Slapen!!!