Klassieke chien bourguignon
Het is koud buiten, en dus tijd om weer eens een stoofpotje te maken. Zo'n heerlijk geurend gerecht dat je van binnenuit verwarmt. Gezelligheid, kaarsjes, wijntje erbij, wat wil een mens nog meer? Bij hoge uitzondering een gerecht met dierlijke ingrediënten, geschreven door een vegetatiër.
800 Gram hondenvlees, liefst Labrador vanwege de malsheid
75 Gram boter
125 Gram spekjes
1 Middelgrote ui
300 Gram winterpeen
2 Tenen knoflook
1 Eetlepel tarwebloem
375 ML rode wijn
380 ml bouillon van hondenvlees
5 Gram verse tijm
1 Laurierblad
250 Gram kastanjechampignons
400 Gram sjalotten
10 Gram platte peterselie
Snijd het hondenvlees in kleine stukjes en maak met 250 ml water de hondenbouillon aan.
Goed, ik stop maar want ik denk dat je nu niet verder wil lezen. Het is walgelijk, je eet toch geen hond?! Of kat, parkiet, hamster. Je gaat toch geen huisdieren eten! NEE DAT KLOPT!
Maar vul nu eens koe, varken, paard en kip in op de plaatsen waar nu huisdieren staan. Vind je het nu nog steeds zo erg?
En waaróm vind je dit dan niet erg?
Nog niet zo lang geleden, bijna 2 jaar, at ik zelf ook vlees. Als ik in de supermarkt liep of langs een slager zag ik ook gewoon vlees in de koelingen liggen. Een karbonaadje is een karbonaadje, klaar. Het zit er zo in gebakken dat vlees een voedingsmiddel is. We staan er niet bij stil dat het eigenlijk een stuk dood dier is wat daar ligt, maar dat is het wel! En dat stukje vlees komt niet in de schappen te liggen op de manier die de vleesindustrie ons voorhoudt.
Kip…. Kippenpoten, kipfilet, kippendijen en kippenlevers hadden toen voor mij niks te maken met het dier. Bij het woord kip dacht ik meteen aan vlees, en niet aan een dier. Dat ging helemaal vanzelf en ik denk dat dit mede komt door de vlees- en zuivelindustrie. Wij krijgen namelijk niet te zien hoe die dieren leven en hoe ze aan hun einde komen.
Het enige wat wij te zien krijgen zijn beelden die ons moeten laten geloven dat de dieren een goed leven hebben voordat ze op onze borden terecht komen. De laatste campagne is die van boeren die van koeien houden. Op radio en TV, maar ook op internet komen deze mensen vertellen hoe goed de koe het wel niet heeft, de beelden van blije koeien in de wei zouden het bewijs hiervoor moeten zijn. Gelukkig komen er steeds meer organisaties die het lef hebben om tegen deze leugens in te gaan.
Het kost de vlees- en zuivelindustrie steeds meer moeite (en geld!) om hun leugens vol te kunnen houden.
Ook de slachterijen hebben er een handje van om ons te laten geloven dat een dier tot aan zijn “humane einde” niet lijdt. Slachterijen hebben alles over om de buitenwereld te laten geloven hoe diervriendelijk hun moordbedrijf is. Dat gaat zo ver dat bijvoorbeeld nieuwe huiseigenaren in de buurt van een eenden slachterij in Ermelo een boeteclausule in hun koopcontract hebben. Klaag over de stank of de geluiden die uit die moordfabriek komen en je mag €10.000 boeten betalen. Het ergste is nog dat de gemeente hiervan op de hoogte is.
Ik vind nog steeds dat iedereen zélf de keuze moet maken om wel of geen vlees te eten. Het is niet aan mij of aan wie dan ook om voor jou te bepalen dat je geen vlees moet eten. Je bent niet slecht wanneer je vlees eet, je bent niet minder waard als je geniet van een lekkere gehaktbal.
Wel vind ik dat de informatie die de consument krijgt eerlijk moet zijn, en dat is het nog lang niet.
