Het is inmiddels vier een een half jaar geleden dat mijn toenmalige vriend mij vroeg of ik mee wilde naar een klimaatmars in Amsterdam. Hij leefde zijn hele leven al milieubewust, mij interesseerde het allemaal niet zo. Ver van mijn bed, ik zou het allemaal niet mee gaan maken. Als de verhalen überhaupt al klopten, want ik geloofde er niet zo veel van. Ik kon me niet voorstellen dat wij zoveel invloed op de aarde en de natuur zouden hebben dat wij de oorzaak zouden zijn van natuurrampen. Op het moment dat wij in Amsterdam, in de stromende regen, stonden te demonstreren geloofde ik al iets meer in wat er aan de hand is. Waar we op af stevenen. Wat we nalaten aan onze kinderen. En toen kwam er iemand het podium op die vertelde over opwarming van de aarde en koraal. 

Hogere concentraties CO2 in de lucht betekent ook hogere concentraties CO2 in het water. Water neemt namelijk CO2 op, hierdoor wordt het water in onze oceanen zuurder. Zuur water is niet goed voor levende wezens die voor een groot deel uit kalk bestaan. Steenkoraal heeft een kalkstenen skelet en vormen in grote groepen een koraalrif, het zuurdere water tast het kalk aan. 

De kleur van koraal wordt veroorzaakt door de algen die er in zitten. Deze algen kunnen niet tegen een hogere temperatuur en sterven daardoor af. Hierdoor verbleekt het koraal. Normaal gesproken keert de kleur weer terug als het water afkoelt, maar het water koelt niet meer genoeg af en dus gaat het koraal dood. Hele riffen zullen in de toekomst gewoon verdwijnen doordat het afsterft. De verwachting is dat een groot deel van het koraal het einde van deze eeuw niet zal halen. 

Is het nou zo erg dat koraal verdwijnt? Ja, dat is erg. Koraal beslaat maar 0,2 procent van het hele aardoppervlak, maar 25 procent van het oceaanleven huist hier. Laat dit eens goed tot je doordringen. 25 procent. Dat is een kwart. Een vierde. Misschien vind je dat niet zoveel, goed, stel je eens voor dat een kwart van jouw gezin weg zou vallen door sterfte. Nu is het ineens wel veel toch? 25 procent is gewoon veel. Veel te veel.

Bij het horen van dit verhaal daar op de Dam rolden te tranen over mijn wangen. Dit raakte me enorm. Dit waren geen cijfers meer, dit kon ik visualiseren. Ik kon voor me zien hoe dat arme koraal doods en verbleekt koraal stond te zijn in een grijze en levenloze onder waterwereld. Zeedieren die een poging deden hier huisvesting te vinden en hulpeloos verder moesten zwemmen omdat ze hier geen schijn van kans zouden maken. Een deel van de oceaan dood. En daar houdt het niet mee op he, wanneer die 25 procent dood is betekent dat ook dat er minder voedsel is voor andere zeedieren. Zonder dat voedsel sterven die ook uit. 

Dat moment in de stromende regen tussen al die mensen die op komen voor de aarde, was voor mij het moment dat ik me besefte dat ook ik iets moest doen. En ik kan ook iets doen. Niet veel, maar alle kleine beetjes helpen. Als iedereen een klein beetje doet geven we elkaar het goede voorbeeld. Het nodigt steeds meer mensen uit ook goed te doen, ik geloof hier echt in. Het is niet makkelijk, er zijn zoveel klimaatontkenners die het zo moeilijk maken. Maar het is mogelijk. 

Laat ik afsluiten met te zeggen dat ik geen wetenschapper ben. Ik heb hier niet voor geleerd, mijn vakgebied ligt heel ergens anders. Om meer over dit onderwerp te weten te komen lees ik boeken, tijdschriften, op internet. Wanneer ik iets schrijf wat volgens jou niet klopt hoor ik het graag, maar wel met onderbouwing zodat ik er iets van kan leren.