Eindelijk is het zover! Ik heb mijn hyper enthousiasme lang kunnen negeren maar nu slaat het echt in alle hevigheid toe. Deze week werken viel niet mee, het lukte me maar met moeite om niet steeds met mijn gedachten af te dwalen naar Wenen. Ik was daardoor wat meer aan het zingen en dansen op mijn werk, maar ik had niet de indruk dat bewoners dit vervelend vonden (want ik weet natuurlijk wel bij wie ik dit wel en bij wie ik dit niet kan doen) Met meneer N. maakte ik een dansje, hij in de rolstoel en ik ervoor, een brede glimlach was het gevolg. Bij drie dames stond ik zwaaiend met mijn armen mee te zingen met de muziek, de dames zaten erbij te grinniken en deden zelfs even met me mee.
Ik was bang dat ik afgelopen nacht al niet zou kunnen slapen door de adrenaline die al dagen door mijn lijf giert, maar na drie avonddiensten was ik zo moe dat ik heb geslapen als een blok. Vanmorgen werd ik kotsmisselijk wakker, maar op een leuke manier want dit is wat er met me gebeurt als ik iets heel leuks en spannends ga doen. Met maar 6,5 uur slaap (die gaan me morgen nog wel opbreken) besloot ik maar om mijn bed uit te gaan. Alvast wat dingen klaarleggen en om tien uur nog even snel naar de kapper (speciale dank aan Marly die nog een plekje tussendoor voor me had!) Daarna nog even de laatste dingen halen op het winkelcentrum en dan lekker de hele dag de tijd nemen om me voor te bereiden op morgen.
Checklist is inmiddels een aantal keren nagelopen, koffer is ingepakt, rugtas staat ook klaar. Omdat ik niet zo heel goed ben in dit soort spannende dingen zal ik nog wel een aantal keren controleren of ik nou echt alles wel heb, maar dat is oke. Daar heb ik mee om leren gaan en het kost me minder energie om daaraan toe te geven dan om mezelf te overtuigen dat het echt niet nodig is om het nog een keer te checken. De koffie is niet aan te slepen, eten lukt niet en ik blijf naar de wc rennen. Ja, lieve lezers, dit soort ondernemingen zijn geen sinecure wanneer je een druktemaker als ik ben!
Lang geleden was ik een grijs muisje die altijd binnen haar comfortzone bleef. Iets minder lang geleden was ik al geen grijs muisje meer maar vermeed ik nog wel de dingen die in spannend vond. En tegenwoordig doe ik waar ik zin in heb en waar ik me goed bij voel. Ik weet wie ik ben en waar ik voor sta, ik weet wat ik nodig heb en zorg dat dat wat ik nodig heb in mijn leven is en anders in mijn leven komt. Ik ben een solist, het heeft heel lang geduurd voordat ik dit uit durfde te spreken uit angst dat mensen dit raar vinden. Maar inmiddels trek ik me niet zoveel meer aan van wat mensen eventueel van mij vinden. Steeds meer dingen ben ik alleen gaan doen en morgen is het begin van het uitkomen van een droom:
Mijn eerste soloreis!
