Wat geef je twee mensen die alles al hebben voor hun verjaardag? In mijn geval was dat kaartjes voor het theater. In juni vierden mijn lieve paps en mams hun verjaardagen en kregen ze van mij kaarten voor de nieuwe voorstelling van Margot Ros, je kent haar misschien wel van Toren C. Ik zou zelf ook mee gaan, leek me leuk om met z’n drieën eens even lekker te lachen bij een cabaret voorstelling.
Een kleine maand na het geven van deze kaarten werd de grond onder onze voeten weggeslagen, mijn moeder bleek uitgezaaide longkanker te hebben. Buiten een paar bestralingen en goede palliatieve zorg kunnen ze niks meer voor haar doen. Gelukkig heeft ze een heel fijn en lief team van artsen en verpleegkundigen om zich heen die er met z’n allen voor zorgen dat mijn mams de beste zorg krijgt in het laatste stuk van haar leven. Als gezin zijn we er natuurlijk ook voor mijn mam, maar ook voor elkaar.
En we maken mooie herinneringen, 3 oktober zouden mijn pap, mam en ik dan eindelijk naar de voorstelling van Margot Ros gaan. Even een avondje lekker lachen in het theater, met elkaar. Gelachen hebben we zeker, maar het was ook een confronterende show.
Want Margot vertelde over een bezoek aan het ziekenhuis met haar vader, en haar vader kreeg te horen dat hij ongeneeslijk ziek was. Margot vertelde ook op zeer beeldende manier over haar vader in de laatste fase van zijn leven, en zelfs op zijn sterfbed.
Wat de F*CK was dit?! We kwamen hier om te lachen, en nu werden we recht in onze smoelen (want we zaten op de eerste rij) geconfronteerd met ongeneeslijk ziek zijn en de dood! Dat was niet de bedoeling! In zag mijn lieve mam naast me steeds kleiner worden, en in haar ooghoek zag ik een traan glinsteren. Ik pakte haar hand, en terwijl de tranen bij mij over mijn wangen biggelden zaten we deze scene uit.
Schuldgevoel overspoelde me. Natuurlijk kon ik er niks aan doen dat deze scene er in zat, ik had het ook niet kunnen weten. Maar als ik het hád geweten had ik mijn pap en mam nooit meegenomen naar deze show! Huilend en in elkaar gedoken van schaamte om deze tranen liepen we na het eind applaus de zaal uit. Getroost door pap en mam, die me verzekerden dat dit zeker wel confronterend was, maar dat ze evengoed genoten hadden, gingen we nog even wat drinken. Uiteindelijk zakte mijn verdriet en mijn schuldgevoel wel weer weg en zaten we nog even lekker na te praten.
En ineens kwam daar Margot Ros voorbij! Ze glimlachte vriendelijk en bedankte voor de complimenten die wij gaven. En ineens hoor ik mezelf zeggen dat ik het ook wel een confronterende show vond. “Oh, hoezo?” vroeg ze, terwijl ze bij ons kwam staan. Ik vertelde dat mijn mam ook ongeneeslijk ziek is, waarop Margot op haar hurken bij ons kwam zitten en aandachtig luisterde naar wat mam haar vertelde. Haar blik verschoof van mijn mam naar mijn pap en naar mij, terwijl ze een troostende hand op mijn knie legde. “U bent wel een hele sterke vrouw, een powerhouse” zei ze tegen mijn inderdaad ijzersterke moeder. We kletsten wat en namen toen afscheid.
Wat begon als een gezellig avondje uit werd even heel confronterend en verdrietig, maar eindigde gelukkig toch heel mooi. Met warme woorden van een vrouw die in haar show heel kwetsbaar vertelde over het verliezen van haar vader. Ik kan natuurlijk niet vertellen wat het voor mijn pap en mam heeft gedaan, maar ik haalde er veel steun en warmte uit.
